De carrousel

Het moment dat Mrs. Denise de deur achter haar sluit, is het moment dat ik dichtste bij haar ben.
Gelijktijdig ben ik op dat moment het verste bij haar vandaan.

Iedere keer vertrek ik uit Valkenswaard met weemoed. Mijn radartjes draaien op volle toeren. De laatste paar sessies draai ik bewust de zeer bombastische muziek van de Nederlandse Gothic metalband Epica op mijn radio. Het lijkt keer op keer of de sopraan bezingt wat ik heb mogen beleven. Mijn geest probeert alles te absorberen. Ik moet zo snel mogelijk schrijven. Epica inspireert mij mateloos.

Het was op dag af precies 9 maanden geleden dat mijn vrouw stierf. Op het moment dat ik dit begin te typen, zelfs bijna op de minuut af. Na afloop hadden we nog even in de bar gekletst. Ik was opgelucht en had wederom een fantastisch ervaring achter de rug.  In de auto op de terug weg begin ik al met zwijmelen……… Op de klanken van de muziek:

stijg ik op uit mezelf
zie ik sterren stralen
ontwaar ik engelen
die in mij neerdalen

Een gelukzalig gedachte
Overmeesterd mijn geest
Een heerlijk gevoel
naar wat zojuist is geweest

Mijn ogen kunnen
Enkel nog staren
De herinnering aan deze
Avond zal nooit verjaren

Maart 2017 (1)
18.29 uur…….57, 58, 59, tringgggg.
Nee, Sjakie wacht geduldig hahaha. en gespannen, net als ongetwijfeld de meeste bezoekers ben ik zeer benieuwd wat voor een geweldige outfit de Meesteres deze keer weer aan heeft. Even later ging de deur op. Langzaam stapte ik naar binnen…

‘Dag sjakie,’ zei een voor mij onbekende Dame.
‘hallo, ja dat ben ik’ zei ik een beetje uit het lood geslagen…… Dat laatste zou later op die avond nog letterlijk gaan volgen…grrmmmm auw hahaha.
Ze pakte me zonder iets te zeggen bij mijn rechter oor en begeleide mij naar de bar.
‘Uitkleden, en snel een beetje’ gebood ze mij meteen.
‘Ja Meesteres’ zei ik gehoorzaam….. Wow wat een binnenkomer zeg….
Even later ging de deur van de privé ruimte open. Ahh dacht ik, daar zal Mrs. Denise zijn…..
‘Ha sjakie’ zei Mrs. Zascha ‘Nog niet uitgekleed? Opschieten!’
Snel ging ik verder, wederom ging de deur open. Zal zij het nu zijn, dacht ik in een flits…
‘Are you ready?
‘Ehhhhh Yes Mistress.’  Oh ja realiseerde ik mij snel, dat is Mrs. Nicole….. Wat een genot, ik ben nog geen 5 minuten binnen en ik waan me al in een carrousel  vol Meesteressen.. Tja Sjakie, wens van je gedachte, maar zo draait de wereld niet….

Naakt zat ik klaar voor Mrs. Denise, op mijn knieën, toen zij lachend binnen kwam.
‘Wat een verrassing hè!’ zei ze glimlachend.
‘Dat kunt U wel zeggen Meesteres…..’ Zoals altijd had ik ook mijn verrassingen voor Mrs. Denise meegenomen en een zak vol pretdrop voor de Dames.
‘Fruitkutjes en droplullen, dat kunnen de Dames wel appreciëren. Zei ze tevreden.
‘Ja ze blijven leuk…’

Sommige dingen zijn vooraf niet te regisseren. Zij weten niet wat ik bij me heb, of ik iets mee heb genomen. Maar het was zeker niet de eerste keer dat ik de Dames trakteerde op een of andere zoetigheid. Het afgelopen jaar hebben veel Dames mij ook getrakteerd. Maar binnenkomen bij DP en dat alle Dames je naam kennen is bijzonder leuk. Goed ik heb het er zelf ook na gemaakt natuurlijk. Menigeen zal denken, waarom zou ik zoveel energie steken in het schrijven van verhalen. Voor mezelf kan ik alleen maar zeggen dat ik er heel veel voor terug heb gekregen. Wat ik in de bar absoluut nog niet wist, wat me later die avond nog te wachten stond.

Feitelijk had ik Mrs. Denise, binnen mijn ‘watjes’ grenzen, een vrij brief gegeven. Onder het motto, als je gaat eten in een exclusief restaurant, laat je de Chef kok een menu maken. Je geeft enkel aan wat je absoluut niet wilt. Zoals ik een chef kok vertrouw, zo vertrouw ik ook Mrs. Denise. Het is aan mij, als haar slaaf, om haar dat vertrouwen te geven. Het is aan haar, als Meesteres, omdat vertrouwen niet te beschamen.
‘Ga je snel douchen sjakie.’

De man 1 (vervolg Op weg naar de Horizon )
De man stapte in zijn auto, op weg naar de stad waar alles was begonnen. Een rit die hij al zo vaak had gereden, zowel zakelijk als privé. De stad die onlosmakelijk met Missy
was verbonden. Zelfs na haar dood kwam hij er nog regelmatig. Het zal hem dan ook altijd blijven herinneren. Aan al die keren dat ze samen terug gingen. Aan die keer dat hij op zaterdag 13 juli 2003 aanbelde in stadsdeel Noord.
Hij was klaar voor de toekomst geweest. Sterker als ooit te voren, bijna letterlijk het begin van een nieuw leven. Hij probeert zich de beelden voor zijn geest te halen hoe hij die eerste keer daar heen reed. Hoe hij vastberaden naar de voordeur liep en aanbelde. Vanaf het moment dat hij over de drempel stapte was er geen weg meer terug geweest. Alsof hij in het witte licht stapte…. Hij belande in een huishouden dat leefde en ademde BDSM. Op de bank zaten 2 vrouwen. Een smalle jonge Dame, die zichzelf presenteerde als Mrs. Missy. En een wat oudere gezette vrouw: Mrs. Angel. Het was middernacht geweest, dat hij terug reed naar huis……
Tja daar was alles begonnen, maar ergens moet het ook eindigen. Er is alleen een begin als er ook een einde is……. Terug dwaalde zijn gedachte naar  ergens in 1993. Koud had hij zijn vrachtwagen rijbewijs en werd hij op pad gestuurd naar….. Juist naar die stad, dezelfde stad. En altijd als hij daarheen reed, kruiste Eindhoven zijn pad. Ook nu weer. Hij kwam in die jaren misschien daar wel 3x per week. Hij was geen chauffeur meer, had zich opgewerkt in de organisatie. Tot op de dag van vandaag had hij in dezelfde stad veel zakenrelaties.

Talloze gedachtes schoten door hem heen. Op de achterbank zaten de kinderen, het ultieme resultaat van wat ooit op die zaterdagmiddag in 2003 was begonnen. Voor hem het eeuwige bewijs, dat hij die dag de juiste beslissing had genomen. Op weg naar zijn schoonmoeder, voor een paar daagjes logeren bij oma. Dat laatste gaf de man vrije ruimte in zijn agenda om terug naar Valkenswaard te gaan. De plaats waar ooit het zaadje werd geplant. Alles is ogenschijnlijk aan elkaar verbonden. Alles heeft een betekenis, zijn wij dan allemaal pionnen op een groot speelveld, die aangestuurd worden ergens van boven af. Is het lot al lang geleden bepaald?

Vragen, de man heeft zoveel vragen waar hij in dit leven nooit antwoord op zal krijgen. Vragen naar de dood, herinneringen aan de dood, maar wat maakt dat nu in hemelsnaam uit? Feit is dat het leven verder gaat, hoe we het ook wenden of keren. De man realiseert zich plotseling dan zijn vrouw nu 9 maanden geleden gestorven is. Een termijn die gelijk staat aan een zwangerschap. Een termijn die staat voor het leven. Het leven wat hij nog heeft, het leven dat hij zijn kinderen kan en wil schenken. Hij moet er zijn voor zijn kinderen. Blijven terug kijken met weemoed, verandert niets aan het verleden, maar wellicht wel aan de toekomst.

Vanaf zijn hernieuwde kennismaking met Mrs. Denise, nam hij spreekwoordelijk de pen ter hand. Vaak had hij afgevraagd wat hij moest schrijven. Instinctief wist hij dat hij zijn hele ziel bloot moest geven. En dat heeft hij gedaan…….. De kinderen waren blij om oma weer te zien, ze lachte, hadden geen tijd voor een afscheid. Zoals het hoort. De man realiseert zich eens te meer dat hij het hele verhaal, de lijdensweg heeft toevertrouwd aan de column die speciaal door Mrs. Denise ter beschikking was gesteld. Hij moet niet blijven hangen in weemoed. Hij moet leven, leven zolang het nog kan. Hij moet op weg gaan naar nieuwe Horizonnen, nieuwe doelen stellen. Er gloort licht aan het einde van de tunnel………………………

Maart 2017 (2)
Met mijn hoofd tegen de grond op mijn knieën, wachtte ik eerbiedig op Mrs. Denise. Na een paar minuten, die uiteraard eeuwig lijken te duren, ging de deur eindelijk open. Wederom was het de jonge Dame, die ook al de deur had opengemaakt, die mij kwam ophalen. Ze pakte me weer bij mijn rechter oor.
‘Laag blijven’ beval ze mij. Op handen en voeten volgde ik haar zo snel mogelijk naar de Rode Kamer.
‘Opschieten!! Kun je niet sneller?……….. Ga daar zitten ’  dirigeerde ze me naar de muur. ‘Zoals je net ook zat, en verroer je niet.‘
‘Ja Meesteres.’
Amper van deze verrassing bekomen, volgde alweer de volgende. Niet dat Mrs. Denise binnen kwam. Maar ze had een blonde Dame bij.
‘Fraai is dat, moet ik tegen jouw kont aankijken?’ zei ze verontwaardigt. Ik schaamde me en zei:
‘Die andere Meesteres beval me om zo te gaan zitten.’
‘Ehmmm Weet je wie deze Dame is?’
Ja dat was waarlijk een goede vraag van haar, ik was feitelijk al vanaf de eerste minuut uit het lood geslagen. Dat is echter geen excuus voor de fouten regen die volgde. Uit onzekerheid antwoorde ik Mrs. Zascha, maar al op het moment dat ik het zei, wist ik dat ik het fout had……..
‘Nee Sjakie, deze Dame kun jij nog niet kennen………’ Dit is Morgan, Voor jou Mrs. Morgan.’
Mijn geluk kon niet op, dat was naast Mrs. Denise al de 4e Dame die ik zag. En deze blonde schoonheid zag mij in volornaat…. Niet dat ze daar waarschijnlijk van onder de indruk was Hahahaha, maar toch.
‘Vertel Mrs. Morgan maar eens hoeveel kilo je ben afgevallen Sjakie’
’14 Kilo Meesteres.’ Zei ik trots. Het mooiste van dit is dat Mrs. Denise ook een beetje trots is, niet dat ze dat zegt, maar ik voel dat gewoon. Dat was overigens niet het laatste wat ik deze avond zou voelen!
‘Pak je ballen vast, voordat die ene er weer vandoor gaat!’
Zonder nadenken volgde ik haar bevel op en zorgde ik ervoor dat allebei de ballen gereed waren om afgebonden te worden. Wat ze dan ook meteen deed. Vervolgens deed ze een paar handboeien om mijn zak.
‘1,2,3,4,5 telde ze hard op in zichzelf’
Ik had geen flauw idee wat ze van plan was met mij. Ze pakte 5 touwen van circa een meter of twee, die ze aan een kant vastmaakte aan de nog werkeloze handboei. Het eerste uiteinde moest ik met mijn rechterhand vasthouden, de tweede met mijn linker, 3e rechter, 4e linker en de 5e in mijn mond.
‘Trek alle touwen strak aan.’ Beval ze mij ‘Morgan hou jij hem even in de gaten, ik ben zo terug.’

 SM relatie
Missy en ik bezochten regelmatig de feestjes in Bussum. De eerste jaren waren geweldig. Een grote ontdekkingsreis. Ook thuis kwamen de attributen regelmatig uit de koffer. We bezochten daarnaast ook zo nu en dan andere clubs en privé feestjes. Missy was altijd erg aanwezig. Daar kon niet iedereen mee overweg. Aan de andere kant klikte dat met een aantal andere mensen bijzonder goed.
Wij belande mede door haar lustgevoelens voor elektro, in een dodelijke driehoek. Zij was naast Dominant ook masochiste. Zij hield ervan als mensen zagen hoeveel zij kon incasseren. In die jaren (2004 – 2008) kwamen we regelmatig thuis van feestjes, waarbij haar billen letterlijk blauw waren geslagen. Onze oudste dochter vroeg ooit eens:
‘Mama wat is er gebeurt?’ toen zij op een onbewaakt ogenblik haar billen zag.
‘Ohh Mama is van de trap gevallen.’
Toen dat ritueel zich een paar maanden later weer herhaalde en ze wederom betrapt werd:
‘Mama, ben je nu alweer van de trap gevallen??’

We belande in een situatie, waar we door een aantal insiders voor waren gewaarschuwd. Een goede vriend van ons, ontwikkelde gevoelens voor Missy. Zij was echter alleen geïnteresseerd in de lust kant van het verhaal. Ik werd steeds meer het derde wiel aan de wagen. Dat botste een paar keer gigantisch. Er kwam langzaam een slag in het wiel. Onze gevoelens voor SM groeide met de loop der jaren feitelijk uit elkaar. Ik wilde graag vernederd worden, gezien worden door zoveel mogelijk vrouwen. Terwijl zij meer haar masochistische kant ontwikkelde. Feitelijk was Missy heel erg onzeker van zich zelf. Daarom was ze ook zo ontzettend aanwezig, omdat te camoufleren. Mijn kick om naakt te worden gezien door andere vrouwen, knaagde aan haar zelfbewustzijn en zelfvertrouwen.

Ook de zwangerschappen speelde een rol. Nadat de geboorte van onze kinderen hebben we de SM weer nieuw leven in geblazen. Wat volgde waren vooral een paar fantastische privé feestjes. Kleine opgroeiende kinderen belemmerde uiteraard deze uitspattingen. De herinneringen zijn echter tijdloos. Wellicht heb ik niet de beste SM relatie gehad. We waren niet en zijn nooit 24/7 geweest. Wilde we allebei niet. Een ding realiseer ik mij achter af steeds beter. Missy had waarschijnlijk veel moeite om Meesteres te zijn van haar eigen man. Vandaar dat ze dat ook veelvuldig uit de wegging.

Maart 2017 (3)
Een paar minuten later kwam ze terug. Ik hield in de tussentijd de touwtjes zo strak mogelijk vast. Wat volgde had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht. Ik kan gerust schrijven: een van de allermooiste dromen.
Voordat ik er erg in had, was de kamer gevuld met 6 Dames!!!!! 6 prachtige vrouwen…. Ik, die zo kan genieten van het vernederend oog van vrouwen………….Spreekwoordelijk stond ik met mijn bek voltanden en het kwijl van oor tot oor. Wat volgde was een voorstel rondje:
‘Weet je wie dit is?’ Vroeg Mrs. Denise…. Terwijl ze Morgan aanwees,
‘Mrs. Morgan, goed, zo net dacht hij dat het Zascha was. Zei ze tegen, U raad het al, Zascha…. Ik kon wel door de grond zakken.
‘Goed, en wie is Mrs. Daisy? Die van mij uit rechts naast Mrs. Morgan stond.
Op een of andere manier spelde ik in mijn geest de naam Daisy als Desy. Dat kwam me dus niet bekend voor. Daarop wees ik naar de vrouw die links naast Mrs. Denise stond……
‘Fout, ken je Daisy nu nog niet?’
‘O sorry, natuurlijk wel.’ Dit was dubbel stom van mij. Hoe kan ik dat nu fout zeggen, Daisy is de vrolijke meid die van grote dikke Braziliaanse lullen houd…….
‘SORRY!!!!! Ja dat was dus het dubbele.
De Dame die links van Mrs. Denise stond was Mrs. Valerie. Ik had nog niet eerder het genoegen gehad om haar te ontmoeten.
‘En Mrs. Zascha?’
Daarop wees ik de Meesteres aan die mij met speels gemak circa 20x met worstelen had verslagen.
‘’Zo zo’ zij Ze ‘Daar heb je eigenlijk wel straf voor verdient.’
‘Dat vind ik ook’  Vulde Mr. Denise haar aan.
De laatste Dame in het gezelschap was Mrs. Nicole, zei stond rechts naast Daisy,
Een aantal Dames in dit intermezzo zijn Slavin, alleen in dit spel duidelijk niet.

Mrs. Denise  overhandigde alle Dames een touw.
‘Zo sjakie, jij word toch zo geil van een Cock leash?’
‘Ja Meesteres.’ Dat kan ik ondanks mijn schaamte simpelweg niet ontkennen.
‘Nu lig je bij vijf Dames aan de ketting hahahahaha.  ‘Strak trekken Dames.
Mijn eerst AUWWW salvo volgde snel. Op commando van Dirigente Denise trokken de Dames het touw omhoog…… ‘Dansen sjakie…….
Met mijn handen in de nek stond ik tot grote hilariteit van alle Dames te dansen.
‘Touw omlaag.’
Ik kon niets anders dan door mijn knieën gaan. Dat laatste was niet erg. Erger was toen ik moest neerknielen, terwijl de Dames het touw hoog hielden. Het ritueel herhaalde zich tot groot genoegen van Mrs. Denise een aantal keer. Toen pakte ze een zweep met diverse uiteindes. Als niet masochist heb ik geen idee, hoe deze in de volksmond wordt genoemd.
‘Tijd voor zelfkastijding sjakie’  Zei Mrs. Denise, daarop overhandigde ze mij de zweep.
Ik zag op dat moment het beeld voor mij van Silas. Silas was ‘Hitman’ in de film, de ‘Da Vinci Code’, van Dan Brown, met o.a. Tom Hanks. Alleen hij sloeg wel raak… Ik probeerde mezelf zo hard mogelijk afwisselend over mijn linker en rechter schouder te slaan. Het werd geen succes. Mrs. Denise pakte daarop een korte leren plak. Terwijl ik nog een verwoede poging deed om mijzelf te slaan, raakte ik haar. Wat me meteen kwam te staan op een zeer ferme tik op mijn billen: AUWWWW..
‘Goed Dames, laat hem weer dansen. Sjakie sla je zelf……  HARDER!!!’
Daar stond ik dan te springen en mezelf te slaan op de billen. Letterlijk hingen mijn ballen aan 5 touwen. Dit tot grote genoegdoening van de aanwezig Dames.

‘Dames we gaan een Carrousel doen.’
Even later huppelde 5 prachtige vrouwen in een rondje om mij heen. Ik kon alleen maar meedraaien.
‘Rechts om………….    Links om.’ De dames hadden de grootste lol….. Ik tot nu toe ook nog… Maar ik moest mijn straf nog gaan incasseren….

 Een duivels dilemma
Het was stil, er was vrede. Het leek wel de dag na een subtropische storm. Zo een ochtend na een nacht
waarbij donder en bliksem schering en inslag veroorzaakte. De vogels floten weer vrolijk hun lied. De ochtendgloren braken door. Een vreemd soort stilte, een soort van niemandsland tussen twee grenzen. Het ene land uit, maar het andere land nog niet binnen. De geestestoestand had ruim 7 maanden gedraaid op de automatische piloot. De liefde was letterlijk en figuurlijk stukgeslagen. Het was een bittere einde. Verteerd met huid en haar door een vreselijke ziekte.
Vanaf het moment dat duidelijk werd dat zij niet meer te redden was, heeft ze nog 4 weken geleefd. Waarvoor? Haar vader kwam – hoorde ik achteraf – dagelijks op bezoek. Hij was 4 jaar daarvoor overleden! Hij zat op de rand van het bed, sliep naast haar om haar bij te staan. Ik mocht mijn schoonvader graag, had hem te kort in mijn leven meegemaakt. Er is meer tussen hemel en aarde, wordt er vaak beweert. Een week voor haar sterven vertelde ze tegen de palliatieve medewerkster, dat ze een week later zou sterven. Zij wist veel meer dan ze mij vertelde.
Zij was zo verdrietig, boos, angstig, dat ze uit zelfbescherming voor haar zelf, iedereen op afstand hield, inclusief onze kinderen. Ze kon niet meer liefhebben. Ze was murw geslagen. Ik vraag mezelf nu af: had ik haar meer liefde moeten geven? Het antwoord is ja. Ik kon het niet meer, ik vluchtte geestelijk. Ik durfde de confrontatie met haar pijn niet aan te gaan. Ik was geen mens meer, maar een verpleger, die zijn vrouw of een vrouw tot in de dood verzorgde. Tot op de dag van vandaag kan ik mij dat zelf niet vergeven. Ik ben super rationeel in bijna alles, mijn sterkste punt is in deze ook meteen mijn zwakste punt. Ook hier komt de Ying en de Yang weer om de hoek kijken. Uiteraard spreken mensen om mij heen, dat ik alles heb gedaan. Dat ik een keuze heb moeten maken voor mijn gezin. Dat klopt natuurlijk, maar het voelt ook alsof ik een keuze heb moeten maken tussen twee mensen. Ik kan er maar een redden en de andere niet. Een duivels dilemma. Natuurlijk heb ik voor het gezin gekozen, maar dat ging ten kosten van een menselijk afscheid………. Dat laatste doet vreselijk veel pijn… … deze wond zal nooit meer helen en dat zal ik moeten aanvaarden.

Maart 2017 (4)
‘Zo sjakie, je hebt 30 slagen verdient.’ Terwijl ze achter mijn rug het juiste ‘slagwerk’ voor mijn straf pakte. Er was voor mij geen weg meer terug. Ik protesteerde niet, ze had mij intens laten genieten van een van mooiste vernederingen uit mijn leven. Nu moest ik afrekenen……. Betalen….KASSA..!!!
‘Jij mag kiezen, wie eerst sjakie.’
De Dames stonden als het ware in een halve cirkel om mij heen. Mrs. Denise stond van mijn positie uit op 12 uur. Dus recht voor mij. Links van haar, dus rechts voor mij stond Morgan. Ik wees haar als eerste aan.
‘Ieder 6 slagen Dames.’ Gaf Mrs. Denise nogmaals duidelijk aan. ‘handen omhoog Sjakie…. HOGER!!’
Patsss. 1 Dank U Meesteres, Patsss 2 Dank U Meesteres, PATSSSS ………..PATSSSS….. AUWWWWWW
Ze had mij uiteindelijk de zes tikken verkocht….. Ik boog kort voorover…. ‘Dank U Meesteres…’
‘Recht staan sjakie, wie is nu aan de beurt?’
‘Mrs. Daisy, Meesteres.’ Zei stond links van Mrs. Morgan, van mij dus rechts..
Hetzelfde ritueel herhaalde zich. Daisy spaarde mij geenszins. Goed, was ook mijn eigen schuld, stomme zak dat ik ben………. Wederom had ik tijd nodig om te herstellen…….
‘Rechtstaan sjakie…….wie nu!!
‘Mistress Nicole…..
‘Hij gaat het rijtje af’ zei een van de Dames.
Halverwege haar 6 klappen had ik het niet meer, ik verging van de pijn. Voor een ware masochist, was dit waarschijnlijk het begin. Ik zat qua pijn op de limiet…. Mrs. Nicole verlaagde het tempo.
Het zweet van angst en pijn stond inmiddels op mijn hoofd……
‘Wie is de volgende.’
Links naast mij stond Mrs. Zascha, zij had alle reden om mij te straffen. Godzijdank was zij genadig voor mij. Rechts naast Mrs. Zascha stond Mrs. Valerie. Zij stond dus links van Mrs. Denise, van mij uit gezien. Ze trakteerde mij nog op een aantal pittige slagen. Ik snakte naar het einde. De Dames hadden mij samen ‘verwend’  met 30 zweepslagen. Toen was het de tijd voor Mrs. Denise, ik stond inmiddels op mijn tandvlees. Wie ben ik om te protesteren??? Ik ben niemand. Ik voelde me niemand, maar wel ontzettend bevooroordeeld door de extase waarin zij mij had gebracht in het bijzijn van al deze Dames. Nee, er was geen haar op mijn hoofd, die er ook maar een fractie van een seconde aandacht om te protesteren. Ik mag huilen, ik mag schreeuwen. Over schreeuwen gesproken, halverwege de straf exercitie kwam Mrs. Rose vragen of ik wat stiller kon zijn, want ze kon haar gast niet verstaan…Hahahahahahaha. Nee ik mag dus schreeuwen, huilen, buigen…… zelfs smeken om genade. Maar ik zou een ontzettende slappe zak zijn geweest, als ik had geklaagd.
Wat volgde waren 6 slagen op mijn billen. Ik kermde het wederom uit van de pijn…..Maar ik had het doorstaan.

‘Wie van de Dames heeft nog een leuk idee?’ vroeg Mrs. Denise. Er kwam niet echt iets bij de Dames op. Totdat een van de lieftallige Godinnen, deze vraag vertaalde in het Engels. Mrs. Nicolle, begon te lachen en had een super idee. Voor de Dames wel te verstaan….
Hoe kan ik de volgende genots- kwelling het beste omschrijven? Wellicht is het vergelijkbaar met het ronddraaien van een springtouw. Zoals 2 personen een springtouw ronddraaien, waarbij de derde eroverheen springt. In dit geval draaide 5 Dames de touwen gelijktijdig rond die bevestigd waren aan mijn ballen. De Dames hadden weer de grootste lol. Het leukste is misschien wel dat deze Dames om dit tafereel de komende tijd nog vaak zullen lachen. Na dit alles had ik de eer om alle Dames persoonlijk te bedanken. Daarop werden mijn inmiddels verschrompelde ballen bevrijd van de handboeien……

 De man 2 (vervolg op weg naar de Horizon)
…………………. Het licht wordt langzaam feller, mooier. De man knijpt zijn toch al kleine oogjes zover dicht, zodat het lijkt dat zijn ogen gesloten. Waar is mijn zonnebril als ik hem nodig heb. Maar ja, wie draagt er nu een zonnebril in een tunnel? Licht is een teken van leven, licht brengt energie. Wellicht ook verlichting van geest en ziel. De man moet het meest traumatisch hoofdstuk in zijn leven gaan afsluiten.
Rustig vervolgt hij de weg terug naar huis, wederom voorbij…..juist verrek: de lichtstad…Zoiets verzin je toch niet?? Maar het ware licht, ligt toch echt een paar kilometer ten zuiden van die stad. Hij kan deze stad niet meer voorbij rijden, zonder dat hij aan  Mrs. Denise denkt. Ergens baalt hij ontzettend. De thuis situatie liet het niet toe voor hem, om Mrs. Denise te informeren over de lijdensweg waar zijn vrouw, en hij indirect  in beland waren. Hij wilde dat niet stiekem doen. De man was bang dat zij, Missy, dat verkeerd zou opvatten. Hij had haar, Mrs. Denise, graag bij de uitvaart erbij gehad. Dat kan hij nooit meer ongedaan maken.
Er waren meer mensen niet aanwezig op de uitvaart die belangrijk waren geweest in het leven van Missy. De tijd vloog voorbij, vooral in het BDSM wereldje hadden we veel kennissen. Gelukkig hebben we de belangrijkste mensen voor ons kunnen bereiken. Er was echter een persoon, die wij helemaal uit het oog waren verloren. Missy was verbittert en er wel klaar mee. Ze was boos en verdrietig. Bij de man kwam het niet op.

Na het overlijden begon het de man te knagen. De puzzel is niet af. Ik mis nog één stukje om af te kunnen sluiten. Via Facebook vond hij haar en stuurde een berichtje. Ze hadden elkaar al meer dan 8 jaar niet gezien. We waren getuigen geweest van de geboorte van haar jongste 2 kinderen. Er kwam geen reactie terug. Niet naar 1 dag, 1 week, 1 maand. De tijd vloog voorbij, de man had het druk genoeg met alle rompslomp toen hij een paar maanden later opnieuw haar Facebook pagina tegenkwam. Hij besloot een vriendschap verzoek te sturen. Na een paar dagen werd deze gehonoreerd. Hij besloot om op haar tijdlijn een kort bericht achter te laten. Wederom kwam er geen reactie……. Totdat hij circa 2 weken later een SMS ontving……..Hier met Angel, toen van de …straat nr. 5, ik snap niets van de messenger, maar ik zie dat ik veel berichten nooit heb gelezen….
Hij had destijds zijn 06 nummer achtergelaten.  En reageerde….. Ik bel vanavond terug……..

Maart 2017 (5)
Langzaam was ik aan het herstellen van de 36 klappen die ik had geïncasseerd. Hoe pijnlijk het ook was, iedere klap was het waard geweest. Alle Dames, op Mrs. Denise en Morgan na, hadden de Rode kamer verlaten.
‘Ga op je rug liggen. Met de voeten richting de spiegel.’
‘Zo Meesteres?’ Vroeg ik terwijl ik op mijn rug ging liggen.
‘Heb ik opdracht gegeven aan jou om een vraag te stellen?’ Antwoordde ze streng.
‘Nee Meesteres….’
Ze maakte 2 kettingen los van de sling en liet de takel ratelen. Ik wist instinctief, dat ze mij aan mijn voeten ging ophangen. Vakkundig werden de speciale enkel boeien bevestigd en een spreidstang tussen mijn benen gezet.
‘Hoofd tegen je borstkas.’
Ik kende het ritueel. Vakbekwaam werd ik omhoog getakeld. Even later hing ik weerloos op de kop. Om mijn positie nog onmogelijker te maken, werden mijn handen met leren polsboeien op mijn rug vastgezet.
Ik kreeg vervolgens precies waar ik om had gevraagd… Kaarsvet…… Ben ik daar dol op. Nee…. Maar ik mag het mijzelf ook niet te makkelijk maken.
Langzaam druppelde ze het hete vet over mijn ballen heen. Zo nu en dan had ik moeite om stil te hangen.
‘je kunt ook met kaarsvet de bilnaad dicht schroeien.’ Zei ze tegen Mrs. Morgan, die aandachtig het tafereel aanschouwde.
Sommige druppels waren zo heet dat ik als het ware mijn bovenlichaam voorover boog.’
‘Dat zijn goede buikspier oefeningen sjakie.’ Weldra stimuleerde ze mij om dit te herhalen. Mijn ‘motivatie’ werd gestimuleerd met behulp van een kleine zweep……
‘Zo Sjakie, je gaat zo meteen je slavenzaad recyclen.’ Het deed me vrijwel meteen terug denken aan die avond in augustus 2016 (Wandel je eigen weg)
Mrs. Denise pakte de terminator erbij en begon me te verwennen. Er kwam niet direct leven in mijn penis, die nog angstig was van het ‘slagwerk’.
‘Ik ga niet al het werk doen, dat mag je zelf doen……’
Het duurde niet lang, dat ik het punt bereikte dat ik mijn zaad de wijde wereld in kon gaan projecteren.
‘Vang je zaad op Sjakie….’
Al het zaad wilde er gelijktijdig uit, ik leek meer op een regensproeier…..’
‘Heb je meer gaatjes?’ Vroeg Mrs. Denise…..

Ik had geen fut meer, hing er compleet ‘afgemat’ bij met rood/blauw geslagen billen.. Ik was voldaan, of alles van de afgelopen 9 maanden in een keer de revue passeerde. Het voorrecht om een sessie mee te maken met 6 Dames is absoluut geen gemeengoed. Dat is ontzettend veel geluk hebben dat het zo uitkomt……. De slagen raakte me diep, maar ik was ook trots dat ik het had doorstaan. Mrs. Denise had als het ware een overheerlijk 6 gangen menu opgediend. Ze had me getrakteerd op nieuwe, maar ook enkele zeer pittige smaken!!

De man 3 (vervolg: Op weg naar de Horizon)
Terug, terug bij af…. Terug naar 13 juli 2003…..We kunnen de tijd niet terug draaien, ook niet vooruit. We kunnen wel vooruit kijken. Angel had Missy in die jaren ontzettend geholpen. Zij was het geweest die de advertentie voor Missy had geschreven. Zonder haar had ik de moeder van mijn kinderen nooit gevonden. Zij moest weten wat met Missy was gebeurt. Angel was jaren terug naar België verhuisd. De cirkel was hiermee rond…. Hij sprak haar ruim 2,5 uur aan de telefoon …. Het wordt nu tijd om definitief de weg naar de horizon te verleggen……

Daar In de verte
straalt het licht.
Dat, wat onmiskenbaar
zijn ziel verlicht.

Zijn ogen zijn op
de toekomst gericht.
Hij is niet voor
het verleden gezwicht.

Daar, aan de Horizon
ontwaard het nieuwe leven.
Nadat hij zijn ziel
eindelijk heeft vergeven.

………….Einde…………………

Een zeer speciaal woord van dank voor:

  • Morgan
  • Valerie (a.k.a Slavin Valerie)
  • Zascha (bedankt voor Uw genade!)
  • Daisy (a.k.a. Slavin Daisy)
  • Nicolle (Mistress…exitement……..)
  • Rose (a.k.a. Switch Rose)

 Magie

Ontastbaar baant het
in een weg om mij heen.
Het verlamt mij
van top tot teen.

Een spreuk die niet
wordt uitgesproken.
Blijft dag en nacht
door mij heen spoken.

Het is niet tastbaar,
ik kan het niet grijpen
Zoveel invloed op mij,
wat ik niet kan begrijpen.

Ik leef tussen dat,
wat ik niet kan zien.
Het is de onzichtbare
Kracht, die ik dien.

Ik stel geen vragen.
Ze heeft mij betoverd.
Mijn hart en ziel,
voor altijd veroverd

Het is de magie,
die u mij heeft gegeven.
Zonder Uw kracht,
kan ik mijzelf niet vergeven

 

Top