De man (1)
Het was de man, die op zijn eindeloze weg naar de horizon liep. Diep in gedachte verzonken. Een weg zonder al te veel bochten, kilometers lang. Veel te veel tijd om na te denken over wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Met weemoed in zijn gedachte, keer op keer stelt hij zichzelf de vraag: Waarom? Waarom lieve schat?? Waarom ben je er niet meer. Waar heb jij dit aan verdient?
Hij kan het niet plaatsen, ook niet loslaten. Op zijn weg naar de horizon, maakt hij zo nu en dan een stop. Een zijstap, een stap van het pad af om zich te bezinnen. Te onderwerpen aan een Meesteres. Niet zomaar een Meesteres, maar Dè Meesteres. Daar waar ooit alles was begonnen. Jarenlang had de man geworsteld, niet letterlijk maar figuurlijk. Met zijn gevoelens. Vanaf zijn pubertijd, de eerste zaadlozing, altijd draaide het om dezelfde beelden in zijn hoofd. Een weerloze man die vernedert en gevangen werd genomen door een of meerdere machtige vrouw(en). De fascinatie was grenzeloos. Was hij wel normaal? Al snel begreep hij dat hij hier met niemand over kon praten. Dat was niet stoer. Wie verteld er nu aan zijn vrienden: Hé jongens ik word botergeil als ik naakt geketend achter een vrouw aan moet lopen. Dat ik haar slaaf mag zijn…Jaren gingen voorbij, ongeveer 13 jaar. Jaren dat de man geen relatie had, zich onzeker voelde over het feit dat hij geen vriendin had. Ja hij hield van vrouwen. Hij vond ze mooi, keek graag naar de drie B’s: borsten, billen en benen. Alleen altijd in zijn achterhoofd: hoe zou het zijn om haar slaaf te zijn? Om vastgebonden te worden?
SM…IK? Ik toch niet de strijd tegen het ontkennen. Ik heb toch niets met pijn. Pijn dacht de man, pijn in zijn hart. Plots zag hij weer de angst in de ogen van zijn vrouw. Die angst voor de dood, die angst voor de naald. Het zoveelste infuus, de botpunctie. Die angst in haar ogen doorboord zijn ziel. Zoals Sinistra en Destra menig slaventepel pijnigen tot op het bot. Waarom had jij geen recht meer om te leven? Er is geen antwoord op deze vraag, is hem al meermalen zeer goedbedoeld medegedeeld. Maar het neemt de pijn niet weg. Ook niet het verdriet in de ogen van de kinderen.
De man loopt verder, tja het was die Meesteres, die ene Meesteres die hem bij de hand had genomen. Hij was zo verlegen geweest, zo nederig en nerveus toen hij door haar onder de hoede werd genomen. In haar slavenstal zich kon ontplooien tot een slaaf met trots en zelfvertrouwen. De man groeide en bloeide naar jaren weer helemaal op. Kon de hele wereld aan. Was voor niemand bang. Daar zei hij, daar achter de horizon, daar ligt de toekomst. Mijn toekomst, daar ga ik heen..
3 februari 2017 (1)
Eindelijk mocht ik weer. Ik had mijn huiswerk klaar en was best wel content met het verhaal wat ik had geschreven. (Ergens. Maar waar?) Het gaf mij al weken een goed gevoel. Uiteraard had ik weer een aantal gedichten geschreven. Eerlijk gezegd had ik het gedicht Horizon (zie onderaan verhaal) al in oktober vorig jaar geschreven. Maar het paste nu zo goed bij mijn gevoel, dat ik het na circa 4 maanden, toch maar uit de kast heb gehaald. Even afstoffen, paar kleine wijzigingen en klaar is Sjakie… Mijn gedicht Bitterkruid daarentegen was wel nieuw en zat voor de verandering maar weer eens vol dubbelzinnigheden. (zie Ergens maar, waar?)
Bitterkruid
Zeven dagen lang,
zwevend in mijn geest.
Nagenietend aan
wat is geweest.
Ik was compleet
door U afgemat.
Dankzij U wel op
het juiste pad.
Zo trots op mezelf,
wat ik had doorstaan.
Was ik voor het komen,
naar huis gegaan.
Een bitter eind,
zo ontzettend genoten.
Maar mijn kruit
helaas niet verschoten.
Na de plichtplegingen mocht ik Mrs. Denise naar boven volgen. Ik had als verzoekje een bezoekje aan de zolder gewenst. Dit om mijn weg door mijn herinneringen te complimenteren. Gelukkig voor mij was de ruimte vrij. Nou ja gelukkig…hahaha.
‘Ga snel naar boven Sjakie’. Beval Mrs. Denise van de eerste verdieping. ‘Leg boven je kleren neer. Halt stop……… Neem dit ook mee.’ Dit was de uitdraai van mijn verhaal; Ergens, maar waar? en een leesbril. Snel rende ik weer naar beneden om te gaan douchen.
De vertaalster
Weer onderweg, naast mij zit een blonde vrouw. Een vrouw waarvan ik weet dat Missy dit nooit had goed gevonden. Het was ongetwijfeld ruzie geworden tussen ons. Deze vrouw doet me in bepaalde opzichten denken aan haar. Ze is dus blond, heeft een voorliefde voor hoge hakken en kan er ook nog op lopen ook! Heeft temperament, kookt graag. Voor alle duidelijkheid zij is de vertaalster in een land waar verreweg de meeste potentiële nieuwe relaties de Engelse en of Duitse taal niet machtig zijn. Aangezien ik de lokale taal op een enkel schunnige en alcoholische woord na, ook niet machtig ben, is het noodzakelijk dat ze meegaat. Dat ze er goed uitziet is een leuke bijkomstigheid. Daar blijft het ook bij. En zal het ook altijd bij blijven.
Het is nu de 2e keer dat wij samen op pad zijn in haar geboorte land. Zij spreekt goed Nederlands, en als je uren met elkaar in de auto zit. Op een gemiddelde dag een uurtje of 6. Exclusief, ontbijt, diner, meetings. vliegen e.d., komen privé onderwerpen ook aanbod. Nee, niet mijn voorliefde voor SM. Uiteraard zijn er ook uren van stilte en momenten die de werkelijkheid ongekend veel reliëf en schaduw meegeven.
Vooral de eerste keer liepen we op zondagavond door een van de mooiste steden van Europa. Het had een bestemming kunnen zijn van ons twee samen. Uit praktische redenen vertrekken we meestal op zondag. We zaten in een romantisch restaurant. Buiten stonden witte koetsen opgesteld voor een romantische rondgang door het eeuwenoude stadscentrum. En ik liep daar rond met een mooie blonde vrouw, waar Missy dus stik jaloers op zou zijn geweest. Voor toevallige passanten waren wij een stelletje. Het zou de normaalste zaak van de wereld zijn als een koetsier ons aangesproken zou hebben voor een rondgang.
Op momenten van stilte in dit decor, waar André Rieu, zijn prachtigste meesterwerken had kunnen uitvoeren, voel ik mij schuldig. Schuldig aan de dingen die ik doe. Voel ik verdriet en pijn voor het leven wat Missy niet meer heeft. Ik was dus weer met haar onderweg, na een paar uur rijden, volgde er stilte, die verbroken werd door de radio. Ik hoorde bekende klanken komen uit de speakers en zette automatisch de radio harder. Voor even had ik niet in de gaten dat zij aan het bellen was, snel draaide ik de volume knop terug. Een brok schoot door mijn keel. Ze sloot haar gesprek af en keek me vragend aan…….. Tja dat nummer was onze openingsdans….. zei ik treurig.
Peinzend zit ik op het bed van een hotel in een plaats waarvan wij Nederlanders op geen enkele manier de plaatsnaam foutloos kunnen uitspreken. Hetzelfde hotel waar ik vorig jaar voor Denise het gedicht ‘verzachte pijn.’ Schreef.
3 Februari 2017 (2)
Op de meest eerbiedige manier die ik ken, zat ik achter de douchedeur. Wachtend op de Heerseres van mijn lichaam en geest.
‘Kruip hierheen Sjakie, komt er nog wat van…..snel’
Snel volgde ik haar bevel op.
‘Sta op, ga op de eerste traptrede staan’
‘ja Meesteres.’
‘Spreid je benen en buig……Nu de tweede………..de derde…………. Had ik de vierde gezegd??’
In mijn ijver was ik een traptrede te ver gegaan. Snel stapte ik terug. Ze greep mij vol bij de ballen en kneep er scherp in. Het zou een voorbode zijn voor wat weldra zou volgen. Terwijl zij mij stevig bij de ballen had, beval ze mij om langzaam naar boven te lopen.
Hahahaha’ lachte ze tevreden ‘Jouw ballen trekken mij naar boven.’
Met hangen en wurgen kwam ik kromgebogen boven. Haar ‘hartsvriendinnen’ Sinistra en Destra deden het werk niet half.
‘Links om Sjakie……blijven lopen… tot we aankwamen bij de grote speelvlakte.’
Het was echt lang geleden geweest dat ik daar was geweest. Snel nam ik een paar details in mij op, maar ik realiseerde mij dat er toch het een en ander was verandert. En als dat niet zo is, geeft dat wel aan wat de tijdgeest met de herinneringen van een mens doet.
‘Zet die worstelmatten even recht op.’
‘Ja Meesteres’
Even later stond ik weer op de speelvlakte.
‘Ga op je knieën zitten, hoofd tegen de vloer, benen spreiden.’
Dat gaf haar de vrije ruimte om mijn ballen van achter vast te pakken.
‘Hé… Vlucht die ene bal van jou alweer? Merkte ze cynisch op.
Helaas wel dacht ik. Al heel snel had ik in de gaten dat ze mijn ballen, in dit geval één bal, vast wilde gaan zetten in een ‘humbler.’ Een humbler, voor diegene die niet weten wat dat is, dat is een klem die gezet tussen de penis en ballen. Die laatste zitten erachter. Dit apparaatje is aan beide kanten zo breed dat een man, niet meer recht op kunt staan. Als je ballen je lief zijn. Met andere woorden, het maakt ons mannen ‘nederig’.
‘Op staan sjakie.’ Gebood ze mij uiteraard juist nu. Dat viel niet mee. Ze gebruikte mijn hopeloze situatie om te beginnen met het opwarmen van mijn billen met haar blote handen. De ‘billensalvo’s’ volgde elkaar snel op. Ze doseerde haar slagenwisseling zo, dat ik even tijd had om bij te komen. Ook haar twee vriendinnetjes kwamen aanbod. Daarbij moet ik eerlijk zeggen, dat ik het zachtjes strelen van haar nagels over mijn lichaam, erg fijn vindt.
‘Loop naar de andere kant van de zolder’ zei ze met voorpret in haar stem.
Even later liep ik voorovergebogen met de humbler achter mijn bal over de zolder heen en weer. Toen ik terug was bevrijdde ze, die ene bal van mij. Om vervolgens mijn beide ballen af te binden met een lang zwart koortje.
Januari 2017 (1)
Het kwam weer eens binnen als een keiharde mokerhamer. Ik reed naar dè stad, waar Missy zo vaak had gelegen. In diezelfde stad was ze nog aan een opleiding begonnen. Zo fris, zoveel energie, zoveel zin. Ja zo trots… Ze is wel geteld 3x zelf gereden, daarna ging dat niet meer door de pijn. Die opleiding moest doorgaan. Ze bleef niet thuis voor een ‘beetje’ pijn. Ze zat op traditionele schoolmeubilair – wat de meeste van vroeger nog wel kennen – te kermen van de pijn.
Tja het is zo onwezenlijk, zo rijdend over datzelfde stukje asfalt, dezelfde verkeerslichten passerend en dezelfde flitspalen, die mij in de haast van mijn te krappe tijdschema’s een paar keer te grazen hadden genomen.
Met Missy had ik een relatie, waarbij BDSM een onderdeel was. Wel een zeer intiem onderdeel. Nu mijn band met Mrs. Denise steeds sterker wordt, voelt dat ergens als vreemdgaan. Dat is het uiteraard niet. Wat als Missy er nog was geweest, dan was Denise nu niet in mijn leven. Dan was ik waarschijnlijk zeer beperkt geweest in mijn eigen vrijheid. Hadden we samen gevochten voor het leven wat er eigenlijk niet meer was. Ze had gvd gelijk vanaf dag één schoot plotseling door mij heen:
‘Mevrouw we hebben niet zo goed nieuws voor u. We hebben de botscan bekeken en daarop uitzaaiingen op de botten gevonden’.
Mijn vrouw trok meteen wit weg, bij mij viel het kwartje niet meteen. Ze begon te huilen. Ik vroeg nuchter: ‘
‘Wat kunnen we hier aan doen?’
Niets’ antwoorde Missy kwaad ‘Niets, dat is niet te genezen.’ Ik keek de oncoloog vragend aan.
‘Uw vrouw heeft gelijk, we kunnen alleen nog maar rekken, tijd rekken’.
Het werd haar te veel, ze liep geëmotioneerd van de kamer af. Een van de verpleegkundige volgde haar. Ik bleef met stomheid geslagen achter…..Het duurde niet lang toen ze huilend terugkwam:
‘Ik ga dood’ zei ze huilend ‘ik ga hier aan dood’. Wat volgde was stilte……….
3 februari 2017 (3)
‘Sjakie? Wil je met mij dansen?
‘Ja Meesteres’ zei ik zwijmelend. ‘Handen omhoog.’ Even later lagen mijn handen op de schouders van haar. Ze kwam dicht tegen mij aanstaan. Terwijl mijn handen op haar schouders lagen en wij in een schuifelstand stonden, kwam die ene herinnering weer tot leven. De eerste keer in het openbaar als haar slaaf, augustus 2002. Bloednerveus was ik geweest toen ze mij meenam naar Passion. Aan het einde van de avond, toen de spanning er letterlijk van af was. Mocht ik met haar dansen. Het was wat onwennig voor mij. Zo in de armen van die mooie vrouw. Ik voelde me geborgen in haar armen, veilig, zoals een kind zich veilig kan voelen. Ik rook haar parfum en voelde haar warmte……………
PATSSS PATSSS PATSSS PATSSSSSSSSSSSSSS….. wekte ze mij uit mijn droom, met felle en steeds hardere klappen op mijn billen…… Ik was weer helemaal bij mijn bewust zijn en liet mijn armen van haar schouders afglijden. De eerste dans duurde niet lang. Dit uiteraard tot ongenoegen van Mrs. Denise. ‘Vasthouden’ zei ze ‘Blijven vasthouden.’ Oh wat had ik ervoor overgehad om voor even een masochist te zijn. Het dansen met haar ging door, evenals de tikken op mijn billen.
Wat Mrs. Denise vervolgens vroeg, is me ontgaan. Maar het kwam erop neer dat ik daarop antwoordde met ‘Sorry’. Shit dacht……….
‘SORRY!!!!’ antwoorde ze snel; ‘Sorry…. Je weet dat je dat woord niet meer mag gebruiken.’
Ik wist meteen waar ze het over had (zie Kikken) ‘Hier krijg je straf voor.’ Een paar minuten later zou ik voor een tweede keer Sorry zeggen.
‘Hier ga je voor boeten Sjakie.’
Ik zei wijselijk niets, zwijgen is zo wie zo vaak goud voor een slaaf.
‘Loop naar de spiegel.’ Volgde kort daarop haar bevel.
Voor de spiegel werd ik tussen de stellage met mijn neus naar de spiegel vast gezet. Mijn lid was –ondanks de felle salvo’s op mijn billen – voor mijn doen goed overeind gebleven. De warmte die zij uitstraalde moet sterker zijn geweest dan de klappen. Anders kan ik het niet verklaren.
Op mijn tepels werden klemmetjes gezet. Mrs. Denise zette haar sterke punten letterlijk in tegen mijn zwakste punten. Haar nagels, ze kneep de klemmetjes strakker. Ik schreeuwde als een speenvarken voor de slacht………. Na nog een paar ‘steken’, pakte ze een zweep en begon ze mijn rug te bewerken. Ik kan me niet meer herinneren wanneer dat de laatste keer is geweest. Of dat ooit wel is gebeurt? Raar….., ze doseerde haar slagen en liet me niet verdrinken in pijn. Na nog enkele plagerijtjes op mijn tepels, voor masochisten wel te verstaan. Voor watjes zoals ik is dat dus echt zeer pijnlijk. Werd ik weer losgemaakt………
Magie
Zoals ik schreef: als Missy er nog was geweest was ik beperkt in mijn vrijheid. Dat is wel een erg wrange woordspeling voor een SM’er met een voorliefde voor bondage!! De vrijheid die ik hierdoor heb is dus eindeloos ‘boeiend’. Ik heb moeite omdat mezelf te vergeven….
Mijn band met Denise wordt sterker, dat is niet te vergelijken met een relatie of met verplichtingen naar elkaar toe. Verre van dat. Er zijn geen verplichtingen ook geen wederzijdse verwachtingen. Wij hebben beide een voorliefde voor SM. We spelen geen spel met onze gevoelens. We zijn niet 24/7 omdat we er allebei niet in geloven. We hebben een leven, een eigen leven. Toch wordt onze band sterker. Zij geniet van het genieten van haar slaafjes. Opdrachten krijgen is de volgende stap.
Iedereen bepaalt zelf wat hij daarmee doet. Of ze al dan niet terugkomen. Toen ik in 2001 zo groen als een kikker, niet de breedbek variant overigens, een opdracht kreeg. In dit geval: niet mogen klaarkomen, begreep ik de essentie van het spel nog onvoldoende. Zij heeft mij toen feitelijk vergeven. Zolang ik dit soort opdrachten naleef voor haar is er een spel. Ik bepaal of ik stop, maar dan verbreek ik de magie. Het is die magie die onze band sterker maakt. Ook zonder die magie kan zij een geweldig spel spelen, maar het is toch zoiets als neuken met een condoom.
Zij kan mij aan de leugendetector hangen, ik weet dat ik niet klaar ben gekomen voor de afgesproken datum en tijdstip. Uiteraard houd ik haar summier wel op de hoogte van mijn vorderingen. Doordat deze band groeit, kom ik ook in conflict met mezelf:
Ik kan verder
gaan met leven
Omdat haar einde
al is geschreven
De simpele keiharde wetenschap dat ik doe, wat ik doe, omdat zij er niet meer is. Kan ik maar moeilijk verkroppen. Ik doe nu dingen waar zij het niet mee eens was. Het zijn geen ernstige dingen, maar toch….. Als ik Denise niet vooraf had gekend, was dit wellicht anders geweest, qua gevoel van mij naar Missy. Het is niet relevant of mijn gedachte de waarheid is, op dit moment is het namelijk mijn waarheid en daar leef ik mee. Welk innerlijk conflict ik ook met mezelf heb, feit is dat ik op dit moment geen BDSM relatie zoek. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat kan zijn. Laat mij maar lekker slaaf zijn van Mrs. Denise. Geen verplichtingen…. Maar wel de magie.
3 Februari 2017 (4)
‘Volg mij Sjakie.’
Met nog pijnlijke rode tepels volgde ik Mrs. Denise kruipend. Zij leidde mij naar het spijkerbed.
‘Ga hier op staan.’ Gebood ze mij ‘Maar pas op het opstapje is glad. Zonder aarzelen stapte ik op en ging ik met mijn rug tegen het spijkerbed aan staan. Mijn armen werden links en recht boven mij vast gezet.
Even later had ik het geweldige voorrecht dat zij haar prachtige lichaam stevig tegen mij aandrukte. Het zou alleen wat comfortabeler zijn geweest met als ondergrond een Aupingmatras of een Boxspring!! In haar hand had zij mijn verhaal Ergens, maar waar? Voordat ze daaraan begon, pakte ze eerst een klein gemeen zweepje. Nu zijn alle zweepjes voor mij gemeen. Ze bewerkte mij er van top tot teen mee. Weldra begon mijn lichaam te gloeien. Uiteraard had ik moeite om stil te staan.
‘Is er wat Sjakie?’ Vroeg ze plagerig….. Uiteraard waren haar twee hartsvriendinnen ook nog niet uitgespeeld.
‘Hoe heette ze ook alweer? Vroeg ze aan mij, wijzend met haar rechterhand.
‘Destra Meesteres en de andere is Sinistra.’ Ik heb het gevoel dat ze deze naampjes wel kan appreciëren. Ze drukte haar vlijmscherpe nagelpunten tegen mijn tepels aan….
‘AUWWWWWW!!!’ Krijste ik het uit, of ik gefileerd ging worden. De lach op haar gezicht maakte vervolgens weer veel goed.
Ze nam daarop tevreden plaats op haar stoel en ging pal voor mijn neus zitten. Aandachtig begon ze mijn verhaal te lezen. Het is een voorrecht omdat mee te mogen maken. Ze nu en dan begint ze te lachen. Ondertussen vergat ze haar slaafje niet.
‘Auwww’ Nadat ze haar stilettohakken in mijn benen drukte. Los van de plagerijtjes van haar, had ik steeds meer moeite om stil te blijven staan. Vooral mijn rechterarm deed pijn. Maar ik wilde me niet laten kennen.
‘Is er wat Sjakie?………. Sta eens stil.’
Ze nu en dan gaf ze commentaar op het verhaal.
‘Hou je niet van winkelen.’ vroeg ze spottend.
Ik wilde hoe dan ook het einde van het verhaal halen……hmmmmm ja dat is logisch krap ik achter mijn oren, terwijl ik het schrijf!? Anyway…..
‘Gaat het nog??’ Vroeg ze bezorgd.
Ja Meesteres.
Ze las het verhaal vervolgens tot de laatste bladzijde uit. Ik had enkele glimlachen gezien… Mijn dag kon niet meer stuk. Ze maakte mijn arm los. Langzaam draaide ik mijn rechterarm naar beneden en kwam het gevoel weer terug…
De Man (2)
Hij spoelde zijn herinneringen weg met een goed glas Whisky in zijn hand. Nee drank was niet de oplossing, maar wel lekker. Te vaak vroeg hij zich af hoe dit toch zover had kunnen komen. Als vertrouweling van zijn Meesteres vertelde hij open en bloot over die ene advertentie. Dat hij was uitgenodigd voor een gesprek. Moest hij gaan, vroeg hij nog aan haar. Ja was haar antwoord geweest. Weer nipte hij kort aan zijn glas. Honderden reacties had ze gehad, honderden….!! En hij werd uitgekozen. Is dat het lot??
Het was die dag, kort na zijn dertigste verjaardag, die zijn leven voorgoed zou veranderen. Nooit zou meer zijn, wat was geweest. Met alle energie en wijsheid, die hij had gekregen van zijn Meesteres bewandelde hij een nieuwe weg naar de horizon. Het werd een prachtige weg met vele obstakels. Met hoogte en dieptepunten. Met prachtig zonnestralen afgewisseld met waar noodweer. Hand in hand konden ze de wereld aan. Ze hadden zoveel gemeen met elkaar, maar waren gelijktijdig ook zo verschillend. Niets was wat het leek. Het ging niet van zelf. De weg naar de horizon was zwaar en onberekenbaar. De man trotseerde alle tegenslagen voor zijn geliefde. Ze nemen haar niet meer van mij af dacht hij…..
De man had een roeping, een ijzeren wil. Zijn incasseringsvermogen deed op geestelijk vlak niet onder voor de zwaarste masochist. Hij cijferde zich weg, helemaal weg. Er was maar een doel, de horizon. Na 13 jaar realiseert de man zich dat hij alles heeft bereikt, behalve zijn doel. Doelloos staart hij voor zich uit, met een glas whisky binnen handbereik. Wat heb ik gedaan? Waar ben ik nu in hemelsnaam mee bezig geweest. Schuld overmand zijn ziel, schuld voor het leven wat hij nog heeft. Hij begint te schrijven: Het was……
de droefheid in haar ogen,
die mijn ziel doorboorde
de angst in haar stem,
die ik keer op keer hoorde
Het was de morfine
die haar woede verwoordde.
de wrok uit haar verleden
Die haar ziel vermoordde.
De man nam nog een slok, nu een grotere. Hij beseft dat hij dit achter zich moet laten. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hij weet dat hij op het goede pad is, maar ook dat het pad geen einde heeft. Hij zal nooit de horizon bereiken. NOOIT!!! Net zo min dat zijn vrouw nog ooit terugkomt. De man zoekt geborgenheid, naar de warmte die hij aan zijn vrouw niet meer kon geven. Door alle ellende is hij blij dat hij aan de hand van zijn Meesteres mag mee lopen. Ooit schreef hij voor haar: Uit het zicht Meesteres, maar nooit uit mijn hart! Met dit in zijn gedachte, warmt hij zijn ziel weer enigszins op. Er ontwaard zowaar een kleine twinkeling in zijn ogen. Hij pakt zijn glas en heft het voor zich uit: Proost Missy, op al mooie dingen die we hebben meegemaakt! Een traan loopt over zijn wang naar beneden als hij de hand van Meesteres Denise aanpakt en trots achter haar zijn weg naar de horizon vervolgd.
3 Februari 2017 (5)
Het bloed stroomde weer langzaam in mijn armen. De ongemakkelijk houding tegen het spijkerbed had zijn tol geëist.
‘Gaat ie?’ vroeg Mrs. Denise bezorgt.. ‘Laat me je rug eens zien.’ Dat laatste stemde haar tot tevredenheid. Ongetwijfeld zal mijn hele rug vol puntjes hebben gestaan.
Tegenover het spijkerbed staat de rektafel. Toen ik boven op zolder kwam moest ik daar meteen al aandenken. Ze sommeerde mij om daar heen te lopen.
‘Ga op je buik liggen….. Diep genoeg. Ja op je buik, normaal lig je op je rug hierop.’
‘Ja Meesteres’, en ik kroop er zo snel mogelijk op. Deze rekbank heeft aan het uiteinde voor beide benen draagbalken, die verlengt, oftewel kunt oprekken. Daar tussenin zit niets. Met andere woorden mijn pik hing er letterlijk vrij bij.
‘Ken je deze nog?’ Vroeg ze of ze mijn gedachte kon lezen.
‘Ja Meesteres, ik herinner mij dat ik hier al eens op heb gelegen. Ik wist niet meer precies wanneer. Uit mijn database (oude verhalen) blijkt dat ergens in juli/augustus 2001 te zijn geweest:
Flashback 2001:
“Ik lag al helemaal uitgerekt, maar Mrs. Denise vond dat het nog wel ietsjes strakker kon.
- ‘Ik kon jouw gerust wel eens hier de hele nacht laten liggen. Ja en als je al weet te ontsnappen dan……..’ Wie denkt hier aan ontsnappen? Ik niet, ik was al lang blij dat ik weer even tot rust kwam, nou ja tot rust! Daar kwamen haar handen weer aan…….”
Ook toen al waren ze dodelijk…………..!!!!!
Mijn benen en armen werden vastgezet. Ik verwachte dat ze me weldra zou gaan oprekken. Maar voordat het zover was kreeg ik eerst een blinddoek om. Even later greep ze mijn pik vast, die inmiddels weer behoorlijk was opgewonden.
‘Ik zal er eens een condoom omheen doen, voordat hij begint te druipen.’ Merkte ze smalend op. Sinds mijn verhaal Sinistra en Destra heb ik het niet meer zo op condooms. Ik voel die pijn scheut nog steeds door mijn eikel heentrekken………
Maar wat volgde was alles behalve wat ik had verwacht…… Ze begon mijn pik te masseren…… Vanaf de eerste seconde moest ik mij inhouden. De eerste strelingen van haar hand was bijna een voltreffer.
‘Je hebt 1 minuut ehh 1.30 minuut om klaar te komen’
De eerste spanning was weg en ik moest mijn vooraf ingehouden orgasme van diep halen. Anderhalf minuut was niet haalbaar voor mij. Gelukkig had ze genade.
‘Goed je krijgt een minuut extra. Je hebt al zoveel geïncasseerd vandaag’
Als een gek begon ik mijn onderlichaam te bewegen.
‘Nog 30 seconde, nog 20 seconde….nog…….’
Ik voelde mijn slavenzaad komen en wilde kost wat kost niet nog zo een flater slaan als de vorige keer. Ik kwam schokkend klaar…………
‘Sjakie……..Ben je klaar gekomen??’
‘Ja Meesteres’ antwoorde ik schuchter.
‘Zonder te vragen…..SJAKIE!!!’ Vroeg ze streng. ‘Waarom?.’
‘Ik moest toch klaarkomen Meesteres?’
‘Maar nooit zonder te vragen.’ Antwoorde ze ‘Hmmm wat moet ik hiermee??………. Deze keer niets.’ Tot mijn grote opluchting.
‘Dank U Meesteres…..Dank U!’
Een paar minuten later kuste ik uitbundig de laarzen van haar,
die laarzen die ik volg op mijn weg naar de horizon……………….
………………….Wordt vervolgd
Slaaf Sjakie
Horizon
Tussen mijn leegte,
gloort in de verte de horizon.
Het is het gemis, dat ik
nog steeds niet overwon.
Een zonnestraal,
zover weg bij mij vandaan.
De warmte verdampt,
voor ik daar heen kan gaan.
Dat machteloze gevoel,
doelloos voor mij uit staren
Wandel ik een weg, om mijn
herinneringen te bewaren.
De kilheid in mijn hart,
wordt nu langzaam verdreven.
Er is een nieuw gevoel,
waar ik mij aan kan geven.
Kijkend naar de horizon,
ontwaard er nieuw leven.
Langzaam komt de bloei,
die liefde kan geven.
Wachtend tot ik het
verleden kan vergeven.
Achter de horizon,
begint mijn nieuwe leven