Een verhaal gaat meestal over dingen die gebeurd zijn. Een terugblik, al dan niet aangedikt of mooier gemaakt. Omzien in blijheid of met weemoed. Je kunt een verhaal schrijven om iets te verwerken of om anderen te laten delen in je vreugde, verdriet of iets anders wat je beroert. Ik probeer hier een nieuw blij inzicht te verwoorden dat me verder heeft geholpen. Waardoor ik besef welke dingen echt belangrijk zijn. Dit inzicht komt voort uit de ervaringen die ik heb mogen opdoen in DP waar gastvrouw Nina mij op betoverende wijze onder haar hoede heeft genomen.Tijdens een diepgaande sessie worden de puzzelstukjes waaruit ik lijk te bestaan van elkaar losgeklopt. Als in een vuurritueel zwermt alles door elkaar om daarna nog dagenlang rond te zweven op de thermiek van de nagloeiende wervelingen. De puzzelstukjes dwarrelen weer neer om vervolgens op een volledig nieuwe manier in elkaar te passen. Alles wordt anders en als het geen crisis mag heten dan is het in elk geval een roerige periode waarin ik langzaam een nieuwe modus moet vinden. Reorganisatie, transformatie. En het voelt goed.Tranen en pijn komen om de hoek kijken als oude vormen plaats maken voor nieuwe. Het is het trauma van opnieuw geboren worden. Alles komt voorbij, begeleid door veel emotie. Ik kom er gelouterd uit maar ook krachtiger. De pijn heeft daardoor een zoete nasmaak die lang blijft hangen. Dankbaarheid en een gevoel van liefde zijn welkome pleegzusters bij het herstellen van de opkloppers die Nina me heeft gegeven.Ik voel ook weemoed omdat ik zo lang heb gesukkeld in een wirwar van achterhaalde denkbeelden en gevoelens die me verhinderden om open te staan voor de vrijheid die ligt achter de hekken van taboes en koudwatervrees. Open voor het inzicht dat het beleven van een grenzen tartend spel in zones van intimiteit en macht geoorloofd is. Het inzicht dat het willen ontdekken van spannende, verborgen werelden geen zonde is. Nee, het is omgekeerd: het is pas zonde als je daarvan afsluit. Dan verraad je jezelf. Dan splits je jezelf in tweeën en ben je onwaarachtig. Zo zijn we terechtgekomen in een sociaal aangepaste maar onvrije en schijnheilige wereld die perverse zaken heilig noemt en heilige zaken pervers. Waarin we onszelf uitgerekend datgene ontzeggen wat ons zou kunnen bevrijden.Ik voel vreugde omdat ik stappen durf te zetten in een wereld die me vroeger bevreesde maar die zoooo mooi blijkt te kunnen zijn. Ik voel vreugde omdat het binnentreden van de SM-kamer me niet in het verderf heeft gestort. Dat ik niet als een junk ten onder ga onder invloed van krachten die sterker zijn dan ikzelf. Het beleven van BDSM geeft me juist een gevoel van vrijheid. En die vrijheid heeft alles te maken met geruststelling, zelfacceptatie. Ik voel dat ik een grote bron van kracht en (zelf)vertrouwen heb aangeboord door helemaal te omarmen dat ik een liefhebber ben. Geen splitsing meer, geen schaamte, geen probleem. I’m OK, you’re OK.Dat is niet op eigen kracht gelukt en ik ben Nina dankbaar voor de openhartige, speelse en empathische manier waarmee zij de rol van trainer vervult. Tijdens de leerlijn die ik bij haar mag volgen bemoedigt ze mij en stelt ze me fysiek op de proef. Ze is invoelend en doortastend in alle betekenissen van die woorden. Als ik het zwaar heb voel ik me zo geweldig goed als naast mijn geknevelde hoofd die zalige glimlach verschijnt op dat lieve gezicht waarachter ondeugende gedachten spelen. Die ogen die al zo veel hebben mogen zien kijken nog even in de mijne voordat ze me blindeert en mijn hoofd onbeweeglijk vastlegt. Wijdbeens liggend op een hangende Y-vormige bondagebank in een wonderlijke combinatie van vastgegespt comfort en ongemak rest mij niet veel anders dan te dealen met de situatie waarin ik mezelf -bij mijn volle bewustzijn- heb gemanoeuvreerd. Nina denkt hardop na over de technieken en hulpmiddelen die ze op mij wil uitproberen. Het midden van mijn lijf is de enige plek waar nog een beetje bewegingsvrijheid is, te voelen aan mijn lid en ballen die in haar handen in geweldloze opstand komen. Rond mijn enkels en hals heeft ze kettingen gelegd. Er klinken enkele klikgeluiden van sloten, waarna ik Nina hoor zeggen dat ze me om te beginnen eens grondig zal visiteren. En zoals Bryan Ferry al zong: “dim the lights, you can guess the rest”.Fantasieën zijn mooi maar wat er werkelijk gebeurt is van een andere orde. Daar zijn de uiterlijke zaken slechts een fraai aangeklede opmaat naar een ongelooflijk mooie en intieme, totale ervaring op het scherp van de snede. Daar houdt het gewone denken op en strekt mijn wezen zich uit in andere dimensies. Daar passen ontzag en eerbied voor de Dom die het lef heeft om mij te winden en te binden. Die me strak aanlegt en bezit. Die als een kat kan spelen met haar gevangen muis. Die ver durft te gaan in haar vertrouwen dat ik haar vanuit mijn totaal weerloze positie werkelijk toesta om met me te doen wat ze denkt te mogen doen. En Nina denkt daarbij buiten de hokjes, grensoverschrijdend. Ik voel me als een muziekinstrument dat door haar wordt bespeeld, nu eens lichtvoetig dan weer stevig op de pedalen waarbij vele registers worden opengetrokken. Het is een muziekstuk dat een innerlijke reis begeleidt waarin tijd en ruimte niet bestaan. Mijn orgelpijpen blazen op volle sterkte en de klanken galmen langdurig als langzaam mijn ogen open gaan en de glimlach boven mij verschijnt en vraagt: “vond je het een beetje leuk?”Het is alweer bijna een half jaar sinds ik mijn laatste bedevaart naar Valkenswaard heb gemaakt. Ik heb lang genoten van de nagalm van de orgelmuziek. Maar o wat kan ik me verheugen op de echte klanken.Als ik de moed bijeen kan rapen ga ik een dezer dagen DP bellen met het verzoek aan mrs. Nina om mij te willen ontvangen. Een ja-woord is in dezen een buitengewone eer voor
subje Harrie