‘Wandel je eigen weg’
je wandelt naar mij… Ik pak je op en neem je mee….sjakie..’
26 maart 2001
Daar stond ik dan, poedelnaakt, met mijn benen gespreid onder de kettingen die aan het plafond hingen. Armen eveneens gespreid. Deze werden vakkundig aan de kettingen vast gezet. Even daarvoor had ik Mrs. Denise leren kennen. Ik had eindelijk het lef gehad om een Meesteres te bezoeken. Op internet had ik de website van DP reeds meerdere malen bezocht. Twee dames vielen mij toen in het bijzonder op: Mrs. Denise en Mrs. Tara. Ik had nog geen keus kunnen maken maar wel een tijdstip afgesproken. Toen ik aanbelde werd ik door een dame (Mrs. Gina) begeleid naar de rode kamer. Ze vertelde dat Mrs. Denise nog bezig was en dat Mrs. Tara die dag ziek was………….
Ik was zo nerveus, het droop letterlijk van mij af. Na een klein half uurtje wachtte kwam ze. Een prachtige zelfverzekerde vrouw stapte de kamer binnen. Ik, ik kon alleen nog maar stamelen…ik werd kleiner en kleiner…wat een vrouw……..wat een uitstraling……wat een power……WOW!!!.. Ik vertelde dat ik al jaren SM gevoelens had, fantaseerde over vernedering en bondage. Met pijn heb ik niets, met onderwerping aan een vrouw des te meer… er ging spreekwoordelijk een deur voor me open. Er was (gelukkig) geen weg meer terug. Vanaf dat moment was zij de baas over mijn geest….
‘Zo sjakie, daar sta je dan pinnetje naakt voor mij’ zei ze denigrerend. ‘Dat bos hout voor de deur wil ik de volgende keer niet meer zien. BEGREPEN!’
‘Ja’
‘Ja, WAT’
‘Ja Meesteres’ zei ik snel.
Een paar minuten later kroop ik door de kamer achter haar aan. Ik herinner mij dat ik dat destijds heel erg onwerkelijk vond. Na al die jaren van heimelijke verlangens. Later die avond vertelde Denise mij dat ik aan het begin stond van een nieuwe weg. Ik doopte deze ontmoeting om tot mijn ‘Wedergeboorte’.
Verjaardag
De dag voor, de spanning neemt toe….Maar bovenal is dit de dag dat mijn vrouw 40 jaar zou zijn geworden. De what’s appjes stromen binnen op mijn telefoon. Allemaal vrienden en familie die mij en onze kinderen steunen op deze moeilijke dag. Vooral de avond ervoor had ik het moeilijk op de bank, alleen in de woonkamer televisie kijkend. Er was een serie op die Missy graag zag. Ik keek doorgaans mee. Nu kan ik deze serie niet meer kijken, zonder aan haar te denken. Ik schiet dan simpelweg vol.
’s Middags kwam Smurf (zie Een nieuw begin) op bezoek. We dronken wat en aten met de kinderen gebak. Ja, wat moet je anders? Ik vond dat ik iets moest doen voor de kinderen. Zelf pakte ik het vruchtengebakje, dat het minst slecht bij mijn ‘touwmissie’ past. Het komt hier op neer: zorg dat je langzaam kilo’s afvalt, zodat Mrs. Denise minder touw nodig heeft. Mijn huiswerk voor de volgende dag had ik al lang en breed klaar. Huiswerk?
Op de een of andere manier heb ik in het verleden een reputatie opgebouwd. Denise heeft notabene zo af en toe over mij gesproken. Jaren later zelfs nog na onze laatste ontmoeting. Waarschijnlijk ook nog na mijn meest recente bezoek juli jl. Met andere woorden Sjakie komt niet met lege handen er is een verwachtingspatroon. Iets wat ik niet erg vindt, het motiveert me alleen maar.
In dit geval een ingebonden Manuscript van ‘Een nieuw begin’. Een ingelijst gedicht en een zoete verrassing in gepakt en wel begeleid met een ‘rijmpje’. Smurf vroeg nog: ‘Wanneer ga je weer naar Denise?’ Ik zei: ‘Morgen’.
Augustus 2016 (1)
Om klokslag 20.30 uur op de seconde nauwkeurig, ja ik heb speciaal hiervoor een tijd app gedownload op mijn GSM. Belde ik aan. Snel tweemaal achter elkaar. Ik was onzeker, de vorige keer had ze gezegd dat de bel het soms niet doet en ik hoorde niets.
Even later ging de deur open. Mrs. Denise verwelkomde mij.
‘Twee keer bellen?’ vroeg ze aan mij.
‘Ik wist niet of de bel was gegaan’ stamelde ik snel.
‘Volg me naar de bar’ zei ze na de welkomkus en knuffel. Inmiddels was ik al compleet uit het veld geslagen. De outfit die ze aan had, kwam bij mij binnen als een kanonskogel. KABOEM!!! Ik ga niet schrijven wat ze aan had, dan moeten jullie zelf maar een keer een afspraak maken met haar. Ik kan alleen maar het volgende zeggen: Het werd een helse opgave voor om mij niet kwijlend alleen maar naar haar borsten te staren…. Nog niet binnen en ik stond al met 1-0 achter,…ehh 2 – 0 natuurlijk.
Even later konden de plechtig heden beginnen waar ik met binnenpret naar uit had gekeken. Dat is namelijk het enige moment dat ik Mrs. Denise kan verrassen. Ik begon uiteraard met mijn gedicht. Na drie woorden zei ze:
‘Wacht even sjakie, wil je dat op het podium doen?’
‘Ja natuurlijk Meesteres’
‘Zal ik de overige dames er ook bij vragen?’
‘Ja prima’. Antwoorde ik. Eerlijk gezegd vind ik dat alleen nog maar leuker, ik heb absoluut geen podiumvrees. Even later liepen Melody en Mrs. Payne binnen en namen de dames plechtig plaats. Net op het moment dat ik wederom wilde beginnen:
‘Trek je broek maar uit sjakie’ zei Mrs. Denise lachend.
Ook dat vond ik uiteraard niet erg……. Alleen begon ik tot hilariteit van de dames eerst met mijn broek in plaats van mijn schoenen.
‘Schoenen ook sjakie’. Zei ze meewarig. Daar stond ik dan te hansworsten, broek op de knieën, schoenen half vallend uit trekkend, sokken.
‘Schiet eens op sjakie, ……………..trek de rest ook maar uit.’ Dat laatste kwam er zo tussen en neus en lippen uit. Mooier – klinkt heel raar – kan ze mij bijna niet belonen. Bedankt Meesteres, schrijf ik dan ook met glinsteringen in mijn ogen.
Binnen een mum van tijd, kon ik mijn gedicht Lichaamstaal poedelnaakt voordragen voor deze drie prachtige dames. Ik was schaamteloos, ik voelde me als een vis in het water. De dames waren onder de indruk, voor de goede orde………… van mijn gedicht, over de rest zullen we maar zwijgen……hahaha……. Ik moet een reputatie hoog houden, qua schrijven. Na mijn voordracht overhandigde ik Mrs. Denise een ingelijst exemplaar. Wat rest was een presentje met een begeleidend rijmpje:
Wat heeft U mij
aan het denken gezet.
De uitvoering hiervan
zorgde al voor binnenpret.
Heb overal gezocht,
Met man en macht
Uiteindelijk toch gevonden
Wat de smaak verzacht.
Nu ik Uw leven weer ben
komen binnen droppen
Wil ik mij vol overgave tot
een goede slaaf ontpoppen
Ik wandel dan ook
zeer graag Uw pad.
Sinds 13 juli 2016
sta ik 100% schaakmat.
Aangezien Denise het presentje uitpakte, voordat ik het rijmpje voordroeg, kwamen mijn woordgrap(pen) – ik mag wel zeggen – zeer goed uit de verf bij de aanwezige dames. Ik ga niet verklappen wat het precies was, maar het heeft te maken met ‘Drop’.
Zuurstof
‘SJakie, SJAKIE ik stik..ik…’ Hoorde ik Missy wanhopig roepen. Ze lag aan het zuurstof, haar longen gingen hard achteruit. Amper een week daarvoor kon ze goed een uurtje zonder deze ondersteuning.
Ik schrok wakker en rende snel naar de kamer van het vakantiehuisje waar wij verbleven. Vooraf wisten wij dat dit haar laatste vakantie zou zijn. Buiten ging het weer gruwelijk te keer. Het regende en donderden, hierdoor was het stroom uitgevallen. Snel pakte ik een mobiele luchtfles. Stom toevallig had ik ook de grote nood zuurstoffles meegenomen.
Ze ijlde, was boos, gefrustreerd, bang en over, over, oververmoeid. Ze durfde al dagen niet te slapen, ze was letterlijk als de dood om niet meer wakker te worden. De angst en pijn namen het over, ze zat tegen een delirium aan. Ik was zo machteloos…..
In mijn hoofd stormde het. Ik zag huizen hoge golven die op ons afkwamen op …..Het voelde al dagen als of ik op een schip zat… ik was de kapitein die met man en macht het schip aan het varen moest houden. Water wegpompen, zeilen laten zakken, sturen. Op het dek lag mijn doodzieke vrouw. Ik rende van voor naar achter en kon schreeuwen wat ik wilde maar door de enorme wind en regenvlagen kon niemand mij horen…… …….ik zag de geest …. de geest langzaam haar lichaam verlaten…. Ik had geen tijd……..er was geen tijd meer.
Missy haalde letterlijk het einde van de vakantie niet. Het lichaam was verworden tot een compleet verteerd omhulsel van menselijk vlees en bloed. Ze aanschouwde zichzelf al maanden niet meer in de spiegel. Alsof ze zo uit een concentratiekamp kwam lopen……. ze woog nog pak en beet 36 KG….
42 uur later zou zij sterven, na de hele dag hevig gevochten te hebben tegen slaapmedicatie om haar uit deze eindeloze lijdensweg te verlossen… de geest was vertrokken……Ik zei tegen mijn moeder, die net gearriveerd was in de Hospice waar we amper 24 uur eerder waren gearriveerd….Nu, nu ben ik weduwnaar…….
Augustus 2016 (2)
Op mijn knieën zo diep mogelijk voorovergebogen zat ik achter de badkamerdeur. Zo had ik dat vroeger niet expliciet geleerd. Wel op de knieën met de handen achter mijn hoofd of rug.
‘Lig je lekker op je armen? Waar hoort je hoofd te liggen?
‘Op de bodem’
‘De volgende keer biedt jij je handen open onder de deur aan, BEGREPEN?.’ Vroeg ze streng.
‘Ja Meesteres’.
Mrs. Denise bevestigde een halsband met ‘leash’ om mijn nek en zette – ik dacht – een pruik op mijn hoofd. Aangezien ik niet het lef had om op te kijken, wist ik niet precies wat. Ze hield de hondenriem kort achter haar toen ze de trap rustig afliep. Snel volgde ik haar met diep gebogen hoofd. Het ging overigens ook niet anders…
In de Rode kamer aangekomen zag ik tot mijn positieve verrassing dat zowel Mrs. Payne als Melody aanwezig waren. Ik had de creatie op mijn hoofd zelf nog niet gezien. Maar ik zag er, getuige de reacties weer ongetwijfeld belachelijk uit. In mijn ooghoeken zag ik dat Melody in de weer was met een kleine kooi op wielentjes. Deze kooi stamt zover ik weet uit 2002/2003. (Ervan uitgaande dat dit dezelfde kooi is.) Toen liet zij (Denise) deze kooi trots aan mij zien en vertelde ze dat deze op haar verzoek zo klein was gemaakt. Ook na haar eerste afscheid van DP – hier kom ik in een volgend verhaal nog op terug – had ik de binnenkant van die kooi gezien.
Mrs. Denise gebood mij om mijn armen vooruit te strekken voor de polsboeien. Vervolgens volgde de enkelboeien. Terwijl zij op een – naar ik meen – halfhoge stoel zat, moest dit onhandige slaafje eerst zijn linker en vervolgens zijn rechter enkel aanbieden. Nou nou nou, wat was dat van mij toch weer een gestuntel. Ik kan me voorstellen dat de dames daar achteraf smakelijk om hebben gelachen. Het valt me nog mee dat ze me niet kluns sjakie noemde, of beter slaaf kluns.
Stel je voor, maar probeer dit vooral niet te visualiseren. Een kerel van middelbare leeftijd met overgewicht die poedelnaakt op één been staat te balanceren en het ander op circa een meter hoogte moet houden……ik houd al op…vergeet dit maar snel. Tsjonge jonge jonge wat een gestuntel hahahaha. Na veel vijven en zessen zaten de enkelboeien vast en gebood ze mij om naar de sling te lopen. Achter de sling hangt een spiegel. Toen zag ik dat ik een rode pruik op had.
‘Kruipen Sjakie, opstaan, kruipen, opstaan. Als een jojo… Wat kun je voor lul staan zeg, ik mag Mrs. Denise prijzen dat ze mij geen rode neus had opgezet, dan was het plaatje helemaal compleet geweest. Ik kan me voorstellen dat dat laatste te veel zou zijn geworden voor de lachspieren van de dames …..
‘Wat zie je staan?’ vroeg ze.
Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat ik antwoorde. Achteraf had ik kunnen antwoorden:
Een Michelinpoppetje verkleed als clown…… ….Als ze me een zwarte pruik op had gezet,…ja dan was het makkelijker geweest: een droplul natuurlijk….hahahaha.
’Omdraaien’ beval ze streng. ‘Pak met je rechter hand je pik vast en met de linkerhand de leash. Dit laatste zodat de riem niet in de weg hing.
‘Hoe vaak heb je zo al voor mij gestaan’
‘Een keer of 50’ antwoorde ik zonder te aarzelen en ik mag wel zegge: zeer trots.
Mrs. Denise had in de bar al aangekondigd dat ze de BMI waarde en het vetpercentage wilde meten.
Er werden nieuwe doelen gesteld. Toch maar weer eens een duidelijk bewijs dat deze vrouw erg veel geeft om de gezondheid van dit slaafje.
‘Kijk jij naar de borsten van Mrs. Denise?’ vroeg Melody aan mij verbaasd’
‘Ehh…’ betrapt dacht ik.
‘NOU………Antwoord!!!’ zei Mrs. Denise streng.
‘Ja’ zei ik aarzelend. Ontkennen had geen zin. Gelukkig voor mij liet ze het daarbij.
Voor de tweede keer mocht ehhh moest ik in het bijzijn van de dames met mezelf spelen, tot dat ik bijna kwam. De eerste keer was in de bar. Dat werd geen doorslaand succes. Het hielp daarbij overigens niet echt dat ze mijn tepels ‘plaagde’. Ook nu wilde het niet vlotten. Ik zweette inmiddels als een rund, mede door de pruik. Ik was blij toen ik eindelijk daar van werd verlost.
Openbaring
In het ‘wereldje’ heb ik vaak genoeg en met veel trots over Denise verteld. Hoe belangrijk zij voor mij was geweest. Buiten het ‘wereldje’ om echter nog nooit….. Tot dat ik recentelijk werd uitgenodigd door twee goede bekende. Zij had vroeger bij mij op school gezeten en toen ze Missy leerde kennen was ze nog singel. Vanaf de eerste ontmoeting ergens in 2003 klapte Missy meteen enthousiast uit de school over onze SM relatie. Daar werd verder niet moeilijk overgedaan en ook niet over gesproken. Nu bijna 13 jaar later zat ik met hen op het terras. Ik liep die avond helemaal leeg, we dronken tussendoor de nodige biertjes. Ik vertelde over het conflict tussen lust en rouw, ook zij vonden dat ik voor mezelf moest kiezen. Natuurlijk heb ik dat advies al vaker gehad en niet van de minste (Mrs. Denise…) Maar nu was ik een stap verder gegaan. Ik had ‘vanilla mensen’ met twinkelende ogen, trots vertelt over Denise. Wat zij vroeger voor mij had betekent en dat ik haar na 13 jaar weer had bezocht. Uiteraard niet in detail, maar dat is wat. Tegen Smurf kan ik alles zeggen. Die begrijpt dat, of een goede vriendin uit het ‘wereldje’, maar vanilla mensen… Dat was nieuw voor mij. Het luchtte mij ontzettend op en ik liep met een grote glimlach op mijn gezicht naar huis.
Augustus 2016 (3)
Er werd een lange ketting, via mijn schouders en onder langs mijn B en B getrokken en bevestigd. (Billen en Ballen). De ketting was maar net lang genoeg , sneerde ze mij toe. Wat volgde vond ik minder leuk: een paar groene op scharen lijkende tepelklemmen. Ze zette deze eerst op mijn linker tepel. Een scherpe pijn schoot door mij heen. Stil staan kon ik nu echt niet meer.
‘Stil staan’ beval Mrs. Denise mij gebiedend, maar ook bemoedigend.
Ik verbeet de pijn, ook de rechter tepel moest er aan geloven. Uit onverwachte hoek kreeg ik support van Melody.
‘Denk aan iets anders sjakie’ zei ze verschillende keren.
‘De pijn zal weldra minder worden’ Gaf Mrs. Denise aan ‘Hoe voelt het nu?’ vroeg ze oprecht.
‘Een zeurende pijn Meesteres’
‘Moet ik ze eraf halen?’ vroeg ze bezorgt, ‘Wat stel je daar dan tegenover?’
Ik dacht niet lang na, ik wilde dit voor haar hoe dan ook ondergaan. Ik moest doorbijten. Ik wist ook totaal niet wat ik daar tegenover moest zetten eerlijk gezegd.
‘Nee Meesteres’
‘Hoe lang Sjakie’
‘5 minuten Meesteres?’ Zei ik vragend.
‘Goed’ zei Mrs. Denise tot mijn opluchting. ‘Kruip nu maar om de kooi heen.’
Daar ging ik dan met een van pijn getrokken gezicht, ik hoorde Melody mij bemoedigend toespreken. Na een rondje of 3, mocht ik gaan staan. De dames hielden de tijd nauwlettend in de gaten. Mrs. Denise overhandigde mij een pollepel en gebood mij om op mijn billen te slaan. Ik probeerde met mijn rechterhand zo hard mogelijk te slaan.
‘Sjakie heb jij niet ooit eens voor Mrs. Tara het smurfenlied gezongen?
‘Ja Meesteres, dat klopt.’
Maar voordat ik verder ga met deze zelfkastijding, even een korte toelichting. Het verhaal van het Smurfenlied dateert uit 2002. Ik ben de afgelopen 10 jaar Mrs. Tara nog verschillende keren privé tegen gekomen op party’s. Zeer recent sprak ik haar nog op de Showboat (juli 2016). We hebben er nog vaak om gelachen.
Goed verder met zelfkastijding: Uit respect voor het gehoororgaan van Mrs. Denise en de overige dames had ik mijn volume knop op minimaal staan. Ik zing zo vals als een hoepel.
Daar stond ik dan, met in mijn rechterhand dus een pollepel, waarmee ik op het ritme van het Smurfenlied, nou ja lied ehhh refrein: lalalalalalalalalalalala…jajajaja lalalalalalalala op mijn pik en ballen moest slaan. ‘Zingen Sjakie, hoorde ik Denise meermaals zeggen. ZINGEN en goed slaan.’
Zij demonstreerde een keer hoe je goed slaat. Gelukkig was ze voor mij daarbij erg genadig. De 5 minuten waren bijna voorbij….Ik was hier mede met hulp van Melody door heen gekomen.
‘Op je knieën en kruip in de kooi.’
‘Vooruit of achteruit Meesteres?’
‘Maakt niet uit’
Ik kroop vooruit met mijn logge lichaam in dit kleine kooitje, waar ik amper in paste………Zij sloot de kooi.
Besef (1)
Al weken, maanden, spookte die lust gedachtes door mijn geest. Of ik nu wil of niet, ze zijn er. Aan de andere kant lag Missy te vechten tegen kanker. De ellende begon in principe al ruim 2 maanden voor de beruchte diagnose. Ze kreeg een stekende pijn in haar heupen, eerst de ene heup, vervolgens de onderrug en daarna de andere heup. De hele dag had ze pijn, wat enkel verlicht kon worden door een warm bad of warme kruiken.
Als je zoveel pijn voor je ziet, is seks wel het laatste waar aan wordt gedacht en gedaan. Dit overkomt een mens en er wordt naar geleefd. We stellen geen vragen maar we doen. Omdat we verder moeten gaan. SM stond helemaal op 0, het kan ook niet verder zakken dan 0, maar mijn geest dacht iedere dag aan SM en steeds meer aan seks.
De ziekte sloopte letterlijk en figuurlijk het gezinsleven. Ik holde van de school naar de apotheek, naar het werk, dokter, ziekenhuis enz. Kinderen zijn hierbij het moeilijkste element. Zelf zijn ze gelukkig nog te jong om het te beseffen….
‘SJakie de kinderen groeien op zonder hun moeder!’ Zei ze meermalen met tranen in haar ogen. Het was niet eerlijk, zij kon en wilde dat begrijpelijk niet accepteren. Vooral het idee dat de kinderen moeten opgroeien zonder moeder deed haar zoveel pijn.
Als kapitein moest ik het schip loodsen door de hoge golven. Terwijl mijn vrouw lag te sterven en ik kon niets tegen doen. Het roer loslaten was echter geen optie. Uiteindelijk moest ik haar laten gaan zonder voor mijn gevoel op de juiste manier afscheid te nemen. Dat deed pijn, zo verdomd veel pijn.
Augustus 2016 (4)
Mijn armen werden aan de ene kant van de kooi vastgezet door handboeien aan de tralies. Aan de andere kant staken mijn voeten eveneens uit de kooi. Mrs. Denise greep een paar keer met haar nagels in mijn ballen. Haar nagels zijn echte moordwapens. Mijn tepels en ik zijn er in ieder geval als de dood voor, mijn ballen hebben er nu ook weer kennis mee mogen maken!
Even later lieten ze dit slaafje alleen achter. Ik was opgewonden van de benarde positie waarin ik mij bevond. Gehypnotiseerd door haar prachtige borsten, die mij al eens bijna ‘fataal’ waren geworden. Mijn gedachtes gingen terug naar ergens in april 2002……
‘Sjakie. Jij vertrouwd me toch’
‘Ja Meesteres’
Even later trok ze een vuilniszak over mijn hoofd……ik raakte in paniek..
‘Hoofd stil houden.’ Maanden ze mij verschillende keren…
Ik kwam ietwat tot rust, vervolgens trok ze tape om mijn hoofd heen. Ik kon niets meer zien en kreeg geen lucht meer. Ze prikte gaatjes bij mijn mond zodat ik weer kon ademen. Ik was helemaal in haar macht. Ze legde haar hand op mijn mond, ik snakte naar adem…paniek paniek…… Wat volgde was –
wat achter af bleek – een illusie. De vuilniszak trok ze ter hoogte van mijn mond verder open………Ze duwde iets warms in mijn gezicht……ik zwijmelde weg……dit moest een van haar borsten zijn….als een hongerige baby begon ik – dacht ik – op een van haar tepels te sabbelen ………Mijn geest steeg op…….Vervolgens duwde ze beide borsten vol en strak in mijn gezicht. Haar borsten waren nu voor de verandering letterlijk adembenemend.
‘Hoe vind je dat Sjakie? Gedood worden door mijn borsten……..’
Ik zou dit als hemels willen omschrijven, een hemelse dood.
Achter af bleek dit alles dus een illusie te zijn…..Hoe en wat weet ik niet, maar ik heb er destijds ontzettend van genoten.
Besef (2)
Beseffen, dat is het woord, probeer eens te beseffen dat je eigen vrouw er over pak en beet zes maanden niet meer is… Probeer het eens…Dat gaat bij mij zo in mijn koppie….Missy gaat dood…wordt er in mijn hoofd geklopt. Hé komt dat daar boven binnen? Hoor je wat je daar zegt? Nee? Luister dan goed: MISSY GAAT DOOD….. Kaboem knalt de deur dicht, daar wil ik niets over horen, basta!!
Dat is één, nu doe ik er een schepje boven op: Missy gaat dood en ze crepeert daarbij ook nog eens van de pijn. Letterlijk wordt het lichaam van binnenuit verteerd door de ziekte… Als klap op de vuurpijl zien de kinderen dit dagelijks gebeuren……. Het besef was er bij mij niet, ik liet het besef gewoon buiten op de stoep staan. Ding dong, hallo maak die deur eens open. Hé wat moet je? Flikker op, pats de deur dicht en klaar ermee….. Opgeruimd staat netjes.
Maar het besef bleef tot vervelens toe aanbellen. Ding dong, hier ben ik weer, kijk…….kijk daar op dat bed, daar ligt jouw vrouw te creperen.. Wat een aanzicht he, Zou ze haar 40ste verjaardag halen. Kijk daarbuiten wordt een nieuw huis gebouwd, het eind resultaat zal zij nooit kunnen aanschouwen want Het lichaam was op, de kanker had haar longen letterlijk verzwolgen….Wij waren ergens blij en opgelucht. Ik voelde me vrij, er viel een enorme last van mijn schouders af. Hoe lang stond die boog al gespannen? Hoe lang had ik al, als partner, de klappen op moeten vangen…. Het was zo mens onterend geweest voor mijn vrouw….Al die tijd was ik fier overeind gebleven, de rust zelven. Meestal tenminste, tot de laatste snik kon ze op mij bouwen. Ik was letterlijk en figuurlijk keihard, zo keihard dat ik geen besef binnen liet om samen te rouwen, verdriet te hebben. Tot dat het besef uiteindelijk binnenkwam dat ik te laat was gekomen bij haar overlijden………
Augustus 2016 (5)
Na terugkomst van de dames, mocht ik de kooi verlaten.
‘Doe je enkel boeien af en ga op de grond liggen met je hoofd bij de voeten van Melody’
‘Ja Meesteres, op de buik of de rug?’
‘Op je rug, doe je linker been omhoog’
Mrs. Denise bevestigde speciale boeien om mijn enkels en voeten. Ik wist instinctief meteen waar dit heen zou gaan.
Zitten de boeien goed? Vroeg ze.
‘Ja Meesteres.’
Er werd een spreidstang tussen de beide benen bevestigd en ze begon me omhoog te takelen.
Ik ken Denise natuurlijk al heel lang, mag ik wel zeggen, in alle sessies die zei met mij heeft gespeeld, stond veiligheid voorop. Dat samen met respect. Zij is een zeer gepassioneerde Meesteres die geniet van het spel. In het verleden heb ik diverse sessies meegemaakt, waarbij zij nieuwe dames onder haar hoede nam. Ook nu weer speelde ze een prachtig spel waarbij ze een nieuwe Meesteres, Mrs. Payne, de nodige tips en aanwijzingen gaf, zonder afbreuk te doen van de sessie.
‘Hoe lang mag je iemand aan zijn voeten laten ophangen? Vroeg ze aan Mrs. Payne.
’10 minuten?’
‘Melody jij’
’15 minuten?’
’20 minuten’ zei ze vervolgens gedecideerd.
Dat geeft zoveel vertrouwen en rust. Een en al professionaliteit. Ik hoorde de takel ratelen.
‘Houd je kin tegen je borstkast zo meteen, als de benen omhoog gaan.
Niet veel later hing ik aan mijn voeten omhoog. De boeien zaten echt goed, geen enkele speling, waardoor ik redelijk comfortabel bij hing. Dat voelde zo goed en machteloos. Langzaam zwijmelde ik weg. Mrs. Denise pakte de Terminator en begon mijn lid te bewerken.
‘Als je bijna klaarkomt tel je van 10 naar 0.Oh en nog wat Sjakie’. Tussen neus en lippen door. ‘Als je klaarkomt doe jij je hoofd omhoog en vang jij je eigen sperma op in je mond’.
Het deerde mij niet, geen moment dacht ik daar over na. Ik was in trance en wilde niet nadenken of vragen stellen. Ik wil stapje voor stapje grenzen verleggen voor haar. Omdat ik op ‘mijn manier’ zielsveel van haar hou. Dat is niet te verwarren met verliefdheid of een obsessie. Ik ben namelijk veel te nuchter om daarin de weg kwijt te raken.
‘Kom je al bijna Sjakie’
‘Nog niet Meesteres’
Toen kwam Melody erbij staan. Nu moet ik heel goed oppassen met wat ik schrijf. Ik hoop dat ik de feiten namelijk juist weergeef. Als ik het goed heb gezien, wat moeilijk was uit mijn positie, dan kietelde Melody mijn ballen? Hoe dan ook dat was naast de terminator……..HEERLIJK.
Even later kwam ik dan ook klaar, uit alle macht probeerde ik mijn sperma op te vangen en warempel dat lukte ook nog. Zei het niet alles maar toch. Denise veegde mijn gezicht schoon met haar
vingers die ik moest aflikken. Nee dat was niet lekker….maar ik heb dat zonder aarzelen voor haar gedaan en dat geeft mij een trots gevoel.
Bij thuis komst stuurde ik meteen een email. Om Denise nogmaals te bedanken, ik was nog in trance en voelde me echt goed. Te meer omdat mijn eerst verhaal goed was aangekomen. Hier ga ik iets mee doen zei ze tegen mij. Een eigen column op de website. Wat een geweldig compliment, ik kan niet ontkennen dat dit mijn ego enigszins streelt.
Ik wandel niet Meesteres……Ik kruip, ik kruip naar U……………
…………….met glinsterende ogen en een glimlach op mijn gelaat……………………….
Wordt vervolgd…
Voetnoot:
Mrs.Payne: Nogmaals bedankt en ik wens U veel succes bij DP.
Melody: topper, je hebt mij er echt doorheen gesleept. Bedankt..
Contrast
Als emoties de baas
zijn over mij als man
En ik mijn tranen niet meer
bedwingen kan
Dan kan Ik mijzelf helemaal
open en bloot geven
Zodat mijn geest tijdelijk
uit mijn lichaam kan zweven
Om een korte vlucht
uit mijn leven te nemen
Om al mijn memories
te koesteren en te claimen
Dan vloeien mijn tranen rijkelijk,
zoals zonnestralen plots schijnen.
Het zijn de herinneringen,
die langzaam uit mijn ziel verdwijnen
Het bittere einde,
dat ik niet kan verteren,
Zorgt er nu voor dat ik
in U bijzijn mag verkeren
Het contrast van lust en verdriet
doet mij zoveel pijn
Wat ben ik ontzettend blij
om weer bij U te zijn.
Sjakie 28-08-2016