Ik heb een soort haat-liefde verhouding met BDSM. Op het moment dat mijn pijngrenzen stevig worden getest vind ik dat zeker niet altijd fijn, laat staan gemakkelijk. Maar toch is er iets in mij dat mij ertoe aanzet af en toe een Meesteres te bezoeken voor een spel zonder genade. En nadat ik de foto’s van Meesteres Gia had gezien en haar website bestudeerd was er weer eens geen ontkomen meer aan.
In ons voorgesprekje zie ik de Meesteres enthousiast worden als ik zeg dat ik een spel wil spelen zonder genade en ze steekt meteen haar hand uit om dat te bekrachtigen. Dat enthousiasme neemt toe als ik beaam dat er sporen op mijn lichaam mogen komen. Ik geef aan dat ik het resultaat van een cane erg mooi vind. En als ik laat zien dat ik zelf extra gemene wasknijpers en klemmetjes heb meegenomen (hoe dom kun je zijn?) neemt ze zich meteen voor om een kunstwerkje te gaan maken. Evenredig met het toenemen van haar enthousiasme neemt bij mij de spanning toe… Ook ball kicking komt ter sprake. Ik zeg eerlijk dat ik hier wel wat bang voor ben en vertrouw op de ervaring van de Meesteres. We spreken af dat ook dit een onderdeel van de sessie wordt om eens te proberen.
Als ik na het douchen op mijn knieën op de grond zit mag ik beginnen met het kussen van de laarzen die op een later moment mijn ballen zullen “kussen”, maar daarover later meer. Om te beginnen word ik geboeid vastgezet met een spreidstang tussen mijn benen en moet ik mijn kontje aanbieden. Dat wordt meteen al even stevig opgewarmd door de vaardige handen van de Meesteres, gevolgd door de strokenzweep. Voor de cane wil de Meesteres Lady Annabel uitnodigen, de “Queen of the cane”. In afwachting van haar komst vraagt Meesters Gia hoeveel slagen met de strokenzweep ik nog kan hebben voordat Lady Annabel er is. En hoewel de slagen behoorlijk pijnlijk zijn hoor ik mijzelf “zes slagen Meesteres” zeggen omdat ik mij heb voorbereid en weet dat dit haar lievelingsgetal is. Dat valt in de smaak en ik onderga mijn zes slagen, niet geheel in stilte overigens.
Als Lady Annabel begint sta ik al snel te trillen op mijn benen. Zij laat aan Meesteres Gia zien dat er ook een mooi bultje ontstaat na een harde slag waarvan ik er meerdere krijg. Na afloop van de sessie zal blijken dat de striemen er niet alleen mooi rood uitzien, maar ook een soort reliëf vormen zodat als je er met je vingers overheen gaat, dat het lijkt alsof ze bovenop mijn billen liggen. Dank daarvoor Lady Annabel! Nadat Lady Annabel weer was vertrokken mocht ik ook nog 6 (natuurlijk) slagen ontvangen van Meesteres Gia die zelf ook zeer bedreven blijkt in het hanteren van de cane.
Na deze eerste beproevingen word ik omgedraaid en geprepareerd voor de ball kicking. Het begint met een beetje plagen maar al snel komt de laars van de Meesteres vrij hard in mijn ballen. En daarna ook nog een tweede keer. Omdat ik had aangegeven hier wat bang voor te zijn vroeg Meesteres Gia toch aan mij of we hiermee door konden gaan hoewel we speelden zonder genade. Iedereen die dit verhaal leest zal wel weten wat je dan antwoordt als er een bloedmooie Meesteres voor je staat. En het zal nu ook wel duidelijk zijn hoeveel trappen ik toen dus nog heb mogen ontvangen waarbij ik zeker na de laatste trap ineens niet meer zo vast op mijn benen stond.
Dan mag ik de bondagetafel in het midden van de kamer zetten en word ik hierop vastgezet en krijg een knevel in mijn mond. Op iedere tepel krijg ik drie wasknijpers en tussen mijn benen verschijnt het kunstwerkje dat de Meesteres eerder al had aangekondigd. Alle twaalf overige klemmen weten hierin op de een of andere manier een plaatsje te krijgen. Ai dat doet behoorlijk pijn en ondanks de knevel maak ik het nodige geluid. Meesteres Gia besluit dan ook dat het toch leuker is om mij te horen en haalt de knevel uit mijn mond.
Hier moet ik toegeven dat ik misschien toch iets te hoog heb ingezet met mijn eigen klemmen. Ik zit qua pijn wel echt aan mijn limiet en vraag tegen beter weten in toch om genade. Maar ik word eraan herinnerd dat we zonder genade hadden afgesproken en dat ik dus van de Meesteres ben en ze kan doen wat ze wil. En natuurlijk heeft de Meesteres gelijk. Gelukkig besluit zij na een tijdje toch dat er wat klemmetjes verwijderd mogen worden van het kunstwerkje tussen mijn benen. De wasknijpers worden van mijn tepels getrokken en vervangen door een paar andere klemmen zodat ik weer wat stiller word.
Nu mag ik even niet kijken en gaat de Meesteres iets halen. Mijn angst neemt weer toe, maar gelukkig laat Meesteres Gia zien dat ze ook heel aardig is. Ze blijkt een kaars te hebben gehaald en giet met kaarsvet een hartje op mijn buik.
Vervolgens is eindelijk het moment daar dat de klem van mijn linker tepel wordt gehaald. Meesteres Gia knijpt er onmiddellijk hard in waardoor ik het letterlijk uitgil van de pijn en, in een poging om met deze pijn om te gaan, met mijn handen op de bondage tafel sla omdat dat het enige onderdeel van mijn lichaam is dat nog een beetje kan bewegen. Maar zoals dat gaat in een spel zonder genade is dat geen enkele aanleiding om het met de rechter tepel anders te doen. Gil maar zegt Meesteres Gia, het maakt mij niet uit. Het is toch zonder genade. En ik gil inderdaad weer.
Als beloning geeft Meesteres Gia mij nog een cadeautje om mee naar huis te nemen in de vorm van een serie cane-striemen op mijn benen. Hoe aardig is dat? Gelukkig is dat wel het einde van het hoofdstuk pijn en na nog een sound in mijn penis te hebben geplaatst wil de Meesteres mij niet laten gaan zonder dat ze zaad heeft gezien. Hoewel het na zoveel lichamelijke prikkels niet zo gemakkelijk blijkt om weer om te schakelen naar een andere vorm van genot, lukt dat natuurlijk toch met de aanblik van de prachtige Meesteres Gia tussen mijn benen en leidt dit tot een letterlijk bevredigend einde. Als de Meesteres de hoeveelheid zaad ziet vermoedt zij dat ik dat voor haar heb opgespaard, en daar heeft ze alweer helemaal gelijk in.
Terugkijkend op de sessie voldeed het volledig aan wat ik had gevraagd en zat ik echt wel aan de limiet van wat ik aan pijn kon verdragen. Iedereen kan natuurlijk hard slaan en gemeen knijpen, maar het is toch echt Meesteres Gia die dit voor mij tot een absoluut unieke en onvergetelijke belevenis heeft gemaakt die ik ondanks de pijn zo weer met haar zou willen herhalen. Het liefst had ik Meesteres Gia dan ook mee naar huis genomen, maar het is uiteindelijk gebleven bij een afscheidskus op haar wang en het vaste voornemen om snel weer een nieuwe afspraak te maken bij deze top Meesteres.