Game, set and match

Deel 2, episode 10

House of Fantasy deel 13 (zie 11 en 12 in De Bel)  Het duurde niet lang of alle aanwezige Dames kwamen kijken. ‘Ik heb een idee’ zei de Herin des Huizes monter. Daarop pakte ze diverse touwen die ze bevestigde aan de kuisheidgordel. Vanuit mijn  ooghoeken zag ik zeker een stuk of 6 Dames staan. De ene nog mooier dan de ander.  ‘Hé slaaf, heb ik gezegd dat jij mag kijken.’ Ze gebaarde vervolgens naar een Dame van zwart lang  haar, waar zelfs sneeuwwitje jaloers op zou zijn. ‘Bind jij zijn armen vast op de rug?’ De Dame in  kwestie had ik een keer eerder gezien. Haar hele arm was getatoeëerd. Ze keek me vervaarlijk aan.
‘Handen op je rug slaaf.’ Zei ze streng  Snel volgde ik haar bevel op. Terwijl de Herin zeker een stuk of 5 touwen bevestigde aan de  kuisheidgordel. Daarop gaf ze alle aanwezige Dames een uiteinde. Mijn jonge blonde kwelgeest was  weer van de partij. Haar ogen glinsterde van genot. Evenals de blonde Dame met zwarte band.  ‘Op mijn commando trekt iedereen gelijktijdig aan het touw. 1, 2, 3, NU  AUWWWWW  ‘1, 2, 3 NUUU’ AUWWWW  Voor even stopte de kwelling en kreeg ik kans om bij te komen.  ‘Stel je niet zo aan slaaf!’ zei ze de Herin mismoedig ‘Hoe kan zo een klein pikkie nu in hemelsnaam  pijn doen. Dames attentie…….NUUUUUUU.’ AUWWWW…………1,2,3 NUUUUUUUUUU…  ‘Meesteres.’ Zei ik met tranen in mijn ogen.. ‘please…..please…’  De jonge Dame met langblond haar schoot in de lach…..’please…..please’ deed ze mijn vernederend  na. De volslanke Dame stak gelijktijdig haar duim en wijsvinger omhoog om de overige Dames  duidelijk te maken middels dit handgebaar dat mijn mannelijkheid niet veel voorstelde. Dat  resulteerde in een volgende lachsalvo Hahahahahahaha  ‘Attentie….NUUUUU’.    Ik keek naar boven, het was licht, nog nooit was het ligt zo helder geweest. Zo mooi. Kom…..Kom hier  hoorde ik een voor mij herkenbare stem zeggen…… Luister…… Waar was ik in hemelsnaam? Ik had   waarlijk geen flauw idee meer? Ik keek om mij heen, maar zag niets als alleen licht. Zweef ik, vroeg ik  mij af. Plots voelde ik een geweldige optater……….    Hé, dacht ik…..Wat een mooie vrouwen staan daar bij elkaar… Dat onschuldige gezicht van die jonge  meid was niet te versmaden. Een Dame met volle rondingen stapte naar voren en streelde me lief   over mijn lichaam. Ook een tweede blonde Dame met een mooi gespierd lichaam liep naar mij toe.  Ze lachte lief. De Herin liep om mij heen en keek voor mijn gevoel tevreden op mij neer om  vervolgens onverwacht venijnig in mijn rechter tepel te knijpen.    AUWWWWWWW……… 1, 2, 3, NUUUUUU  AUWWWWWWWWW
Voordat ik er erg in had draaide alles rond. De prachtige Dames danste om mij heen. Ik kon alleen    maar meedraaien met de Dames. Dit leidde tot hilarische taferelen, tot groot genoegen van alle  aanwezige Dames. Ik was kansloos. Compleet vernedert verslagen. Ik voelde mij zo nietig, zo klein.  Compleet gebroken.     Plotseling uit het niets moest ik weer aan mijn vrouw denken. Wat was daar ook alweer mee. Ik heb  ze al zo lang niet meer gezien… Ze moet vast ongerust zijn?? Ik wilde wat zeggen tegen de Dames… Ik  wilde zeggen: laat me gaan, ik moet naar mijn vrouw terug… Ze zal erg ongerust zijn…..’Meesteres’  zei ik ‘Meesteres….’ Er kwam geen reactie, het leek wel of ze mij niet hoorde……..  HELPPPPPPPP,  HELPPP IK BEN HIER!!! Schreeuwde ik het uit, maar er kwam geen geluid uit mij. De Dames werden  steeds vager. Het leek wel of ze oploste, vervaagde in de mist……  1,2,3…….NUUUUUU OF NOOITTTTTTTTTT….

November 2017 (deel 1)  Juist op het moment dat je denkt dat je het toppunt hebt bereikt, of in mijn geval: lager kun je niet  gaan, dieper kun je niet zinken. Troost je met de gedachte, vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.  Dat punt……    Recentelijk had ik het er een keer over met Mrs. Denise. Waar komt die creativiteit vandaan? Die  vraag kan ik mijzelf ook stellen als het gaat om poëzie. Bij mij is het een combinatie van het juiste  gevoel, situatie;  heb ik tijd om te schrijven? Word ik niet gestoord? Dat laatste was vooraf, dus toen  ik voor de eerste keer (juli 2016) na al die jaren weer naar DP ging, de grote vraag. Kan ik ongestoord  schrijven?    Mrs. Denise gaf aan dat de Dames achter de coulissen regelmatig ‘voorpret’ hebben, als ze weer iets  leuks en het bekokstoven zijn. Maar zo makkelijk is het niet altijd. Daar kan ik over meepraten. Soms  heb ik aan één woord genoeg, om een gedicht te schrijven of twee!    Maar dat was ik niet aan het schrijven, ik dwaal af: Dat punt, van niet verder kunnen zakken had ik  toch al bereikt??  Ik denk alleen maar aan die Smurf die op mijn rug zat (Terug naar Valkenswaard) of  die Carrousel (De Carrousel)     Na afloop zat ik in mijn auto, zojuist had ik afscheid genomen. Na een goed gesprek over mijn wel en  wee. Zij kent details die ik niet vastleg in mijn column en was een goed luisterend oor. De sessie was  voorbij en de spanning er vanaf. Het lukt me steeds beter om mijzelf te zijn. Ik zat dus in mijn auto en  dacht terug aan dat allerlaatste moment:    ‘Kom sjakie, ik geef je een knuffel.’ Het duurde een paar welgemeende secondes, die van mij wel  uren hadden mogen duren. Dat deed goed, ik voelde haar warmte door mijn lichaam gaan. Dat had  nu niets met geiligheid te maken, maar met menselijkheid.     Zij laat zich niet sturen, ik had voor deze ontmoeting uiteraard weer een paar gedichten geschreven.  Een daarvan was ‘Engel’. Alles wat ik daarin schrijf kwam terug in die knuffel. Er gebeuren geen rare  dingen, het was een moment in het leven, een moment om te koesteren en om van te genieten.  Natuurlijk dacht ik ook terug aan: hoe krijgt ze het toch voor elkaar????    Dat punt hadden we toch al bereikt? De vraag stellen, is hem beantwoorden: dat punt was absoluut  nog niet bereikt, na vandaag twijfel ik of ik ooit ‘dat punt’ ga bereiken. Ondertussen verrekte Ik van  de dorst. De avond was namelijk zeer fysiek begonnen. Of het verstandig was om veel te drinken??

Femmalia  Deel 1  De put (Nieuw verhaal)  In de verte was het knallen van de zweep al hoorbaar. Aan de horizon ontwaarde een ware rookwolk.  Langzaam werd de rookwolk groter en het geluid harder, van knallende zwepen en rennende  paarden. In aantocht waren twee koetsen met op iedere de bok twee strak in het leer geklede  vrouwen. Daarvoor liepen achtpaarden die een zwaar voertuig voorttrokken. Zwaar? Ja de koets had  een opbouw van zwaar massieve tralies, Waarin circa 20 gevangen werden getransporteerd.  Allemaal mannen geketend aan handen en voeten. Achter de koets reden stuk of 10 vrouwen,  gekleed in strakke lerenkledij, die de vrouwelijke contouren goed accentueerde.    De koets kwam tot stilstand in een klein grensstadje, zodat de paarden verzorgd konden worden na  een zware rit door de woestijn en onherbergzaam landschap.     ‘Hoooo’ riep Keira. Een mooie blonde vrouw van circa 35 – 40 jaar oud. Haar leeftijd was moeilijk in  te schatten. Dat gold voor de meeste Dames. Zij was vroeger Kapitein in het leger geweest en voerde  een regiment aan van oud militaire.. Haar paard kwam tot stilstand.    ‘Laat de paarden verzorgen.’ Commandeerde ze haar bevel. We overnachten hier. Ze stapte van haar  paard af waarbij ze de rug van een man als afstap gebruikte.     Rustig liep ze zonder iets te zeggen naar de plaatselijke saloon. Onder het lopen trok ze haar  rijhandschoenen uit. Naast haar liep haar rechterhand Daisy, zei was eveneens blond en zag er ook  zeker niet slecht uit, ze was een paar jaar jonger dan Keira.    ‘Daisy, regel jij even een kamer voor mij, dan kan ik mij rustig gaan opfrissen.’  ‘Yes ma’am, was haar antwoord. Oh, waar laten we de gevangenen?  ‘Goed dat je het zegt, gooi ze vannacht in de put, die ligt een paar honderd meter verder.’  De ‘put’, zoals Keira dat noemde was een ondergrondse kooi van circa 3 meter diep, overdekt met  tralies.    Terwijl Keira rustig naar haar kamer liep, werden haar spullen door een zeer schaars geklede man.  Wat heet schaars…? Een man gekleed enkel in een kuisheidgordel en een collar. De man zei niets en  voerde zijn taak bijna emotieloos uit. De koets reed ondertussen rustig naar de ‘put’. Een van de  Dames, een ietwat stevigere vouw van circa 1,85 groot met naast haar gespierde benen en meer dan  gemiddeld grote boezem opende de deur.  ‘ERUIT WORMEN ERUIT!!’ Schreeuwde ze luid en streng.  De gevangenen werden hardhandig door de Dames uit de eerste  ‘gevangenenkoets’ gesleurd  richting de put. ‘Opschieten, voorruit…… voorruit..’ Tussendoor knalde een aantal zwepen in het  rond. Even later zaten alle gevangen in de ‘put’…….. Er was niet heel veel ruimte, maar het ging tot  dat ook de tweede lading gevangen in de put werd gesmeten.    De mannen hadden geen notie wat hen te wachten stond. Ze waren naar schatting een dag of drie  onderweg nu. Zo nu en dan kregen ze wat te drinken en tweemaal per dag een beetje te eten. Lang  niet genoeg om de honger te stillen. Dat laatste was ook absoluut niet de bedoeling. De gevangenen
moesten vooral geen energie hebben, dan is de kans op weerstand of ontsnappen ook niet zo groot.  Daarnaast was het buiten erg warm. Ze zaten nu met een kleine 40 man in de put, allemaal gekleed,  met uitzondering van schoeisel. Die hadden ze nadat ze gevangen waren genomen afgepakt.     ‘Je was goed op deze jacht Daisy..‘ zei Keira die avond tijdens het diner tegen Daisy.  ‘Het was ook echt leuk om die mannen op te jagen hahaha’  ‘Het loopt niet altijd goed af’ zei Keira gereserveerd.  ‘Goed, goed Keira, maar eerlijk is eerlijk die mannen zijn ook niet bepaald intelligent.‘Dat is een understatement’ Hahahahaha lachte beide Dames luid terwijl het hoofdgerecht werd geserveerd door een man in dezelfde kledij, als de man die haar koffers naar boven had gebracht.                                                                                                                                                           Wordt vervolgd.

November 2017 (deel2)  Monter arriveerde ik in Valkenswaard, vandaag was de dag, waar ik al zo lang naar had uitgekeken.  De dag van mijn ‘rematch’. Het was nu circa éèn jaar geleden dat ik met Mrs. Zascha de worstelmat  betrad. Het werd een meer dan gedenkwaardige avond, waarop de blonde Amazone mij kansloos  had verpletterd. (lees ook: Mijn ogen straalde)
Afgelopen jaar heb ik deze Dame leren kennen als een zeer enthousiaste en spontane Meesteres.  Tijd voor een rematch. Vol zelfvertrouwen opende Zij zelf de deur, met haar hakken aan, kijkt ze  letterlijk op mij neer. Dat zou deze avond nog vaker het geval zijn. Onze begroeting was dan ook  uiterst vriendelijk. Voor even verliet ze de rode kamer, maar voordat ze wegliep zei ze:  ‘Als ik terug ben, ben je helemaal uitgekleed.’  Snel begon me uit te kleden, alleen mijn sokken wilde niet echt meewerken. Op de seconde was ik op  tijd. Ze sommeerde mij om haar te volgen naar de douche boven. Ik liep achter haar aan de trap op,  dat gaf mij de gelegenheid om te genieten van haar krachtige benen. Haar ‘pythons’ zouden mij gaan  verpulveren. De gedachte alleen al wond mij ontzettend op.    Een paar minuten later gingen we dezelfde weg terug. Ik begon met lopen trap afwaarts.  ‘Op je billen.’  Snel volgde ik haar opdracht op, onder gekomen kroop ik de rode kamer weer in, waar zij mij  sommeerde om de Worstelmatten klaar te leggen. Na een paar minuten konden we beginnen.  Ik ging op mijn knieën voor haar zitten. Mrs. Zascha deed hetzelfde. Op dat moment had ik al  verloren. Zij straalde zoveel kracht uit, puur natuur. Dat is het natuurlijk niet, gewoon jarenlang  trainen, maar wel natuurlijk. (2 duimpjes omhoog voor U Mrs. Zascha hahaha)    Nu moet ik er wel bijschrijven – en dat is absoluut geen excuus – dat ik het weiger om onbehoorlijk  en lomp te worstelen. Niet omdat ik denk dat zij dat niet gewent is, maar ik vind dat ik mij ten alle  tijden correct en respectvol moet gedragen. Ik zal niet grijpen en knijpen op de bekende plaatsen.  Had ik een kans gemaakt als ik dat wel had gedaan? Nee, absoluut niet. Wellicht had ik iets minder  dik verloren. Maar ik verlies nog liever met 50 – 0 kansloos en waardig, dan dat ik met een klein  verschil verlies of zelfs zou kunnen winnen. Dat laatste was dus absoluut niet aan de orde.     Ja, ik heb me zeker verweerd en het Mrs. Zascha niet gemakkelijk gemaakt. Nou ja, het was voor haar  een piece of cake, met links en twee vingers in de neus. Ik kwam in de heerlijkste benenklemmen  terecht en voelde met machteloos. Tijdens het worstelen hing er een hele leuke en prettige sfeer.  Iedere pin moest ik tellen. Na ongeveer 15 minuten van 30, was mijn ‘tank’ al behoorlijk leeg.  Uiteindelijk verloor ik met 22 – 0. Als Mrs. Zascha had gewild, had ze mij nog veel vaker kunnen laten  afkloppen. Zij gaf mij het voorrecht om te mogen genieten van haar benen. Zeker in een ‘reverse  headlock’ zou ik de hele avond kunnen liggen.    Plotseling hoorde ik in de verte een voor mij bekende stem. Doordat ik geklemd lag tussen Mrs.  Zascha’s pythons, kon ik het niet goed verstaan.  ‘Hoe gaat het met die loser?’   Ze sloeg de spijker op zijn kop, als zo vaak. IK was inderdaad een loser. Hahaha    

Op weg naar de Horizon   De man kwam steeds meer tot inkeer. Waarom moet ik een relatie aangaan? Was een vraag die hem  veel bezig hield. Een vraag met een zware sociale lading. De onwetende verschuilen zich graag achter  een relatie. Ze vragen: komt er nog een nieuwe vrouw in jouw leven… Ontelbaar veel advertenties  had hij gelezen, maar wat moest hij er mee?    Het leven was nu zoveel eenvoudiger. Voor zijn werk vloog hij regelmatig naar het buitenland. Geen  verantwoording naar een vrouw afleggen: kan dat niet iemand anders doen? Geen ruzie bij thuis komst… Je bent te weinig thuis… Hij was vrij, de vrouw die hem de weg wees naar de Horizon was  ook vrij, maar bovenal: liet hem vrij. Dat gaf hem zoveel rust. In Duitsland had hij een Dame  gevonden met dezelfde passie voor het spel. Zij vroeg ook niets, stelde geen eisen, ze kende zijn  verleden en zijn toewijding voor haar.    Op het moment dat hij dan weer een advertentie leest van een Dominante Dame, met een eisen  pakket van hier tot Tokyo, is hij steeds beter in staat om deze meteen weg te klikken. Denkbeeldig  steekt hij een vinger omhoog, die vinger die het meest centraal op zijn hand is gepositioneerd.    Op die party in Duitsland, waar hij recentelijk was geweest (lees Terug naar Valkenswaard) was het  spreekwoordelijke kwartje, bij het aanschouwen van dat leuke koppel, gevallen. Ja, hij vond het wel  degelijk leuke mensen. Zij Dominant, hij onderdanig… Nee dat wil ik zo dus echt niet meer. Hij wilde  de deur dicht kunnen maken zonder het gevoel te hebben dat hij wat fout had gedaan. Hij had geen  zin in de onvoorspelbaarheid van een vrouw en om vervolgens zichzelf te moeten verantwoorden. De  spanning en de stress.    De man had zich zelf vele vragen gesteld het afgelopen jaar. Zichzelf ook veel verweten, heel veel pijn  en verdriet gehad. Te veel spanningen, te slechte dromen. Nu was er rust… De man moest een van  zijn eigen lijfspreuken na gaan leven: Ik zoek geen speld in een hooiberg, maar wellicht vind ik er een!    Aan de horizon zag hij de vogels fluiten, in de schaduw haar silhouet. De man realiseerde zich eens te  meer dat hij nooit de horizon zou bereiken. Hij sloot zijn ogen en rook de heerlijke geur van haar  parfum. Ooit, dacht hij, ooit zullen wij samen zijn, maar waarschijnlijk niet in dit leven. Een glimlach  verscheen op zijn gezicht:  Daar aan de horizon  Waar hij nooit zou komen  Kon hij eindeloos van  haar blijven dromen       Einde…..

November 2017 (deel 3)
Uitgeput lag ik op de mat. Compleet afgemat. Mrs. Denise was binnen gekomen en vroeg aan Mrs.  Zascha of ik er iets van had gemaakt. Het enige wat ik had gescoord, was haar mismoedige blik in  Haar ogen,  ‘Goed sjakie, jij mag zo meteen je gedichten voor dragen. ’Dat had ik in mijn wens geschreven, de vorige sessie (De Bel), was dat door lokale spanningen in Mijn lichaam, niet goed geweest, vond ik echt een beetje lullig…hahahaha  ‘Even wachten, tot alle Dames aanwezig zijn.’  Ik zat op mijn knieën op de mat te wachtten, toen plotseling Mrs. Nina onherkenbaar naar binnen  kwam. Ze was verkleed als een soort van Wonder Woman. Ze werd vergeld door Mrs. Rose, die ook  verkleed was met een knalrode pruik op. Heb ik die zelf ook niet een keer op gehad, vraag ik mij nu  af terwijl ik dit schrijf (Wandel je eigen weg). Ze had haar cupmaat kunstmatig vergroot naar dubbel F. Met een flits bijbehorend pakje. Daarna stapte Mrs. Samantha naar binnen en ‘last but not least.  Slavin Tara. Mrs. Zascha was ook gezellig gebleven. Daar zat ik dan tussen 6 vrouwen in. Ik werd kleiner en kleiner.  Toen iedereen klaar zat en Mrs. Denise er klaar voor was, droeg ik mijn gedicht ‘Ontwaken’ op voor  haar. Aan het einde kreeg ik van Mrs. Nina een klein applausje De rest moest lachen om haar  applausje, maar ik weet dat het was gemeend.  (Dank U lieve schat!) Daarop volgde mijn gedicht  ‘Engel’. Uiteraard komt dit gedicht, in deze setting niet in zijn geheel tot zijn recht. Het was echt een  dankgedicht voor haar.  Hierna volgde uiteraard mijn verhaal. Trots kan ik schrijven, dat ze naar eigen zeggen… daar altijd  naar uitkijkt. Een mooier compliment kan zij mij niet geven.  Dank U Meesteres…  ‘Ga op je rug liggen.’  In de rode kamer was nog het voltallige Dream Team aanwezig. Ik zou weldra letterlijk en figuurlijk  geplet gaan worden op alle mogelijke manieren. Mrs. Denise deed even voor wat ze bedoelde. Ze  ging zijdelings naast mij zitten op haar knieën en liet zich voorover vallen op mijn buik. Wat  uiteraard een impact tot gevolg heeft. Het was aan de Dames zelf om hun eigen creatieve draai te geven aan hun variant van een zogenaamde body splash.     Mrs. Samantha liep over mij heen, ze stond met de rug naar mij toe en liet zich vervolgens met haar  billen op mij vallen….oempfff… Voordat ik goed en wel bekomen was stond de volgende Dame  letterlijk te trappelen.. Of beter gezegd: ze kwam letterlijk binnen vallen.. Mrs. Rose liet zich voor  over vallen. Ze had gigantisch nep tieten onder haar outfit opgeblazen, dit tot grote hilariteit van  alle Dames. Daarna was Mrs. Wonder Woman Nina aan de beurt. Ze liep over mij heen en liet zich  vallen. Als laatste kwam Slavin Tara letterlijk binnen vliegen. Deze jonge Dame weet van uitdelen.  Dat zou Ik later deze avond nog aan den lijve ondervinden.    Vervolgens herhaalde dit ritueel zich. Het Dream Team genoot als of ze op de kermis waren. Nog  een ritje… nog een rondje. Ik kan dit zo visualiseren. Dat aanblik is ook veel plezierig overigens, dan  die ‘hobbel zak’ die daar op de grond lag.    Voordat ik er erg in had, was Mrs. Rose weer binnen komen vliegen. Ik kon het niet laten door te  melden dat ze midden in de roos was geland. De woordspeling met haar naam werd getuige het  gelach, wat boven op zolder te horen moet zijn geweest, erg gewaardeerd. De Dames hadden de  grootste lol. Vooral Rose met haar clowneske outfit was in haar element. Ze ging boven op mijn  hoofd zitten. Ze had een soort van nep schaamhaar wat ze met haar lichaam over mijn mond wreef.  ‘Rose, wacht even.’ Zei Mrs. Denise, ‘Dit gaan we filmen.’  Mijn geluk was, dat ik hierdoor nog een keer door Rose ‘genomen’ werd. En dat is erg…. Voor  iedereen die deze jonge schone Dame niet kent, check even haar pagina… Hiermee was de jolige  bui nog niet ten einde… 

Advertenties:  Ik heb er het afgelopen jaar al veel gelezen. Hoe het ook is, een leven zonder vaste relatie is  Eigenlijk wel heel eenvoudig. Toch kruipt het bloed daarheen waar het niet gaan kan. Keer op keer  heb ik moeite om advertenties niet te lezen. Uiteraard speur ik vooral na advertenties die BDSM  gerelateerd zijn. Ik heb op een site zelf ook een advertentie staan, maar eerlijk gezegd, zou ik nu  zonder deze terug te lezen niet weten wat ik daarin heb geschreven. Wat me opvalt dat het  woordje Cuckhold wel een vogelvlucht heeft genomen. Vele Dames zoeken een ‘Cuckie’. Daarnaast  uiteraard totale overgave van een slaaf die feitelijk wordt gevraagd om zich helemaal weg te  cijferen. Bij de meeste advertenties probeer ik niet eens meer om mij voortestellen hoe dat in zijn  werk gaat. Nu heb ik het ‘geluk’ wellicht dat ik daar helemaal geen tijd voor heb. In mijn column  ‘Opgesloten’ schreef ik over ‘Kopfkino’. Bij het lezen van vele advertenties neemt  ogenschijnlijk de fantasie het over.    Toch zijn er ook advertenties van Dames die zich meer dan stijlvol en bewust presenteren. Een van  deze advertenties triggerde mij om de vrouw in kwestie een compliment toe te sturen. Deze Dame,  die schrijvend absoluut niet op haar mondje was gevallen, koos niet als insteek wat de slaaf op  voorhand allemaal al moest doen. Maar wat zij wilde doen om de slaaf gerust te stellen. Dat het  plezier moet zijn voor twee. Hoe ze samen een weg willen bewandelen die moet leiden tot steeds  meer toewijding.    Het noopte mij tot volgende reactie (deels ingekort voor deze column) ‘Bij deze wil ik  complimenteren voor Uw prachtige advertentie,. Helaas ben ik (…..) om praktische redenen  waarschijnlijk niet de juiste onderdanige man… ….. …..  want ik heb simpelweg te weinig  tijd.’ Ik schreef er nog een kort gedichtje onder m.b.t. het onderwerp van haar advertentie.    Dat in tegenstelling tot een advertentie die ik een paar weken later las. Deze jonge Dame schreef in  haar advertentie een heel draaiboek. Let wel, het gaat mij niet om haar fantasie. En al helemaal  niet om die af te kraken. Absoluut niet zelfs, maar vooral het eisen pakket nog voordat er  überhaupt iets kan ontstaan. Wat deze jonge Dame en een heleboel andere Dominanten kennelijk  niet begrijpen is, dat de eerste, die moet geven de Dom is. Dat kan dus ook een pakslaag zijn met  een zweep. Bovenal mag Hij/Zij niet het vertrouwen van de slaaf beschadigen. Het gaat om het  raken van de juiste snaren. Een slaaf moet zijn Meesteres steeds meer adoreren voor wat zij hem  geeft. Door vertrouwen en passie is de sub bereid om die grens te verleggen. Ik had het gevoel dat  de Dame die ik complimenteerde dat begreep.    In deze spreek ik uit eigen ervaring. Ik heb afgelopen jaar meerdere grenzen voor Mrs. Denise  verlegd. Zij zocht juist die grenzen op, waarvan zij wist dat ik die voor haar zou gaan verleggen. Dat  is ontzettend kicken. Absoluut niet alleen voor mij, maar ook voor haar. Het resultaat van elkaar  vertrouwen. Zij kon mij vertrouwen dat ik het deed. Ik pijpte slaaf A, zonder na te denken. Mrs.  Denise twijfelde niet eens, zij wist dat. Vervolgens heeft ze mij niet afgeslacht om daar eindeloos op  door te gaan. Maar mijn gevoelens gerespecteerd. Commercieel is dat denk ik we zo een beetje het  hoogst haalbare.    Voor mij geen advertenties meer. Een betere Meesteres voor mij persoonlijk, als Mrs. Denise zal ik  nooit meer vinden en in de party scene kan ik doen en laten wat ik wil. Achter af is het heerlijk  nagenieten of tezamen met ingewijde zoals Mrs. Denise, Smurf en mijn goede vriendin dubbel  liggen van het lachen.

Top