11 oktober 2016
Mrs. Denise deelt niet……………… ………….ze HEERST! Ze beheerst mijn leven op een positieve manier, schrijf ik in een hotelkamer in een van de Scandinavische landen. Het was eigenlijk maar een halve opmerking geweest tijdens onze hernieuwde eerste sessie. Vanaf dat moment ben ik waarlijk gehypnotiseerd. Het lijnen gaat in een trance. Door omstandigheden had ik de volgende geestelijke massage vervroegd. Logisch want op de eigenlijke datum die ik in gedachte had, heb ik een herdenkingsdienst. Dan kun je twee dingen doen……. In mijn geval maar één ding, de afspraak vroeger plannen. hahahaha. Dat heet prioriteiten verleggen.
Die buitenlandse trips zijn momenteel voor mij geen straf. Even wegvluchten van dagelijkse rompslomp. Aan de andere kant, is het absoluut geen vakantie wat sommige mensen zullen denken. Mijn vader zei altijd; je moet het nuttige met het aangename combineren. Dat is een waarheid als een koe. Alleen vertelde hij er niet bij dat zijn ‘zakenreisjes’ feitelijk georganiseerde vakanties zijn. Vooraf zijn alle hotels geregeld door een of andere ondernemersvereniging. Op het vliegveld staat de bus klaar, die ze keurig bij het hotel afzet. Overdag een of twee excursies naar een of ander bedrijf, lunch, diner en bovenal ’s avonds zuipen aan de bar…. Voor dat laatste hebben ze overigens een ander woord verzonnen: netwerken hahahaha. Nee, zo zien mijn dagen er doorgaans niet uit. Autohuren op het vliegveld, de hele dag jagen en dan ’s avonds rond 19.00 uur in het hotel..pffff…
Eten….. Ja dat was het wel zo een beetje. Nee ik klaag niet, maar er is geen tijd voor sightseeing.
Wel las ik een kort verhaal op de site van Mrs. Denise, over man die al jaren zijn SM gevoelens probeert te onderdrukken. Die min of meer verstrikt is geraakt in – neem ik aan – ergens wel in een gelukkig huwelijk, waar echter geen ruimte is voor SM. Ondanks de ellende die ik en mijn kinderen hebben moeten doorstaan en nog steeds doorheen gaan. Mag ik god – nee, daar geloof ik niet in – Mrs. Denise op mijn bloten knieën bedanken, dat ik mijzelf heb kunnen ontplooien in wie ik werkelijk ben. Gelukkig kan ik naar mijn beste vrienden en familie – zonder in detail te treden – eerlijk zijn. Ik zal nooit een relatie beginnen, los of een toekomstige partner van SM houd of niet, zonder hier eerlijk over te zijn. Maar ik heb nu wel makkelijk praten. Ook ik ben in de veertig, maar als er echte liefde is…… Ik wens deze ‘lotgenoot’ veel geluk en wijsheid toe. Uit eigen ervaring kan en mag ik stellen dat Denise de juiste persoon is, maar als je de spreekwoordelijke ‘deur’ een keer open zet……
……is er geen weg meer terug!
28 oktober 2016 (1)
0,57…0,58…0,59…0,00 Tringgggg.. Op de seconde nauwkeurig, de ‘world clock app’ heb ik niet voor niets gedownload!
Even later werd de deur door Mrs. Denise geopend. Zij wist meteen te vertellen dat er twee achter in de woonkamer hadden mee zitten kijken op de klok… Precies op de seconde zei ze. Yes, dacht ik ……kaboem. Dat is dus KIKKEN met hoofdletters. Daar staan de meeste dus helemaal niet bij stil hè, er zitten gewoon drie fantastische dames op de klok mee te kijken of ik op tijd kom. Dat zijn die kleine dingen waar ik het voor doe. Dat is respect en waardering, daar wil dit slaafje ook extra stappen voor zetten.
Later op de avond was het overigens de beurt aan de dames om mij te ‘kicken’, dat was beduidend minder voor mij hahahaha. Snel volgde ik haar naar de bar met een tasje vol met verrassingen. Nou ja eigenlijk is het geen verrassing meer, het wordt voorspelbaar, vandaar ook dat ik mijn gedicht (lijstje) voor de verandering in ander inpak papier had ingepakt.
‘Ik kan er ondertussen bijna een muur mee volhangen’ zei ze lachend.
Daar zit wat in, maar potverdomme, een schilderij lijst je ook in. Alleen ik probeer te schilderen met woorden. Dan kan ik toch niet komen aanzetten met een of ander vodje!? Mrs. Denise is per slot van rekening Sinterklaas niet!? Al hoewel ze ongetwijfeld met de staf van de goedheiligman wel raad zou weten……..
Zoals inmiddels doen gebruikelijk kon ik mij niet snel genoeg uitkleedden. Praten en strippen te gelijk gaat niet zo goed. Gelukkig heb ik een excuus: ik ben een man en volgens de overlevering kunnen wij niet net als vrouwen ‘multitasken’. Na alle plichtplegingen bracht ze alle relikwieën naar de woonkamer:
‘Ga op de grond liggen……op je rug met gespreide benen.’
Zonder te aarzelen volgde ik haar bevel op en ging liggen. Hierbij keek ik strak naar het plafond. Even later hoorde ik de deur weer opengaan, gevolgd door een schaterende, bijna vernietigende lach van meerdere dames. ‘Kijk hem daar liggen’ werd er door een van de dames kleinerend gezegd. De lachsalvo’s van de dames streelde mijn ziel, zoals de zweep dat wellicht doet voor menig ware masochist.
Dat deed mij vrijwel direct terugdenken aan Mrs. Tara, die mij ook regelmatig geselde met haar vernietigende lach. Daar heb ik toen nog een gedicht aan toegewijd.
‘Sjakie vind worstelen leuk’ hoorde ik Mrs. Denise tegen Mrs. Payne en Mrs. Zascha zeggen: ‘Je mag wel op hem gaan zitten.’
Mrs. Payne ging vervolgens boven op mij zitten. Dat was voor mij dus absoluut geen straf. Ik lag voor lul en mijn ‘alter ego’ stond dit keer letterlijk voor lul.
‘Hé die kaars druipt’ merkt Mrs. Denise vrolijk op. ‘Zullen we hem aansteken…..’ Dat was dus geen vraag. Niet veel later voerde ze namelijk de daad bijna bij het woord uit. Gelukkig voor mij werden alleen maar mijn ballen verwarmd. Achteraf kan ik alleen maar concluderen dat het een ‘warming up’ was voor mijn ballen. Een goede vooruit ziende blik, gezien de behandeling die ze voor mijn ballen later op de avond had geplant. Bij deze nog een keer bedankt hiervoor, schrijf ik met een bedenkelijke grimas op mijn gezicht.
25 december 2015 (1)
We hadden kerst gehaald, schreef ik in mijn vorige verhaal. Uiteindelijk hebben we kerst ook overleefd. Het was weliswaar uitgedraaid op een nachtmerrie. Ik was in een paar dagen tijd jaren ouder geworden. Gelukkig kregen de kinderen de ernst van dit alles niet bewust mee. Het is geen pretje om ’s avonds laat of midden in de nacht, naar de Eerste hulp te rijden. Kerst was de tweede concrete keer geweest, dat wij bang waren dat ze niet meer thuis zou komen.
Kanker is een slopende ziekte. Aan de buitenkant zie je niet hoe hard het lichaam moet werken. Het vraagt zoveel energie van een mens. Missy had net de tweede chemokuur gehad. Na de derde kuur volgt er een scan. In haar geval een zogenaamde PET scan. De diagnose was nog maar amper op haar geest ingewerkt. Sinterklaas was achter de rug. ‘Ik wil geen cadeaus’ zei ze boos, ‘ik ga toch dood’. Haar glas was altijd halfleeg. Mijn in tegenstelling meestal half vol. Ik was altijd optimistisch. Zij zei dan: ‘De uitslag zal slecht zijn’ ‘kan’ antwoordde ik ‘maar het kan ook goed zijn’.
Die avond kwam ik rond 02.30 uur thuis van de eerste hulp. Ik was kapot, kwam ze nog wel thuis? Was een concrete vraag die mij toen bezig hield. Tweede kerstdag brak aan en ik voelde mij ongelofelijk klote. Missy hamerde erop: ‘Dit kan mijn laatste kerstmis zijn’. De rode uitslag op haar benen baarde mij zorgen. Inmiddels lag ze aan de antibiotica, welke de koorts gelukkig snel deed dalen.
Tegen de avond reed ik voor de tweede keer die dag naar het ziekenhuis. De eerste keer was na de middag brunch geweest met de kinderen. Nu was ik alleen, met al mijn wijsheid besloot ik haar te verrassen, ik pikte bij de lokale Mc Donalds het een en ander mee, ze had zo een hekel aan het ziekenhuiseten…..Tweede kerstdag stond een Quaterpounder op het menu….
28 oktober 2016 (2)
Het bezoek aan Domination Palace is meer dan even botweg ‘je lusten uitvieren’. Ten minsten voor mij dan. Al dagen ben ik daar mee bezig. Allereerst alle praktische zaken. Uitwerken van verhalen en gedichten. Op de website staat alleen het verhaal. Het origineel bevat ook een voorkant, voor – en nawoord. Netjes ingebonden. Gewoon de puntjes op de i zetten. Met al mijn wijsheid – later op de avond zou ik vernemen dat ik maar een hersencel heb! Dat laatste verklaard dan ook weer heel veel Hahahaha – had ik op donderdag nog even een afspraak geplant in het zuiden van Duitsland. Geen probleem. Ik was vrijdag voor de middag weer terug, maar dan moet ik wel alles klaar liggen en ingepakt zijn……. Gelukkig had die ene hersencel van mij op dat moment goed zijn werk gedaan. Vervolgens heb ik hem – dom genoeg – de rest van de avond maar vrijgegeven!
‘Sjakie als je klaar bent, ga je in de douche liggen, met je hoofd richting het gootje’
‘Ja Meesteres’
Aangezien ik dus die ene hersencel vrij had gegeven, had ik haar vraag fout geïnterpreteerd. Ik was begonnen met douchen..
‘Wat doe je nu??? Had ik opdracht gegeven om te douchen??? Ga op je rug liggen… Benen buiten de douche… Nu moet ik dankzij jou oppassen dat ik niet uitglijd’
‘Sorry Meesteres’ antwoordde ik beteuterd…..
‘SORRY….SORRY….DAT WOORD WIL IK NOOIT MEER HOREN. Als ik in al die jaren als Meesteres een Euro had gekregen voor al die slaven die sorry hebben gezegd, dan had ik zwarte en een witte BMW Cabrio kunnen kopen…..De witte voor de zomer en de zwarte voor de winter.’
‘Sorry ehhhhh excuses Meesteres’ Herhaalde ik – uiteraard tevergeefs – nog een keer.
‘Verzin maar een passend nieuw woord voor sorry’
Instinctief wist ik precies wat er ging gebeuren. Opnieuw zou erbij mij een grens worden verlegd.
‘Sluit je ogen’ Zei ze streng ‘open je mond……’
Even later stroomde haar champagne over mij heen, in mijn mond en neus.
‘Draai je hoofd’. Vervolgens mochten mijn oren ook meegenieten van haar nectar. Op het moment dat Mrs. Denise in juli het nieuwe sessie formulier invulde, wist ik dat dit ging komen. Mijn geest en lichaam ondergingen dit ritueel gelaten.
Even later mocht ik gaan douchen……
27 december 2015 (2)
De koorts was in de tussentijd gezakt. Het was wachtte op uitslagen.
‘Wat is het dokter?’ vroegen wij. ‘wat hebben jullie gevonden?’
De dokter kon geen echt antwoord geven. Alleen dat ze een vochtplekje bij longen hadden gezien. Maar dat kon van alles zijn. Het leek wel een longontsteking, vanaf dat moment kreeg ze naar iedere kuur een ‘longontsteking’. We zouden alleen voor dat euvel nog 3 keer naar de eerste hulp gaan.
Missy was als de dood voor haar longen. Tot dan toe klampte ik mij vast aan de ijdele hoop dat de uitzaaiingen niet in de zogenaamde weken delen zat. Dus niet in de longen, lever, darmen etc… Zo lang dat zo was, was er hoop en konden we een beetje vooruit proberen te kijken.
Iedere volgende dag werd zwaarder. Dat laatste was zowel letterlijk als figuurlijk. Door de sonde voeding knapte ze wat op. Ze kwam een paar kilogram aan. Ze werd dus zwaarder…… Maar ook de eerste tussentijdse scan kwam er aan. Dat laatste was geestelijk erg zwaar. De uitslag kon aangeven of de chemo wat deed……Of helemaal niets deed… Het kon ook tot gevolg hebben dat de behandeling werd gestaakt. Het absolute doemscenario… De datum kwam dichterbij en de angst nam toe, evenals de spanning…….
28 oktober 2016 (3)
Eerbiedig zat ik op mijn knieën achter de deur te wachten. Goed afgedroogd, douche uitgedaan met de handdoek. Haren goed afgedroogd…. Enkel en polsboeien omgedaan….
‘Sjakie…. Je zou alles netjes achterlaten…..? Het licht brand nog in de douche…..De mat ligt niet recht’
De avond begon goed zeg, fout c.q. blunder nummer 2…..Snel maakte ik de lamp uit en legde de mat recht.
‘De zwarte kamer is bezet Sjakie….. Op deze kamer hebben we ook een rad.’ In mijn wens had ik aangegeven graag weer eens aan rad vastgezet te worden.
‘Sta op Sjakie……’ Ze gebood mij om voor het, laat ik het als volgt omschrijven, Spinnenweb van kettingen te gaan staan. Mijn armen en benen werden gespreid vastgezet. Weerloos stond ik daar. De perfecte houding om onder mijn ballen te trappen, waar ze even later meermalen gebruik van maakte. Koekkoek!!!
Mrs. Denise pakte een ketting met aan een uiteinde een ring. Ze trok deze onder mijn ballen langs om vervolgens het andere uiteinde door de ring te trekken. Mijn ballen waren nu letterlijk geboeid.
Dat laatste vinden ik en mijn jonge heer beide zeer ‘boeiend’, getuige de reactie van mijn opzwellend lid. Voor even liet ze de ketting los en liep ze naar mijn tas. Hieruit haalde zij een klein zwart stoffen zakje….
Korte toelichting van de auteur:
Citaat Nawoord (Zij, die heerst)
In dit verhaal heb ik bewust een ding weggelaten. Niet om het voor U te verbergen. Want dan is ze het misschien wel vergeten…..Ja duhhuh…. Nee, niet daarom. Ik weet namelijk niet waar dat heen gaat en gaat het ergens heen? Daarom vroeg ik mij af of ik dat wel meteen moest op schrijven….
U weet waar het over gaat, omdat ik vóór deze sessie U mijn 2 kuisheidsgordels heb laten zien. Het zou ook wel erg stom zijn om deze te vergeten….
Voor iedere lezer die de draad nu volledig kwijt is……. Mrs. Denise leest doorgaans mijn verhalen op de dag van de volgende sessie.
Vervolg
stoffen zakje…. …in dit zakje zaten twee kuisheidsgordels. Een zilverkleurige stalen kuisheidgordel en een plastic variant. Tijdens de vorige sessie zei Mrs. Denise het volgende terwijl ik in rekfolie vast lag.
‘Sjakie, ik wil dat jij iets voor mij gaat aanschaffen.’
‘Ehhhmm Ja Meesteres?’
‘Een kuisheidgordel’
‘Meesteres’ antwoorde ik: ‘dat hoeft niet, ik heb er al twee.’
Aandachtig bekeek zij de inhoud van het zakje, ze fronste haar wenkbrauwen maar zei nog niets al teruglopend naar het rad pakte ze de ketting die nog om mijn scrotum zat opnieuw vast en begon er aan te trekken. Al snel begon mijn jong heer te dansen, zoals zij dat zo liefkozend zei.
Plotseling ging de deur open, tot mijn verrassing stond ik even later oog in oog met Mrs. Zascha. Trots liet Mrs. Denise haar zien hoe mijn jonge heer aan het dansen was. Dat resulteerde uiteraard in vernederende blikken en opmerkingen van haar. Dit keer schaamde mijn ‘vriend’ zich niet, zoals in eerdere zeer ‘gênante’ situaties (zie Aan de lijn). Ik genoot intens met volle teugen… echt kikken, nou ja………
December 2015
Aangezien infuusprikken steeds moeilijker ging, werd er bij Missy een zogenaamde PICC-lijn (spreek uit PIK = Periphherally Inserted Central Catheter) geplaatst. Dus niet te verwarren met die Piklijn die Mrs. Denise recentelijk bij mij aanbracht (zie Aan de lijn) Och een slangetje meer of minder maakt toch niet meer uit…… Haar aders waren inmiddels zo broos van al het prikken, dat dit geen luxe was. Voor de eerste chemokuur had een van de verpleegsters er zo naast geprikt, dat ze haar in een zenuw raakte. Ze was al over haar toeren en nu helemaal. ’s Avonds om 23.00 uur is er toen speciaal een anesthesist naar het ziekenhuis gekomen om het infuus aan te leggen. Een PICC-lijn is heel gevoelig en moet wekelijks onderhouden worden. Het is een specialisme.
Na de derde chemokuur werd er een scan gemaakt. In haar geval een PET scan. Bij deze scan brengen ze met behulp van een infuus een chemisch contrast vloeistof in het lichaam. Het is zaak om circa 6 tot 8 uur vooraf nuchter te zijn. Water drinken en medicijnen slikken mag wel. Of de duvel er mee speelt…. Op de afdeling Radiologie kregen ze de PICC-lijn niet aan de gang, iets waar Mrs. Denise bij mij doorgaans geen moeite mee heeft! Dat zal ongetwijfeld niet alleen liggen aan haar medische achtergrond ehmmm!
Ze besloten daarom snel een nieuw infuus te prikken, daarbij hield de verpleegkundige geen enkele rekening met de geestelijke toestand van mijn vrouw. Ze werd afgewerkt als of ze een nummer was, Natuurlijk, de meeste patiënten zijn gelukkig niet terminaal ziek. Die hebben een levensverwachting. Die hebben niet aan de chemo gelegen en zijn niet zo sterk vermagerd. Lopen niet rond met een aura van de dood om zich heen. Deze domme ‘muts’, stelde geen vragen als: mevrouw, waarom heeft u een ‘PICC-lijn’. Nee zonder pardon ramde zij het infuus in de andere arm. Ik weet niet of een ieder zich kan voorstellen hoe een arm eruit ziet van een vrouw die amper 42 kilo weegt…. Missy crepeerde van de pijn….. Ze was murw gebeukt…ze was moe, boos, verdrietig, teleurgesteld en boven alles gefrustreerd. Zij was al haar geloof in haar lichaam verloren. Ze had veel angst overwonnen om die PICC-lijn überhaupt te laten zetten en dan neemt zo een verpleegkundige niet eventjes de tijd en moeite om die lijn open te krijgen. Juist voor patiënten waar het lijden al bijna ondragelijk is.
Achteraf werd het euvel snel verholpen, door de vakbekwame verpleegkundige van de oncologische dagbehandeling, die wel begrijpen door wat voor een hel Missy heen ging. Wat heb ik voor die dames en heren veel respect gekregen. Wat restte was het wachtte op de uitslag,.,. Het werden loodzware dagen voor ons….
28 oktober 2016 (4)
De spanning zou weldra letterlijk toenemen, ik sta daar aan dat rad natuurlijk niet voor mijn eigen plezier… Mrs. Denise heeft doorgaans de touwtjes – in dit geval – het kettinkje, stevig in handen. Ze liet mijn ballen vrij. Het was nu tijd voor haar kik. Ze had ten slot van rekening niet voor niets mijn ballen aan he begin van de avond opgewarmd. Zelf had ze ook al proef gedraaid.
‘Sjakie, ga je nog naar het buitenland binnenkort?’
‘Waarschijnlijk wel Meesteres, eind november’
‘Moet je dan vliegen?’
‘Als het doorgaat wel Meesteres’
‘Ehmmm, dan kan ik jou niet opzadelen met een stalen slot. Hoelang zal ik je opsluiten?‘
Mijn toch al trage hersencellen – wat er nog van over was! – begonnen naarstig te denken…….
‘Komt er nog wat van?’ PATSSS!! Kletste het in mijn gezicht.
‘ehhhhhhhh’
‘NOU???’ PATSSSS………………
‘Ehhhhh een …ehh… een week Meesteres?’ Probeerde ik met mijn beste puppy oogjes heel aarzelend aan te bieden…
‘EEN WEEK!!!! Het zouden er eigenlijk VIER moeten zijn’
Het was een ware onderhandeling op het scherpst van de snede. Daarop bood ik:
‘Twee weken Meesteres.’
Haar ogen spraken boekdelen, ze keek mij meewarig aan…….
‘Drie weken?’
‘Goed drie weken Sjakie. Als je geluk hebt mag je vandaag nog klaar komen.’ Mijn beteuterd gezicht leidde tot een genoeglijk lachje bij beide dames.
‘Ik wil jou een ‘deal’ voorstellen Sjakie’
‘Ja Meesteres.’
‘Je kunt er een week afkrijgen als Mrs. Zascha jou zeven keren onder de ballen mag schoppen. Voor iedere dag een keer. Let op zij is getraind in Mix Martial Arts.’
Nu fronste ik mijn wenkbrauwen…… ….er was maar een uitweg…..
‘Nou wat doe je?’ vroeg ze triomfantelijk.
‘Dit aanbod kan ik niet afslaan Meesteres. Ik doe het. ’
‘Jij telt en mag het tempo bepalen.’
‘1………..2…..3……………..4 tot 7.
Na iedere ‘kick’ bedankte ik Mrs. Zascha. Eerlijk is eerlijk ze was genadig voor mij geweest. De spanning zou deze avond echter alleen nog maar verder oplopen….
April 2001
Ik was nauwelijks bijgekomen van mijn eerste bezoek aan Mrs. Denise. Amper een dag later maakte ik al een nieuwe afspraak met haar. Nog helemaal in de wolken…. Amper 8 dagen later was ik weer in Valkenswaard, ik was de hele week zo geil geweest en had me niet zo goed kunnen beheersen. Feitelijk had ik al mijn kruit al zo een beetje verschoten. Die avond kwam ik niet klaar… Wellicht ook omdat ik erg gespannen was.
‘Wat is dat nou?’ Vroeg Mrs. Denise verbaast.
Schoorvoetend moest ik bekennen dat mijn gedachtes mij letterlijk alle kanten hadden ‘opgetrokken’.
‘Goed Sjakie, jij mag niet klaarkomen tot je volgende bezoek, wanneer kom je weer?’
‘Over twee weken Meesteres.’
Ik was niet sterk geweest en kon mijn lust op den duur niet meer bedwingen. Bij de volgende ontmoeting kwam de onvermijdelijke vraag.
‘En Sjakie, ben je kuis gebleven?’
Ik gaf eerlijk toe de ik mij 2x had ‘vergrepen’.
Hiervoor kreeg ik van Mrs. Denise terecht straf, daar en tegen waardeerde ze wel mijn eerlijkheid. Dit was misschien wel het begin van de sterke band die ik met haar opbouwde. Ze was op het juiste moment genadig voor mij.
28 oktober 2016 (5)
Ik had al een doosje zien liggen….. Het is een, voor de elektro liefhebbers, waar genotsmiddel…The violet wand…. Als er een apparaatje was, waar mijn vrouw verzot op was geweest, dan was het wel de Violet wand. Nu zo een 13 jaar geleden, leerde wij in Passion iemand kennen die te boek stond als Elektro P…. Hij werd een van onze beste vrienden uit het wereldje. Zijn violet wand draaide op Missy overuren. Gelukkig hoefde ik de stroom rekening niet te betalen.
‘Ken je deze?’ vroeg Mrs. Denise.
‘Ja Meesteres, die ken ik maar al te goed.’ Zelf was ik echter nooit het ‘(ge)lijdend’ voorwerp. Dat was Missy….
Rustig begon ze mij te bewerken met de violet wand, nadat ze eerst mijn tepels, ballen en ‘kaars’ had in geolied. Ze liet de Violet wand over mijn hele lichaam heengaan. Tepels, ballen, tong, lippen, zelfs de oren. Weldra was het puntje van mijn jonge heer aan de beurt.
‘Ik hou de lamp er 10 seconde tegenaan, jij telt.’
Ik begon rustig te tellen. Mijn eerste inzet met de kuisheidgordel was laag geweest. Daarom rekte ik de 10 tellen zover mogelijk uit. Vooral de laatste tel kon wel bijna 10 seconde duren.
‘Zo nu heb ik een zwaardere lamp’. Het ritueel herhaalde zich hierna nog tweemaal. Tot twee keer toe moest ik tot 10 tellen, met andere en pittigere lampen. Deze beproeving had ik doorstaan. Het ergste moest echter nog komen…..
‘Sjakie, je mag kiezen’
‘Ja Meesteres?’
‘Ik heb hier een luier, als je deze aantrekt mag je klaarkomen anders niet.’
Is dat een keuze!!!
‘Ooh ja, als je dat niet doet, mag je de komende twee weken, inclusief vandaag niet klaarkomen.’ Zei ze met een sadistisch genoegen. Gevolgd door een even zo fraai lachje..
‘It is an offer I can’t refuse’ antwoorde ik zacht.
‘Wat zeg je Sjakie?’
‘Uw aanbod kan ik niet weigeren.’
Dus kreeg ik zo een verschrikkelijke pamper om. Voor alle duidelijkheid, alle respect voor mijn lotgenoten met deze ‘kik’…..Maar absoluut niets voor mij…archhhhh, ik gruwel er nog van…. Laat mij maar naakt zijn…..
‘Oh ja Sjakie’ zei Mrs. Denise mijn inziens iets te vrolijk…
Ooh jee dacht ik, daar gaan we weer…..ik vreesde al het ergste….Helaas had ik gelijk.
‘Jij mag dadelijk klaar komen in de pamper en deze pas morgenvroeg uittrekken.’
Door mijn hoofd klonk dat cartoonfilm melodietje: Wa wa wa waaaaaaaa……Ik zag mijn bootje aan de horizon zinken en zat weldra met een natte kont in een plas water… ..en een lol dat die beide Dames hadden, een lol…. …..hahahahahahahahaha, lach ik als een boer met kiespijn.
‘Het is altijd lachen met Sjakie’ zei Mrs. Denise oprecht tegen Mrs. Zascha.
Dat vond ik stiekem wel een heel mooi en lief compliment van Mrs. Denise. (thanks)
Even later bromde er een soort van staafmixer, maar dan zonder mixer met staaf…Ehhhh ja, hoe heet dat ding…..maakt ook geen klote uit… door de dikke pamper tegen mijn lul aan. Weldra kwam er leven in de brouwerij.
‘Als je klaar komt moet je dat melden’
Heel even had ik het gevoel dat ik bijna klaar ging komen…
‘Je hebt een minuut’
Wat ik ook probeerde, het lukt me domweg niet, de minuut verstreek…
‘Links of rechts?’
‘rechts Meesteres’
’30 seconde Sjakie’
‘Het werden er ruim 45……’
Terwijl ik werd bevrijd van het rad, zat ik vast in een vieze pamper. Ik mocht uiteraard niet douchen.
Doordat ik flink ben afgevallen, paste de pamper goed onder mijn broek. Het zat uiteraard voor geen meter. Ik heb de pamper aangehouden tot zaterdagochtend 08.30 uur, toen ik opstond.
Zaterdagavond via de messenger stuurde ik 2 foto’s door met de onderschrift:
‘Zo dat U nog een keer kunt lachen’
Weldra volgde haar zeer gevatte antwoord.
‘Echt wel.’
‘Hahahaha……nu kan ik lachen….was echt niet leuk….. Schreef ik met een beteuterd gezicht.
‘Ik vond van wel.’
‘Dacht ik al………….’
Na ruim drie maanden wandelen is alles weer zoals het was……………
………….Trots en met grenzeloos vertrouwen, wandel ik met U verder………echt KIKKEN!!!!
Wordt vervolgd………….
Een speciaal dankwoord voor:
Mrs. Zascha: Uw lach deed me aan iets denken. Het was een waar voorrecht. Iets zegt mij dat wij elkaar nog vaker zullen zien.
Mrs. Payne: het is geen straf als U bovenop mij zit. Bedankt.
Terug
Een moment in tijd
is voor altijd ontsponnen.
Terug denkend aan waar
het ooit is begonnen.
Ik herleef het
verleden steeds weer.
Mooie herinneringen
doen soms erg zeer.
Het lot heeft ons niet
met toeval gevonden.
Een onzichtbare golflengte
heeft ons verbonden.
Los van elkaar.
Ogenschijnlijk niets gemeen.
Een draadloze verbintenis
van top tot teen.
Mijn ziel is hopeloos
ontredderd en verloren.
Alles zal ik doen,
om U te bekoren.
Ik ben terug daar
waar het ooit begon.
De warmte die U mij geeft
straalt als de zon.