Het nieuwe jaar is nog pril en mijn voornemen om zo lang mogelijk kuis te blijven in afwachting van een tweede afspraak met Meesteres Denise is me aardig aan het opbreken. De druk op de ketel is in zes weken opgelopen tot een nauwelijks te verdragen hoogte. Ik ben geil. Ik heb ruim tevoren een behandelafspraak gemaakt in de gecalculeerde verwachting dat ik in die periode geleidelijk ‘gemotiveerd’ zou raken. Gemotiveerd om me over te geven aan deze dame die zo haar eigen agenda heeft als ze gedecideerd zegt: “Op je knieën! Waar wacht je nog op?” Een dame om te vrezen en te bewonderen. En om naar te verlangen, zoals een hond die voor de deur ligt te wachten tot zijn baasje thuiskomt. Mijn baasje weet dat ik trouw blijf wachten. Ze maakt geen haast, in de wetenschap dat ik haar op een hemelhoog voetstuk zet en zij mij als low-down voetveeg kan behandelen. Het moet kennelijk zo zijn: sommigen dienen, anderen verdienen. De slaaf betaalt willens en wetens voor zijn eigen onderdrukking. De Meesteres kan over zijn leven beschikken door al dan niet haar vinger van het ademgaatje te halen.
Zoals het een ridder betaamt die op kruistocht gaat heb ik kuisheid gezworen voor de eer van de jonkvrouw. Ik dacht dat een lange aanloop zou zorgen voor een geleidelijke en daarmee ‘draaglijke’ anticipatie. Niet dus! De datum en wat er op handen is (wat eigenlijk?) heeft zich in mijn onderbewustzijn genesteld. Van daaruit popt het steeds vaker omhoog: nog x nachtjes slapen… Tijdens mijn dagelijkse werkzaamheden dwalen mijn gedachten nogal eens af. Daar is de Meesteres weer! Ze verwacht me en ze zal me een lesje leren. Vijf weken zijn er pas voorbij, mijn God! Nog zeven nachten én zeven lange dagen. Ik voel me geladen en heb het gevoel dat ik op een slapende neushoorn zit die af en toe bijna ontwaakt om dan verstoord stampij te gaan maken. Ik moet mijn gedachten echt vastpakken en met kracht een andere kant opsturen dan ze geneigd zijn om te gaan: niet aan Mrs. Denise denken! Focus op wat dan ook! Roze olifanten desnoods, beursberichten, het Corona-virus, opgaan in het hectische Amsterdamse fietsverkeer… Maar als aan een elastiek veert de Meesteres weer terug voor mijn geestesoog. Mistress is on my mind.
Boeien, gespen, hoge laarzen komen voorbij tijdens een vergadering. In gedachten teken ik mezelf op het whiteboard in de meest weerloze posities. Ik hunker ernaar om volledig bewegingloos te worden vastgebonden. Mijn collega’s zien me binnenpretjes hebben maar hebben geen idee. Wanneer hebben zij voor het laatst een echte beurt gehad? Ik koester Mrs.D in mijn binnenste en zweef weer weg. Ondertussen verwacht men natuurlijk wel een ‘naturelle’ medewerker: ik acteer low profile en doe mijn zegjes.
Al vijf weken staat het pannetje op het vuur. Het vuurtje brandt steeds hoger door de opbouwde spanning, of is het andersom? Ik word gek. Ik kan de slaap ’s avonds laat nog wel vatten want ik zorg dat ik mijn lichaam overdag voldoende moe maak. Maar ’s nachts word ik steeds vaker wakker en is de eerste gedachte dezelfde als bij elke andere keer dat ik ontwaak. De nog nauwelijks verwerkte ‘indrukken’ van mijn eerste sessie hebben een krachtig zaadje geplant in mijn geest. En in mijn lijf, zoveel is wel duidelijk. Mijn verlangen naar Mrs. Denise is sterk maar de angst voor wat er kan gebeuren is minstens zo groot. Het is voor mij een nieuwe emotie: verlangst heeft me in haar greep!
Nog anderhalve nacht te gaan. Fatsoenlijk doorslapen is er niet meer bij en ver vóór de wekker gaat roepen mijn ballen: hoe lang moeten we de boel nog binnen houden? Naast mijn bed staat Mrs. Denise en ze houdt me in de gaten: “Spoedig zul je bij mij zijn en hang je willoos in de touwen. Jouw slavenlul is van mij en ik kan daarmee doen wat ik wil; dat weet jij heel goed.”
Het is de evenwichtskunst van het anticiperen. Ik zal geduld moeten hebben want de Meesteres is druk -zo zeg ik tegen mezelf- en kan je pas morgen ontbieden. Je zult moeten wachten en doorsudderen. In gedachten zie ik een rij slaven die naast elkaar zijn vastgebonden, hun blootgestelde slavenlullen in opstand. Meesteres Denise doet een simultaansessie. Ingehouden gekreun klinkt als zij langsloopt en kleine interventies pleegt.
Ik word gek bij de gedachte dat zij aan het werk is met weet-ik-wie en dat ik als cuckold-op-afstand mijn toevlucht moet zoeken in de koude januari-lucht om de sambalsoep niet te laten overkoken. Het is een zwaar bestaan en ik heb eigenlijk niemand die dat begrijpt behalve Mrs. Denise. En die maakt daar misbruik van! Zij stelt me op de proef te in de wetenschap dat ik toch nergens anders terecht kan. Wat zij kan geven zal ik nergens anders vinden! En dat beseft ze heel goed. Door mijn hunkering naar onderdanigheid heb ik haar gegeven waar zij op kickt: de macht over een geile man die ze als was in haar vingers kan laten kronkelen en druipen tot ze hem na lang en pijnlijk tergen misschien geeft wat hij in zijn diepste wezen verlangt: troost in de pijn, zoete honing na de scherpe specerijen.
De dag is eindelijk daar. Ik ben nerveus en bereid de tocht naar DP voor. Onderweg heb ik het warm en koud tegelijk. Angstzweet doordrenkt mijn shirt en ik voel me op weg naar een geheime missie vol gevaar. De ridder wordt geacht zijn moed te tonen om de jonkvrouw te behagen. De slaaf belt aan en laat zijn dagelijkse zelf op straat staan. Ik maak een kniebuiging en presenteer me aan mijn Meesteres. Ze glimlacht….
slaafje Harrie