Lieve Denise
(ik zoek eigenlijk een ander woord dan ‘lieve’ maar weet niks beters; zie bij PS onderaan).
Een week geleden heb je me een vurig begeerde beurt gegeven. Ik kan er nu pas weer een beetje ‘meta’ over schrijven. De periode rond onze afspraak was een ware achtbaan voor mij. Het leek me goed om je daarvan deelgenoot te maken. Omdat jij degene bent met wie ik zo diep durf te gaan. En omdat ik een klankbord nodig heb voor een paar zieleroerselen. Dit is een materie die niet veel mensen in mijn omgeving (be)kennen. Ik zou heel graag met gelijkgestemden willen kennismaken gewoon om ervaringen te delen en te filosoferen. Voor nu even tegen jou aan schrijven, zonder dat je er overigens iets mee hoeft te doen: ik schrijf ook om mijzelf een beetje terug bij elkaar te puzzelen. Een aantal van de mij samenstellende delen zijn in beweging gekomen en vinden langzaam een nieuwe positie. Ik heb de keuze gemaakt om naar je toe te gaan in de onverklaarbare maar stellige overtuiging dat dat goed was. En vooral: nodig. Oh, oh (dit kan pathetisch klinken maar het is gewoon een feit): wat kan een (deze!) man het verschrikkelijk nodig hebben om met iemand anders (jou!) te beleven wat hij vanuit een peilloze diepte voelt opkomen maar waarvoor hij ook enorm bevreesd is. Omdat er een deken van lustvrees, schaamte, bange preutsheid en andere mist overheen ligt. Ik ben als een kind zo blij dat ik die onzin van me af heb mogen leggen. Dank aan velen en in het bijzonder aan jou daarvoor. Dit is, zoals ik eerder schreef echte therapie: heel worden. Ik ben uit mijn kast gekomen! Niet publiekelijk (hoewel ik daar voor mijzelf minder moeite zou hebben dan voor anderen die ik in verlegenheid kan brengen). Ik hoef niet per se een statement te maken maar dat ik een slavenband om doe als ik naar jou toe ga verbeeldt voor mij dat ik mezelf (nog) meer accepteer. Het is een weten, een gevoel dat ik iedereen gun en het is precies dát wat ik bij jou ervaar: het de ander helemaal, echt gunnen wat hij zichzelf zolang heeft gemeend te moeten onthouden. Weg met dat valse geloof! Tijd voor emancipatie van de BDSM-er! Het komische is dat emancipatie ‘bevrijding’ betekent terwijl een spel van gevangenschap en vastbinden daartoe een middel kan zijn. De innerlijke beroering maakt dat ik allerlei gedachten en emoties zie langskomen. Ik kan er enigszins onthecht naar kijken maar ik heb ook een geweldige huilbui gehad die onderstreept hoe nodig iets kan zijn. Goed bezig!
PS Lief in de zin van streng en rechtvaardig naast liefdevol en warm maar zonder persoonlijk/ emotioneel appèl. Voor mij samengevat een manier om je met een diep gevoel van eerbied en dankbaarheid te benaderen. Zo die zit! Hopelijk kunnen jouw schouders zo veel genegenheid aan. Ik ben gewoon niet te trots om het je te zeggen. Het leven heeft me geleerd dat liefde die verspreid wordt zich vermeerdert. Het is een natuurwet en het gaat vanzelf. Dat moeten en mogen we vieren!