Na bijna een jaar van beperkingen breekt een nieuwe lente aan. De meesten van ons verlangen naar uitbreken, ruimte, samenzijn met wie ook. Bomen opzetten, uitgaan, feestjes en vrijheid! Ontsnappen uit onze deprimerende zelfisolaties! In afwisseling met het gewone leven kan een retraite of desnoods een gedwongen opsluiting soms heilzaam zijn. Hoe zoet is de vrijheid in de wetenschap dat je ook gevangene kunt zijn? Hoe spannend is gevangenschap met uitzicht op bevrijding? Corona heeft trekjes van een Meesteres. Wij hebben onze vrijheid ingeleverd en Zij lijkt alle touwtjes in handen te hebben. Als we even niet opletten of pech hebben laat Zij ons voelen hoe de machtsverhouding is. Zij vraagt discipline en overgave. Als we denken Haar om de tuin te kunnen leiden heeft Zij zich gemuteerd en een andere outfit aangetrokken. Zij haalt de banden wat strakker aan en stelt ons tot het uiterste op de proef.
De energie die in ons wervelt wil zich manifesteren en baant zich een weg naar buiten. Om daar de vermaledijde beperkingen tegen te komen. Iedereen weet nu wat een lockdown is en we moeten het allemaal uithouden. Als BDSM-ers weten wij ook wat discipline is. Als experts in uithouden -en niet inhouden- zijn we gesteld op een zekere strengheid. Eerst het bitter, het klemmen, het branden, het prikken als offer voor het begeerde zoet. Als het de Meesteres behaagt serveert Zij een toetje onder luide klanken van het crescendo dat Haar slaaf ten gehore brengt. Voor niets gaat de zon op. Wij zijn bekend met de natuurwetten die ook gelden voor de stoommachine. Het water wordt aan de kook gebracht en de druk wordt gecontroleerd opgevoerd. Terwijl af en toe wat stoom mag ontsnappen kunnen de vrijkomende krachten worden gestuurd en aangewend. Gedoseerd of desgewenst explosief.
Voor de gewone sterveling is de lockdown een schrikbeeld. De ware masochist daarentegen droomt ervan en weet haar diepere genoegens te appreciëren. Please dear Mistress, lock me down! De ware vrijheid wordt ervaren in gebondenheid. Bevrijding door bondage. In de ketenen en banden die de Meesteres aanlegt vindt de ware slaaf zijn bestemming. Als de klappen klinken en de pijnscheuten schieten, als de stoomfluit met strakke koorden wordt omwonden en de druk wordt opgevoerd, als de adem wordt benomen en alle spieren sidderen in het aangelegde harnas… dan denk je niet aan het praatje dat je vanmorgen, voor je naar DP ging, op straat had met de buurman.
Meesteres Nina is een bijzondere vrouw. Maar Zij is ook bedroefd. Door meesteres Corona is Zij opgesloten in Haar torenkamer en kijkt Zij uit over de vlakten en wouden om te zien of er al ridders aankomen die haar uit Haar torenkamertje willen bevrijden (lees: willen schaken). Haar lange blonde haren laat Zij uit het raampje naar beneden hangen, wuivend in de wind. Zoals koninginnen ook thuis koninklijke kleren dragen draagt Meesteres Nina, ook al is Zij alleen in de torenkamer, een minimaal en zeer sexy kostuum. Een dappere ridder heeft Zij nodig om eruit te komen en die verdient dus een beloning. Maar dan wel op voorwaarde dat Zij de regie volledig in handen heeft. En houdt! Een goed aanvalsplan is de beste verdediging en daar moet men zich dus op kleden. Vandaar dat Meesteres Nina haar liefste maar o, zo vervaarlijke hoge laarzen van geurig zwart kalfsleer draagt. De gelukkige ridder knielt en buigt hiervoor diep tot de grond om zich uit te putten in bloemrijke, bewonderende brabbelarij, waarin al zijn gevoel voor decorum lijkt te verdwijnen. De vinger en het winden, zo gezegd. Maar straks, als Zij de wijde wereld instapt, zijn die hooggehakte laarzen een boodschap: je mag in je geilheid best (even) naar Me kijken maar pas op: Ik laat niet met me sollen. Hier ben Ik de baas!
De prozaische werkelijkheid is natuurlijk dat we WEL terugdenken aan het gesprek met de buurman en ons afvragen of ons uithoudingsvermogen echt wel zo groot is. Moedeloos zijn we aan het worden en daarmee ook weemoedig. De winter is lang geweest en, en, en, en… don’t we all need a hug? In weerwil van de matheid jeukt het ook. De geur van leer doemt op in mijn geestesneus: lieve Meesteres Nina! Wat fijn dat Je er bent. Wat heerlijk om Jou te mogen verheerlijken, ongegeneerd en oprecht. Ik vlei mij op mijn rug. De punten van Je zwarte stiletto’s kussen mijn hunkerende lippen. Ik sluit mijn ogen, voel mijn ledematen ver weg en zie de wereld op zijn kop. Als alles zwart wordt, knettert het en hoor ik Je stem lachen en dreigen tegelijk. Het gevoel voor ruimte en tijd is verdraaid en er verschijnen sterren in het duister op het ritme van de brandende slagen die neerdalen op mijn voorheen witte billen. De tinten blauw van de sporen vervullen me van vreugde. De pompende inwendige massage van mijn achteruitgang is Jouw manier van affectie tonen. Mijn ballen willen zich op haast suïcidale wijze in bewaring geven in Jouw gehandschoende handen.
Maar als ik nu achterom kijk in de spiegel zie ik een paar witte kadetten die lang, lang geleden alweer, hebben gesmaakt hoe gulzige huidhonger kan worden gestild door een aantal reeksen slagwerk. De rechterlijke macht in de persoon van mrs. Nina die rond mijn geketende delen trippelt, schoppend tegen dobbelstenen als random number generator die de strafmaat bepaalt. De enige sporen die ik nu kan ontwaren zijn van het elastiek van mijn onderbroek. Mezelf mutileren doe ik niet. Zo saai!
Ach zoete weemoed. Ach lieve tijd. Hoop en vrees, huiver en verlangen. Nostalgie en fantasie. ik wens DP een hoopvol voorjaar enne… houd elkaar goed vast! (bij wijze van?!)
Harrie