Mijn ogen straalde

November 2016, (22.00 uur)

Zo juist was ik in mijn auto gestapt, uit de speakers knalde Testament, Souls of Black….. Voor diegene die het niet weten, dit is een Amerikaanse Metal band. Zo rijdend richting Eindhoven gingen mijn gedachte terug naar juli 2003. Ik kende Missy net een weekje….Misschien ook wel twee weken!? Het was de eerste keer dat zij plaats nam op mijn bijrijders stoel. Ik startte de auto en Testament knalde uit de speakers… Instinctief zette ik de CD uit en de radio aan.
‘Laat staan’ zei ze.
‘Houd jij van hardrock muziek dan?’ Was mijn verbaasde antwoord.
‘Ja, al jaren.’
Ik dacht toen, wauw en een liefhebster van SM en ook nog dezelfde muziek……..

Ik reed rustig naar huis toe en dacht terug aan het einde van de sessie…. We hadden het nog even over de PICC-lijn. Oorspronkelijk had ik piklijn geschreven. Wist ik veel….., die term kwam keer op keer voorbij. ’s Avonds keek ik snel op internet, dat gaf uitsluitsel. Ik vroeg aan Mrs. Denise of ze foto’s van Missy had gezien, toen ze zo ziek was. De harde waarheid stond even later afgebeeld op mijn telefoon.

Een worsteling waar ik nog niet uit ben, maar waar ik met hulp van familie en vele goede vrienden zoals Smurf, langzaam uit omhoog krabbel. Ook Mrs. Denise speelt hierbij een belangrijke rol. In het gedicht dat ik speciaal voor haar had geschreven, genaamd ‘Terug’, (zie einde verhaal) Schrijf ik niet voor niets over de warmte die zij mij geeft. Natuurlijk, het overgrote deel van het ‘spel’ is geestelijk. Zij laat mij dingen doen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Zij verlegt mijn grenzen. Aan het einde van de vorige sessie gaf ze me een aantal opdrachten. Verzin iets om mij te behagen en plezieren. Dat 1e was heel gemakkelijk. Voor de sessie droeg ik het volgende gedicht op. Bij dit soort gedichten begin ik nooit met de titel….Ik wil de Clue namelijk niet op voorhand verraden:

Gracieus als altijd.
De hele dag in de weer.
Aan het einde van
de dag doen ze zo zeer.

Hoog verheven.
Met pracht en praal.
Verplaatst zij zich
langs ons allemaal.

Op mijn knieën
mag ik ze kussen.
Aanbidden, maar de
pijn kan ik niet blussen.

Vandaar een verwennerij.
Voor een moment van rust.
Genieten voordat de
volgende slaaf U voeten kust.

Voeten
Plezieren is andere koek, in mijn wens briefje schreef ik, dat ik iets wilde ondergaan voor haar, wat ik nog niet eerder had gedaan. Het enige taboe is bi-seksueel. Dat heb ik geweten……… Het werd weer een worsteling in mijn geest, maar wel een na een letterlijke worsteling…………

November 2016 (1)
‘We zijn hier bijeengekomen om de geliefde te herdenken die ons recentelijk zijn ontvallen..’ Klonk het plechtig in de grote zaal. Samen met mijn naaste familie en vrienden, zat ik diep verzonken in gedachte. Onbegrijpelijk, echt onbegrijpelijk dat ik in deze hoedanigheid zit, juist in deze zaal en op dit tijdstip. Ik geloof niet in toeval. Ik geloof in het lot wat ik moet ondergaan.

Ruim 6 weken geleden ontving ik een brief van de Hospice. Zij organiseerde een niet religieuze herdenkingsdienst voor alle gasten van de Hospice die recentelijk zijn heen gegaan. Het spreekwoordelijke kwartje wilde op dat moment bij mij niet vallen. Mijn eerste reactie was ‘leuk’. Dat kan natuurlijk niet….!! Ik melde mij snel aan voor deze herdenking en nodigde alleen de mensen die het dichts bij ons stonden uit, dit omdat er maar weinig plaatsen waren. Waaronder ook Smurf, alleen hij was gestrekt door een griepje…. Nu was hij letterlijk blauw!!! aangelopen.

Nog steeds was de betekenis van dit alles niet bij mij doordrongen. Ja de betekenis van de herdenking wel natuurlijk, maar niet de speling van het lot………

Hoe in hemelsnaam kunnen een aantal zaken zo op elkaar uitkomen. Dat verzin je domweg niet.
Punt 1. Op deze exacte locatie heb ik Missy mijn Jawoord gegeven…… (Boiiiiiing!!! WAKE UP YOU FOOL)
Punt 2. Op een dag na nauwkeurig (schrikkeljaar) is het een jaar geleden dat wij vernamen dat zij terminaal ziek was.
Punt 3. Precies 5 maanden geleden (plus 1 dag) is mijn vrouw overleden.

Het moest zo zijn. De organisatie vroeg aan de nabestaande of er interesse was om een muziekstuk aan te dragen of een woordje te richten, gedicht… Dat laatste was bij mij niet aan dovemans oren gericht. Ook hoefde ik geen moment te denken, welk nummer ik wilde horen.

November 2016, (20.30 uur)
Kansloos was ik. Ja ik heb het maar vetgedrukt en met hoofdletters geschreven: KANSLOOS. Wat is die vrouw sterk zeg. Met één woord: Wauw…… Om klokslag 19.30 uur belde ik aan. Dat was nog een helse karwei geweest. Mijn ‘worldclock App’ viel steeds uit……. Met kunst- en vliegwerk lukte het mij om op de seconde nauwkeurig aan te bellen…… Daisy opende de deur, vandaag had ik zowel een afspraak met Mrs. Denise als Mrs. Zascha… Eerst worstelen en daarna nog een sessie. Ik keek hier al weken naar uit. Al jaren heb ik een fascinatie voor mixed wrestling. Nadat Mrs. Zascha de vorige sessie akte van presentie had gegeven, kon ik niet meer terug. Zij doet aan Mix Martial Arts. Hoewel ik absoluut geen vechtsport ervaring heb, fascineert het mij mateloos als vrouwen fysiek mannen verslaan.

Plechtig zoals het hoort had ik Mrs. Denise om toestemming gevraagd, of ik met Mrs. Zascha mocht worstelen. Laat ik voorop stellen, ik had geen enkele illusie, dat ik ook maar dacht dat ik kon winnen. Verliezen vind ik niet erg, zolang ik ook maar echt verlies. Voordat ik Mrs. Zascha sprak, had ik eerst kort een ontmoeting met Mrs. Denise. Gelukkig dacht ik, kan ik waardig mijn gedicht voordragen. Snel stripte ik. Nou ja snel.. altijd te langzaam natuurlijk..

‘Stop’ zei ze, draai je om…

Ik stond nu met de rug naar haar toe.

‘Recht staan, ja dat ziet er netjes uit.’

Maandenlang had ik er over nagedacht. Op mijn vakantie met de twee kleinste kinderen, had ik de knoop doorgehakt. Ik laat een tattoo zetten, als aandenken aan Missy. Ik wist wat ik wilde en liet deze door dezelfde artiest zetten als die mijn vrouw had vereeuwigd. Het ontwerp had ik een paar weken geleden al laten zien, en toen ik naar buitenkwam bij de tattooist, was zij de eerste die de foto te zien kreeg. Uiteraard moest de huid nog genezen.

Mrs. Denise droeg me daarna over aan Mrs. Zascha.

‘Heb je vechtsport ervaring?’
‘Nee, totaal niet. Ik heb vroeger wel geworsteld bij DP. Toen kwam dat net opzetten. Ook heb ik met mijn vrouw geworsteld. Zij had echte ‘killer legs’. Ook keken wij veel naar Wrestling.’ Dat Amerikaanse show worstelen. Hoewel dat ‘nep’ is, zijn het wel allemaal stuntmannen.

‘Goed’ zei ze ‘volg mij.. eerst douchen..

In de rode kamer lagen de worstelmatten al klaar. Voor mij blijft Mrs. Zascha te aller tijden Meesteres. Ik verlies dan ook niet mijn respect voor haar. NOOIT. Ik zal me eerder inhouden, dan haar pijn willen doen.

‘Ben je nerveus?’ Vroeg ze.
‘Nee, eigenlijk niet, ik heb er echt veel zin in, ik zal wel kansloos verliezen’ Zei ik quasi lachend en eerlijk. Ze zat uitdagend met op de knieën voor mij. Nee ik was niet nerveus of bang. Let wel ik ben als de dood voor pijn, de nagels van Mrs. Denise etc etc etc. Maar ik was niet bang. Wel viel mij haar imposante voorkomen op. Zo van dichtbij zag ze er veel sterker uit. Dat laatst kon bij mij de pret echt niet drukken.

Weldra begon de worsteling, het duurde niet lang of zij had mijn arm volledig klem. Afspraak was: afkloppen in het geval van een zogenaamde ‘submission move’ Iedere keer aftikken is een ronde verloren. Mrs. Zascha had van begin tot einde voor 95% de overhand. En al lag ik in een positie boven haar, dan was ik nog kansloos. Het moeilijkste voor mij was. Ik wil helemaal niet winnen. Dit is niet te verwarren dat ik kon winnen, helemaal niet zelfs. Ik was 100% kansloos, alleen al op techniek. Nee, het liefst lig ik klem met mijn hoofd tussen haar ‘killer legs’.

‘Wat vind je van mij?’
‘Drie dingen Meesteres, sterk, mooi en techniek.
‘In welke volgorde?’
‘Maakt niet uit, antwoordde ik waarheidsgetrouw. Ik vind het allemaal net zo belangrijk. Na een half uur worstelen was ik letterlijk afgemat. Mrs. Zascha dirigeerde mij naar de kelder, ik volgde haar terecht kruipend. Op de gang kwamen we een dame tegen.

‘Hoeveel is het geworden?’ Vroeg ze. ‘Vertel maar.’ Zei Mrs. Zascha triomfantelijk tegen mij..
’20 – 0 of zoiets…’ zei ik met respect en zonder te aarzelen. Ik wist maar een ding zeker.. Dat van die 0, dat klopt, die 20 had ook meer of minder kunnen zijn.

Na de tweede douche, mocht ik op mijn knieën wachten op Mrs. Denise. In dit geval in de tweede kelderkamer. Mrs. Zascha gaf mij noch een glas Spa rood. (Dank U). Ondanks de verfrissende douche had ik het nog steeds warm….. Ik was compleet afgemat…WAUW…. .Wat een power. Heerlijk.

November 2016 (2)
Ik was gekleed in een zwart pak met dito overhemd, zwarte sokken en schoenen. De zaal zat vol met – voor mij – voornamelijk vreemde mensen. Alle hebben zij recentelijk een dierbare verloren. De naam van mijn vrouw werd genoemd, het teken voor mij om rustig van achter uit de zaal naar voren te lopen.

Er ging van alles door mij heen, nee geen zenuwen of angst om voor een grotere groep te spreken. Ik wist – schrijf ik zeer zelfbewust – dat ik een mooi en emotioneel gedicht had geschreven. Ik heb het afgelopen jaar veel complimenten daarvoor gekregen, niet in de laatste plaats van Mrs. Denise. Ik besloot om voor het gedicht de aanwezige deelgenoot te maken van de toevalligheden rondom tijdstip en locatie, Evenals haar leeftijd. Ik voelde de zaal geschokt reageren. Ik had moeite om mijn stem te controleren. Rustig las ik mijn gedicht op. Tot 3x toe hield ik het bijna niet meer, met moeite slikte ik het verdriet weg. Naar de laatste toon, het publiek was muisstil, werd de muziek aan gezet.

Rustig liep ik terug naar mijn plaats, een oudere vrouw, die haar man was verloren greep zachtjes naar mijn hand. De muziek – ons nummer, het doodliedje van mama zoals mijn zoon dit nummer placht te noemen, was mooier dan ooit te voren. Toen ik aankwam bij mijn stoel en ging zitten, hield ik het niet meer…………. Met mijn handen voor mijn gezicht en diep voorover gebogen luisterde ik naar de muziek. Even later sloeg ik een arm om mijn zoon heen, die naast mij zat.
Na afloop werd ik door verschillende, voor mij vreemde mensen aangesproken over mijn gedicht.. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik de vorige sessie met een week vervroegd………….

November 2016 (3)
Op mijn knieën, met mijn hoofd tegen de grond zat ik eerbiedig klaar voor Mrs. Denise. Dankbaar had ik het glaasje Spa snel opgedronken. Ik kon het wel gebruiken. Niet veel later hoorde ik Mrs. Denise binnenkomen.
‘Zo Sjakie, Bi is een taboe?’ Viel ze maar meteen met de deur in huis binnen.
‘Ehhh Ja Meesteres.’
‘Waarom?’ was daarop een dwingende vraag.
Ja waarom!? Misschien omdat het pijpen van een andere man bij mij als 100% heteroseksuele man niet als eerste op mijn ‘bucket list’ staat? Zonder gekheid. De gedachte alleen al. Archhhhh..
‘Hoe lang is dat nog een taboe voor jou?’ Ging ze onverminderd verder. Mrs. Denise weet dat zij mij niet alleen letterlijk bij de ballen heeft, maar vooral ook figuurlijk. De afgelopen maanden had ik grenzen voor haar verlegd.
‘komt er nog wat van? Hoe lang nog?
‘Dit jaar nog’ zei ik aarzelend.’
‘Goed, dat duurt niet meer zolang.’ Zei ze tevreden. ‘Kan ik jouw volgend jaar meenemen naar een Bi-slaven avond. Jij wordt dan ook gepijpt hoor…. Zei ze troostend ‘Doe je gewoon de ogen dicht, merk je het verschil niet.’ Merkte ze daarna monter en lachend op.

Het idee alleen al….. Het was ook mijn eigen stomme fout geweest, Ik had iedere grens voor haar willen verleggen met uitzondering van bi-seksueel. Mrs. Denise greep deze buitenkans genadeloos aan. Wat moet zij vooraf – toen ik aan het worstelen was met……. Ehh nee toen Mrs. Zascha mij alle hoeken van de mat liet zien – toch al een plezier hebben gehad. Die Sjakie, die Sjakie toch……. Ik zie het al helemaal voor mij. Dit is nu precies de reden waarom zij Meesteres is. Fouten van stumperds zoals ik genadeloos afstraffen. Hahahahahaha.

Ze prikte met haar ‘killer nagels’ in mijn ballen. Als de dood ben ik voor die nagels. Dat weet zij maar al te goed. Daarna pakte ze mij onder mijn ballen. Het leek wel of ze doorboord werden, zo scherp zijn die ‘schatjes’. Met een paarse veter bond zij mijn ballen stevig af, vervolgens pakte ze handboeien en werden mijn ballen hiermee spreekwoordelijk in de boeien geslagen. Het andere uiteinde pakte zij vast. Ze leidde mij naar het uiteinde van de ‘bondagetafel, waarop de neukmachine stond.

‘Zou je het leuk vinden om door een man van achter genomen te worden?’ Vroeg ze quasi nonchalant, of het de normaalste zaak van de wereld is. Ze wachtte niet op mijn antwoord. Hoefde ook niet: Mijn non verbale communicatie sprak ongetwijfeld boekdelen,

‘Ik heb de neukmachine niet gepakt om jou te neuken. Maar voor het pijpen. Als jij straks mee doet op onze Bi-party, moet je wel kunnen pijpen. Ga op handen en knieën zitten.’ Beval ze mij. Ze stelde de neukmachine min of meer af op mijn hoogte. De dildo werd voorzien van een condoom. Even daarvoor werd door haar de neukmachine extra gedesinfecteerd met alcohol. Weldra had ik de dildo in mijn mond.
‘Pijpen Sjakie, pijpen………. ……..is dat PIJPEN??? ……….diep naar binnen……… zuigen kreng…… …kreunen Sjakie, ik wil je horen kreunen…… Tsjonge jonge je bakt er echt helemaal niets van……’
Hahahahahaha….Daarom mag ik Mrs. Denise zo ontzettend graag. Haar droge humor is ongeëvenaard.

Mismoedig verliet ze de kelder. Ik kon nu wel vermoeden wat er zou gaan gebeuren. Nee, dat vond ik helemaal niet erg. In de positie waarin ik mij bevond, schaamde ik mij voor het eerst weer sinds een hele lange tijd. De deur ging open en Mrs. Denise had de hele crew meegenomen: Mrs. Zascha en Mrs. Gwen en Daisy…..

‘Hij bakt er echt niets van.’ Zei Mrs. Denise tegen de overige dames. ‘Pak ook die staaf eens vast, mannen worden graag onder hun ballen gekieteld.
‘Tja’ zei Mrs. Denise ‘Ik wil hem eigenlijk als ‘fluffer’ gaan gebruiken voor de volgende bi-slaven party. Weet jij wat een fluffer is?’ Vroeg ze vervolgens aan mij.
‘Nee Meesteres.’
‘Een fluffer is diegene die op de set van een porno films de slappe pikken hard pijpt.’

De moed zakte mij spreekwoordelijk steeds verder in de schoenen.

‘Pijpen Sjakie, of moet ik de zweep erbij halen?’

Ik had geen keus en deed hopeloos mijn best, wat simpelweg bij lange na niet was, wat de dames graag wilde zien.
‘Tot achter in de keel….diep maar niet kokhalzen, want daar kan Mrs. Zascha niet tegen.’
Mrs. Gwen liet meermalen duidelijk merken niet onder de indruk te zijn. ‘Vouw je lippen over je tanden.’ Zei ze.
‘Ja Sjakie, want als die condoom kapot gaat door jouw tanden, spuit al het zaad in jouw mond’
Dit uiteraard tot groot genoegen van de aanwezige dames.

Even later verlieten de dames de kelder. Ik was een ervaring rijker en een illusie armer….

Stockholm april 2011
‘Goede morgen schat, nog een afspraak en dan vlieg ik vanmiddag weer naar huis’
‘Je weet het he?’
‘Ja ha……,’
‘Luister goed, je stopt je ‘kooi’ in je jaszak. Als je aankomt in Düsseldorf doe je hem snel om. Bij de gate controleer ik het.’ Zei ze met een gemeen lachje….

Een paar maanden daarvoor hadden we een metalen kuisheidgordel gekocht. Ook wel een ‘kooi’ genoemd. Leuk idee van haar, maar ik moet zo dadelijk naar het vliegveld.’
Een paar uur later reed ik met mijn huurauto naar Arlanda Airport, zeg maar het Schiphol van Zweden. Met de kuisheidgordel in mijn colbert jas verstopt. Een ieder die op vliegvelden komt of is geweest, kan zich het ‘riedeltje’ bij de douane wel voorstellen. Jas uit, gsm, computer etc….. Even later stapte ik met een stalen gezicht door het detectiepoortje heen. Ik deed net of er niets aan de hand was….. Toch keek ik stiekem naar de blonde vrouwelijke douane medewerkster die met gefronste wenkbrauwen de infrarood beelden aan het bestuderen was. Ze vond het kennelijk niet nodig om mijn jaszak nader te inspecteren hahahaha….

Na dat het vliegtuig geland was, liep ik vlug naar een van de toiletten en deed de kuisheid gordel weer om. Haar begroeting was spontaan met een zeer ‘vette’ glimlach op haar gezicht. Ze liep naar mij toe en kwam met de rechterhand net genoeg bij mijn kruis om het metalen kooitje te kunnen voelen.

‘Hoe ging het bij de douane’ vroeg ze lachend.

De gefronste wenkbrauwen gingen erin als koek…. Ik was een dag of 5 op reis geweest en……..kuis, dat duurde daarna niet meer lang…..De seks die volgde was heftig en goed. Ze had controle over mij en dat deed haar zichtbaar goed.

November 2016 (4)
Nadat deze ‘fluffer slaaf in wording’ archhhh alleen de gedachte al, klaar was met de neukmachine.
‘Je hebt vast nog wel ergens een vibrator liggen. Kun je thuis oefenen.
Daar kon ik het dus meedoen. Ik was gepromoveerd tot ‘fluffer’ om slappe pikken stijf te pijpen. Stof om over na te denken, of beter gezegd om over na te gruwelen….

Nadat ik de bondagebank had ontsmet, mocht ik Mrs. Denise kruipend volgen naar de naastliggende ruimte. ‘Sta op’ beval ze mij. Ze dirigeerde mij naar de kooi.
‘Stap in de kooi.’
‘Meesteres, Is dit dezelfde kooi, als die van vroeger in de rode kamer?.’
‘Ja’ antwoorde ze kort.

Deze kooi heeft aan de bovenkant een opening voor het hoofd. Waar het hoofd alleen door past. De bovenkant heeft twee scharnierende delen – een soort schavot – die door middel van een slot kan worden afgesloten. Zij opende de bovenkant waardoor mijn hoofd er door heen ging. Deze kooi riep bij mij vrijwel meteen herinneringen op. Mrs. Denise controleerde of de handboeien nog goed vast zaten om mijn ballen en pakte het andere einde vast en klikte deze vast aan de tralies. Terwijl zij even de kelder verliet, trok ik de handboeien strak en zwijmelde ik voor even weg…………. en zag ik beelden op mijn netvlies verschijnen……

Flashback juni 2001. Rode kamer in de kooi
Ik sta hier gewoon naakt voor 2 vrouwen, die mij uitlachen en vernederen met opmerkingen. Ik kan niets. In dromen zijn er dan meestal nog meer vrouwen bij. Dat leek me altijd al erg geil. Maar dromen zijn geen werkelijkheid. Zou ik dit aandurven? Zou ik durven te vragen om nog meer toeschouwers? Ben ik hier al aan toe? Ik besluit in een opwelling mezelf in het diepe storten en het gewoon te vragen.

‘Sjakie Waar denk je aan?’
‘Of er nog een Meesteres bij kan komen?
‘Zullen wij hem dat plezier doen?’ Je hebt geluk Sjakie, maar ik heb ook nog een verrassing voor jouw.’ Beet Mrs. Denise me streng toe.

Even later haalt Mrs. Denise er Mrs. Cindy bij. Nu zijn er 3 dames die mij staan uit te lachen. Enerzijds voel ik mij toch wat ongemakkelijk en in de verte schaam ik mij. Ik durf amper op te kijken, maar ik realiseer mij dat dit net zo is als in mijn dromen en probeer er zo goed als ik kan van te genieten.
Nadat Mrs. Denise en Mrs. Gina de kamer even verlaten hadden, bleef ik alleen over met Mrs. Cindy. Stiekem keek ik haar aan. Nog steeds een beetje schuin kijkend. Voelde ik mij ook door deze jonge Meesteres compleet vernederd.

‘Wat gluur jij nou’ zei Mrs. Cindy plotseling bits…
Verbaasd door haar felle reactie weet ik niets te zeggen. Even later stapt Mrs. Denise de kamer weer binnen en vraagt aan Mrs. Cindy.
‘Heeft hij antwoord gegeven?’
Nog voordat Mrs. Cindy kan antwoorden zeg ik dat ik dat niet heb gedaan.
‘Nee dat heeft hij niet gedaan.’
Daar kreeg ik dus terecht een paar klappen voor in mijn gezicht.

Januari 2016
De dagen tikte langzaam weg tot de uitslag van de tussentijdse PET scan. Dit was in zoverre een belangrijke uitslag, omdat het de eerste indicatie was of de chemo überhaupt wel zou aanslaan. De bewuste dag reden wij met lood in de schoenen naar het ziekenhuis. Ik zette, zoals wel vaker Missy voor bij de hoofdingang af. Om kans op infecties te minimaliseren droeg zij een stofmasker. Snel parkeerde ik de wagen en liep naar de ingang. Doods keek zij voor zich uit, zwijgend liepen we door de lange gang. Dezelfde gang waar we doorheen liepen toen we in augustus 2015 totaal zonder vermoedde de eerste keer een gesprek hadden met een internist. Er zouden meerdere gesprekken volgen, met voor ons achteraf zeer onbevredigde resultaten.

Vandaag liepen we, Missy in de rolstoel, ik erachteraan door de gang des doods. De spanning was om te snijden. Terwijl mijn vrouw naar het toilet ging, zag ik in een oogopslag onze oncoloog. We ontweken schijnbaar bewust oogcontact. Ik, omdat ik bang was om iets te zien wat me niet beviel. De uitslag ging letterlijk over leven en dood. Het waren misschien wel de langste minuten in de wachtkamer van ons leven. Die duurde hooguit 5 minuten. Even later werden we naar binnen geroepen. Ik stond op en draaide me zo dat ik eigenlijk nog niet naar de lichaamstaal van de Oncoloog hoefde te kijken. We liepen naar de deur, daar aangekomen verwelkomde ze ons vrolijk: ‘Mevrouw ik heb goed nieuws voor u’ Missy en ik zakte bijkans in elkaar, ondanks het goede nieuws stonden de tranen in onze ogen. Er viel zoveel spanning van ons af………………..

De chemo was ogenschijnlijk aangeslagen. De uitzaaiingen waren niet meer geworden, eerder minder actief. Snel belde we de naaste familie, de opluchting was voor iedereen groot. We konden weer even genieten. Deze uitslag gaf veel kracht en energie om de laatste 3 chemokuren door te komen. Hoe betrekkelijk alles kan zijn bleek niet veel later. Tijdens de 3e chemokuur had ze op een kamer gelegen met een oudere man. Missy zou tijdens de kuur een goed en lang gesprek hebben met hem. Een paar weken later stond hij in de krant……………….. Ik heb het haar maar niet verteld.

November 2016 (5)
Bij binnenkomst van Mrs. Denise ontwaakte ik snel uit mijn herinneringen.

‘Zo Sjakie, wat fijn dat je die voetencrème voor me hebt meegenomen. Mag jij zo meteen mijn voeten masseren, dat hebben ze echt nodig.’

Ik wist vooraf dat de kans groot was dat ik dat mocht doen voor haar. Ik heb niets bijzonders met masseren, ben er ook niet echt goed in. Maar doe het uiteraard wel heel graag voor haar. Toen ze terug naar binnen kwam had ze tevens mijn verhaal meegenomen.

‘Zo deze ga ik zo meteen op mijn gemak lezen’. Terwijl zij de bondagetafel voor haar zelf in een comfortabele positie zette. De achterkant ging omhoog, zodat zij dit als een rugsteun kon gebruiken. Ze schoof de bank nog wat dichter naar de kooi toe, opdat ze met haar voeten tot bij mijn handen kon komen. Maar eerst had ze nog iets anders voor mij in petto. Ze liep naar de kooi toe met een voorbinddildo in haar hand. Met aan de andere kant een ‘gag’, welke in mijn mond ging. De dildo werd om mijn hoofd gebonden.

‘Heb je warme handen Sjakie?’
‘hmmmm hmmmm’
‘Wrijf ze toch maar warm, ik wil geen koude handen aan mijn voeten. Handen open’ beval ze mij. Een flinke klodder crème volgde snel. Terwijl Mrs. Denise comfortabel plaats nam op de bank, begon ik met het masseren van haar linker voet. Mrs. Denise bekeek mij tussen het lezen van het verhaal door. Plotseling begon ze te lachen hahahaha en begon ze te zingen: ‘Daar sta je dan voor lul zonder broek, zonder hemd….Daar sta je dan voor lul…… Verder ken ik de tekst niet.’

Daar was waarlijk geen woord aan gelogen. Met die dildo op mijn hoofd leek ik wel Pinokkio….en die was niet bepaald eerlijk geweest……

‘Vergeet mijn voetpalm niet.’

Ik sloot mijn ogen, ik genoot van haar voeten. Zo nu en dan lachte ze om mijn vorige verhaal of maakte ze een opmerking.

‘Moet jij vandaag nog naar huis’
Ik probeerde te antwoorden.
‘Niet praten, ik heb je niet voor niets een ‘gag’ in gedaan.’ ‘Piklijn Sjakie, dat bestaat toch niet?’

Ik begon meteen te twijfelen. Eerst had ik gedacht dat het een priklijn was, maar ik hoor die verpleegsters toch duidelijk praten over een ‘Piklijn’…….

Even stond ze op om van voet te wisselen en om mijn handen te voorzien van extra crème. Hierna ging ze verder met lezen….

‘Zo Sjakie, noem jij je lul je alter ego??? Dan heb jij een klein ego hahahahaha. Lachte ze vernederend.

‘Ik denk dat ik jou hier de rest van de avond maar laat staan’ Zei ze voor de tweede keer….. Ik raakte nu niet in paniek……Hoe anders was dat geweest, toen ze dat de eerste keer tegen mij zei:

Het zal ergens in het voorjaar in 2002 zijn geweest, na afloop van een sessie werd ik na het opfrissen en aankleedde opnieuw in de kooi opgesloten. Geboeid met mijn handen op de rug en een blinddoek voor mijn ogen. Ze liet me alleen achter. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. De paniek sloeg toe….is er nog wel iemand……. Hoe lang ik in de kooi heb gestaan, weet ik niet…… plotseling ging de deur open… …even later stond ik oog in oog met Mrs. Denise, die haar ‘gewone outfit’ aan had…….. Ze had me zo weer in de douche kunnen zetten!

Vol overgave stond ik nog steeds haar rechtervoet te masseren. In mezelf gekeerd hoorde ik haar soms hard lachen over mijn vorige verhaal. Hoe benard ik er ook bijstond, innerlijk groeide ik en voelde me voor even erg gelukkig. Ik was van de wereld, dat gevoel werd versterkt toen ze de andere voet tegen mijn jonge heer aandrukte. Ik werd steeds geiler.

‘Stop maar Sjakie’ Weldra begon zij mijn lid te verwennen met haar twee voeten. Voetenseks, zoals zij dat noemde.

‘Kun jij zo klaarkomen?’ Vroeg ze.
Ik knikte nee. Dat nam niet weg dat ik ontzettend genoot van haar massage. Weldra beval ze mij om mijn lid beet te pakken en om mezelf te bevredigen. Ze had haar benen weggetrokken. Om te voorkomen dat ik over haar heen zou spuiten.

‘Alles opvangen in je hand’
Met nog steeds de voorbinddildo op mijn voorhoofd spoot ik snel genoeg al mijn geiligheid eruit.
‘Je knoeit Sjakie. …Je weet wat dat betekent.’
Ik knikte, maar protesteerde niet. Ik stond met een volgespoten hand na te puffen. Van Mrs. Denise kreeg ik een vel keukenpapier…..
‘Ruim alles goed op en ga douche met de voorbinddildo op je hoofd.
Aangekleed en wel werd ik daarvan bevrijd…………….

………………..……mijn ogen straalde……

…..Wordt vervolgd

Een speciaal woord van dank voor:
Mrs. Zascha, Wowwwwww wat een power!!! Aanrader voor iedere worstelfan…
Mrs. Gwen, wat een kennismaking, ik had mezelf graag voorgesteld, maar praten met de mondvol gaat zo moeilijk.
Daisy… nee ik heb geen Braziliaanse lul….

Verzachte pijn

Met verdriet
in mijn hart.
Kijk ik naar U
uit met smart.

Ons afscheid was
het einde van haar lijden.
Het ultieme offer was
niet te vermijden.

Mijn gevoelens zijn
al maanden in trance.
Mijn geest is
compleet uit balans.

Ik kan alleen verder
gaan met leven.
Als ik mijn gevoelens
kan vergeven.

Ik leef, kan doen
en laten wat ik wil.
Het verdriet in haar
ogen maakt mij zo stil.

Gelukkig mag ik
zo nu en dan bij U zijn.
Het klinkt raar, maar
Het verzacht de pijn.

Top