Sinistra en Destra

Ik kan alleen verder
gaan met leven.
Als ik mijn gevoelens
kan vergeven.

Twee zinnen, een dichtregel uit mijn gedicht ‘Verzachte pijn’. (zie Mijn ogen straalde) Zo een regel verzin ik niet, die ontstaat. Vraag me niet waarom? Waarom bestaat niet. Waarom leerde ik Missy kennen? Waarom kruisen onze wegen zich naar 13 jaar weer? Waarom is de een blind en de andere doof?

 4 augustus 2003 (1)

• “Wordt het nog wat?” Zei Mrs. Denise kleinerend.
• “Ja Meesteres.”

Beide dames hadden plaats genomen op de twee stoelen en keken mij vernederend aan, terwijl ik met mezelf aan het spelen was om mijn lul weer stijf te krijgen. Duidelijk was mijn nieuwe Meesteres ook in haar element. Het deed me deugd om te zien hoeveel plezier zij had in dit spel. Ze liep naar me toe en liet een bamboe stokje zien.

• “Als het niets wordt, straf ik jou dadelijk hiermee.” Zei ze streng

Hierop moest ik het bamboe stokje in mijn mond houden.

• “Maar…” zei ze: “als je wel je best doet verwen ik je met dit apparaatje”

Een mintgroen apparaatje dat een beetje dezelfde eigenschappen heeft als de terminator, wordt een ‘fingerflex’ genoemd. Mrs. Denise bekeek dit apparaatje aandachtig en liet duidelijk haar goedkeuring merken. Inmiddels was ik weer in opperste concentratie en was mijn mannelijke trots weer overeind gekomen. Beide dames stonden op en liepen naar mij toe. Mrs. Missy pakte het bamboe stokje uit mijn mond en legde dit evenals het ‘verwenapparaatje’ naast mij op de grond.

Mrs. Denise had in de tussentijd, na ik meen drie kettingen gepakt. De eerste werd bevestigd tussen beide enkelboeien, met de tweede werden mijn armen op de rug vast gezet en derde werd uiteraard om mijn nek bevestigd. Een mooiere en grotere vernedering kon ik mij niet voorstellen. Dan doel ik vooral op het feit dat een dergelijke vernedering alleen maar lust gevoelens oproepen en geen enkele schaamtegevoelens, waardoor ik hier optimaal van kon genieten. Als ware het één van mijn mooiste en meest gekoesterde dromen uit mijn leven. Ik wist wat me te wachten zou staan, ik wist wat er zou gaan gebeuren, alleen niet hoe.

Mrs. Denise had me die bewuste avond, toen ik dit voorstelde bevolen om een scenario te schrijven, in eerste instantie begreep ik dat niet, maar nog voordat ik de hoorn had opgelegd begreep ik het donders goed. Ik mocht niet met mijn bek vol tanden komen te staan. Ze wilde misschien ook wel een klein beetje trots zijn op het slaafje wat ze de afgelopen jaren had afgericht.

Vanaf het moment dat ze dat vroeg, galmde een scenario door mijn hoofd. Keer op keer repeteerde ik in mijn gedachte wat ik zou gaan zeggen. Alleen wist ik niet of ik mij moest presenteren aan mijn nieuwe Meesteres of aan haar. In mijn hoofd had ik dat helemaal op een rijtje staan.

Ze nam me aan de ketting mee en ik moest plaats nemen op mijn knieën voor de spiegel rechts naast het nursing gedeelte.

• “Kijk naar jezelf in de spiegel”

Met schaamte keek ik mezelf aan in de spiegel, enerzijds werd ik er ook wel geil, zo machteloos geboeid in de macht van een vrouw. Mrs. Denise had aan een half gebaar voldoende:

• “Meesteres, ik ben nu twee jaar, vier maanden en 9 dagen Uw trotse slaaf, een tijd waarin veel heb geleerd van U, waar ik met heel veel plezier aan terug denk…… …..Het lot bracht mij bij Mrs. Missy”

December 2016 (1)
Eerder als normaal was ik aangereden naar Valkenswaard. Op de website van DP stond vermeld dat door wegwerkzaamheden er rekening gehouden moest worden met extra reistijd. Ik, diegene die altijd op de seconde nauwkeurig aanbelt, kan het zich niet veroorloven om te laat te komen. Dus nu ook niet. Ik was ruim 10 minuten te vroeg…… …dus op de seconde op tijd…..Mrs. Denise liet me vervolgens circa 1 minuut wachtte… ….langzaam ging de deur open en stapte ik als een kind voorzichtig naar binnen. Ik kon niet zien wie de deur opende, want ze stond verscholen achter de naar binnen draaiende voordeur. Langzaam keek ik om de deur heen…. Daar stond ze in al haar pracht en praal. Ze lachte uitbundig:
‘Twijfelde je niet Sjakie?? Vroeg ze ‘wilde je niet nog een keer aanbellen?’
‘Nee Meesteres.’
Even later zat ik alweer naakt op mijn knieën voor haar. Mijn gedicht ‘Verzachte pijn’ is heftig, maar de waarheid.

Ik leef, kan doen
en laten wat ik wil.
Het verdriet in haar
ogen maakt mij zo stil.
Gelukkig mag ik
zo nu en dan bij U zijn.
Het klinkt raar, maar
Het verzacht de pijn.

Na de laatste woorden van mijn gedicht, was Mrs. Denise zichtbaar ontroert. Ze gaf me een heerlijke welgemeende knuffel. Dat raakte me diep van binnen. Het lijkt wel of de tijd heeft stilgestaan, of dat de tijd door het verleden wordt ingehaald…..

November 2016 (1)
Kerst staat voor de deur, de onherroepelijke herinneringen van een jaar geleden komen weer naar boven. De eerst app ging rond over de a.s. nieuwjaarsviering. Ik voel me leeg. Heb helemaal geen zin in de feestdagen, overigens heb ik daar nooit zin in. Voor de kinderen moet ik dan die verschrikkelijke kerstboom weer optuigen…jippie klinkt het ‘zeer’ enthousiast uit mijn mond. Nee ik heb geen zin. Weldra gaan we 2016 afsluiten, het met afstand zwartste jaar uit mijn leven….. Een jaar van extreme tegenstellingen die ik nog steeds niet in zijn geheel kan plaatsen. Maar ook het jaar dat Mrs. Denise weer terug zag… Een vrouw die ik al jaren in mijn hart had gesloten, alleen zat daar na 13 jaar een stoflaagje overheen. Ik kan / kon me nog veel herinneren, maar niet alles….

In de herfstvakantie was ik aan het opruimen. Mijn kinderen waren bij mijn schoonmoeder. Ja zij blijft mijn schoonmoeder, evenals dat ik nog steeds mijn trouwring om heb. Dat gaf mij eindelijk de tijd om mijn garage op te ruimen. Ik geloof niet in een speld in een hooiberg zoeken. Ik geloof wel dat ik een speld in een hooiberg kan vinden. Wij – mijn moeder en ik – waren aan het opruimen en toen kwam ik ze tegen….. De verloren gewaande verhalen netjes op ouderwetse ‘diskettes’. Stap 2 was: hoe krijg ik die er in hemelsnaam daar weer van af?

Toen ik 2001 voor het eerst in DP kwam, werden mijn verhalen op de website geplaatst. Maar ik had uiteraard veel meer voor Denise geschreven. Natuurlijk gedichten, maar ook persoonlijke brieven. Beetje bij beetje kwamen alle herinneringen weer boven water. Ook het persoonlijk contact wat er na een paar jaar ontstond op basis van wederzijds respect en oprechte liefde voor BDSM. Lees het artikel van Mrs. Denise in Massad 280. Dat is hoe zij is, echt en oprecht.

December 2016 (2)
Gedwee volgde ik Mrs. Denise naar boven, voordat ik mocht gaan douche dirigeerde ze mij naar de travestiekamer. Hier kon ik plechtig mijn kleren opbergen.

‘Volg mij naar de douche’
Snel kroop ik achter haar aan.
‘Stop…in je achteruit….. Sta op….. Ja….’
Ze wreef met beide handen door mijn haren heen.
‘Heb je veel werk met je haar gehad?’ Vroeg ze lachend, vervolgens pakte ze een haarklem en zette die midden op mijn hoofd.
‘Weetje op wie jij lijkt nu?’
‘??’  Bleef ik een antwoord schuldig….
‘Op wie van de Flintstones??’
‘Barney???
‘Nee…’
‘Fred……??’
‘Nee……..’
‘Och ja Pebbles natuurlijk’
‘Kruip achter mij aan. ’  Maar nog voordat ik bij de zoldertrap was moest ik weer halt houden.
‘Gwen…..Zascha….’ Riep Mrs. Denise naar boven. ‘Willen jullie lachen??’ Dat was uiteraard niet aan dovemans oren gericht….
‘Ga op je knieën zitten, recht overeind. Zodat de dames jou goed kunnen zien.’ Mrs. Denise weet als geen ander dat ik kick juist op dit soort vernederingen.
‘Kijk’ zei ze tegen beide dames ‘Pebbles’. Beide Meesteressen begonnen voluit te lachen.
‘Vind jij dit leuk?’ Vroeg Mrs. Denise vervolgens aan mij.
Ik overwon op dat moment al mijn schaamte en zei ‘Ja Meesteres’.  Overigens had mijn stijve pik mij al verraden. Daarop begonnen de dames te zingen. ‘Flintstones. Meet the Flintstones. They’re the modern stone age family. From the town of Bedrock, They’re a page right out of history.’ Yabba Dabba Doo! Klonk het vervolgens vrolijk over de gang heen.

‘Sjakie ik wil dat jij het Flintstones lied nu zingt, terwijl je naar de douche kruipt.’ Zoals wel vaker klapte ik behoorlijk dicht. Er kwam niets zinnigs uit.
‘Dit is nog erger dan het Smurfenlied’. Zei ik met mijn domme kop voordat ik nadacht.
Beide dames keken Mrs. Denise vragend aan…..
‘Dat heeft hij ooit eens voor Mrs. Tara gezongen.
Vrolijk als de dames waren, zetten ze spontaan een nieuw lied in. De kabouterdans..
‘Pak je lul vast en draai die in het rond op de klanken van het lied’. Beval Mrs. Denise.
De dames begonnen vrolijk te zingen:
Draai een keer in het rond, Stamp met je voeten op de grond. Zwaai je armen in de lucht, Ga nu zitten met een zucht. Stap nu rond als een gans. Zo gaat de kabouterdans.

November 2016 (2)
Via een relatie lukte het mij om de diskettes om te zetten naar een cd rom. Vrijwel meteen vergaapte ik mij aan deze nostalgie. Het meest frappant vind ik echter dat ik 13 jaar geleden dingen heb geschreven die ik nu blind weer zo zou schrijven. In 2003 was ik zo trots geweest dat ik met haar contact mocht hebben, naar Passion mocht gaan. Ze belde mij zelfs een paar keer op. Toen schreef ik al dat zij een van de beste Meesteressen was van Nederland. Voor mij persoonlijk met afstand de beste.

Na bestudering van alle bestanden leek het dat ik een paar verhalen miste. Vooral het laatste verhaal wat ik voor haar schreef – De overdracht – leek verloren. Van dit verhaal is maar een afdruk, die heb ik destijds plechtig naar Denise gestuurd. Maar of zij die nog heeft??

Een of twee diskettes bleken beschadigd te zijn. Gelukkig had ik van al mijn diskettes een Back up diskette. Snel zorgde ik er voor dat ook deze diskettes werden omgezet….. Verwachtingsvol opende ik snel die bestanden…..SHIT…. Damn…… Wederom miste ik dezelfde bestande. Zeg maar pak en beet de laatste 8 á 9 verhalen. Jammer. ’s Avond kwam ik Smurf in mijn stamkroeg tegen en vertelde ik dat. Ja klote joh, zei hij.

Ik besloot om alle bestanden over te hevelen naar mijn computer. Opnieuw te rangschikken. Daar bij kwam ik ook een map tegen met de titel: ‘Werk’. Nieuwsgierig als ik was opende ik deze map……….. en warempel…..YESSSSSSSSS………Yessssss ik heb ze….ze zijn er nog….. Ik kon niet wachtte en opende het verslag ‘De overdracht’. Met weemoed las ik het verhaal terug. Het begin van het einde, maar ook het einde van het begin. Ik werd er niet emotioneel van, maar dit verhaal heeft voor mij wel een gelijke betekenis als foto’s of filmmateriaal. Het is een herleving van het verleden.

 December 2016 (3)
Volg mij sjakie’ zei Mrs. Denise met een bondage touw in de hand.
Snel kroop ik achter Mrs. Denise aan. Het was de eerste keer sinds mijn hernieuwde intrede als slaaf van Mrs. Denise dat ik in de zwarte kamer kwam. Voor mij was dat nog altijd de blauwe kamer. ‘Er is niets meer blauw aan.’ Zei Mrs. Denise recentelijk tegen mij. ‘Vandaar dat we deze kamer hebben omgedoopt tot zwarte kamer.’ Een aantal herinneringen schieten door mijn geest. Rad, ja daar heb ik weleens aangehangen…. …..in deze ruimte heeft Mrs. Denise ooit de illusie gewekt dat ik op haar tepel mocht sabbelen…..hmmmm……..

‘Wat kijk je moeilijk? Doet je knie pijn?’
‘Ja Meesteres, de vloer doet pijn aan mijn knie… of de knie pijn aan de vloer..’
‘Ha dat laatste zal het wel zijn.’ Merkte ze monter op. ‘Opstaan, handen in je nek’. Wat volgde was een Japanse bondage. Zei is een ware Meester(es) in deze vorm van Bondage. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Missy kon ook goed overweg met touw…..schoot kort door mijn hoofd heen. Ja hier had ik om gevraagd.

‘Zo sjakie, 12 kilo afgevallen!’
‘Ja Meesteres’ antwoorde ik trots. ‘Dan heeft U minder touw nodig.’
Mrs. Denise zei niets, maar ik weet dat ze trots op mij is….. ehhh een klein beetje dan natuurlijk hahahaha. Vakkundig werd ik vastgezet. In de tussentijd bespeelde haar ‘schatjes’ mijn tepels…. Laat ik deze beide vlijmscherpe ‘schatjes’ respectvol eren met de volgende koosnaampjes die ik speciaal heb verzonnen. Te weten: Sinistra en Destra Ik ben namelijk als de dood voor beide. In de naam Sinistra zit het woord sinister, wat o.a. betekent: afschrikwekkend. Dat is overigens een toevallige bijkomstigheid. Sinistra is namelijk het Italiaanse woord voor Links….. Dan weet U nu ook wat rechts in het Italiaans is. Hahahaha.

Ferm en krachtig werden mijn pik en ballen afgebonden. Ook nu weer wilde een van mijn ballen niet mee werken. Mrs. Denise liet zich niet uit het veld slaan.
‘Wat is dat toch steeds met je ballen? Vroeg ze geërgerd.
‘Klote Meesteres’ Was het enige wat ik daarop te zeggen had. Mrs. Denise deed hierna een condoom om mijn stijve pik om druipen te voorkomen.
‘Kun jij je armen kruislings achter in je nek houden?’
‘Ja Meesteres.’
‘Ga op je knieën zitten’ Ze bond mijn handen achter mijn nek vast. Dus voor alle duidelijkheid niet aan mijn nek. Zo kon ze Sinistra en Destra letterlijk nog meer de vrije hand geven. Ze genoot zichtbaar van haar macht en mijn machteloosheid.

‘Ben je tevreden met je lichaam?’ Was een oprechte en eerlijke vraag. Mrs. Denise kan hard zijn, sadistische zijn, boos zijn, lachen….. Maar bovenal is zij altijd respectvol. Hoe groot de vernedering of pijn ook is.
‘Nee Meesteres.’ was mijn eerlijk antwoord.
‘Waarom niet?’
‘Hij mag wel groter zijn’
‘Hoeveel wil je erbij? Vroeg ze geïnteresseerd.
‘Een paar centimeter Meesteres’
‘Een paar is 2 cm?? Is dat genoeg??
‘Graag meer Meesteres.’
‘Goed kan geregeld worden. Hoe groot is je pik nu?’
‘Weet ik niet precies.’
‘Hoe groot denk je dat deze dildo is?
’20 CM Meesteres?’ Antwoorde ik vragend.
‘Juist Sjakie’ Plagend hield ze dildo naast mijn mond. ‘Even kijken hoe diep jij deze kunt pijpen.’

Januari 2016
Nadat de tussentijdse scan positief was uitgepakt, begonnen we – ja wij samen – met goede moed aan de laatste 3 chemokuren. Lichamelijk ging ze voorruit. De pijnmedicatie was op orde, ze sliep goed. Ze kwam aan, kortom het zag er goed uit. Ik kreeg er langzaam aan vertrouwen in dat ze na de zomer wellicht weer de kinderen naar school kon gaan brengen. Ik moet toegeven, ik was altijd veel optimistischer dan Missy. Dat zit in mijn aard, daarbij had ik niet die ziekte natuurlijk. Het enige euvel of complicatie waar ze keer op keer tegenaan liep was een zeer vervelende longontsteking die na iedere kuur terugkwam. We konden daar de klok op gelijk zetten. Dat ging zelfs zover dat ik een keer een dag voor de koorts naar mijn huisarts ging om te vragen voor antibiotica. Waarom vroeg de dokter. Omdat ze morgenvroeg 39,5°C koorts heeft. Let wel dat, ondanks standaard 8 paracetamol 500 mg / dag.

Ik kreeg de antibiotica niet mee. De volgende dag had ze dus koorts. Eigenlijk moesten we dan weer naar de eerste hulp. Ben je weer 4 uur kwijt, om vervolgens naar huis gestuurd te worden met antibiotica en een ontstekingsremmer, in dit geval Diclofenac….. Ik was een halve apotheker geworden. Missy slikte gemiddeld circa 20 pillen per dag. Ik kon ze haar geblinddoekt toedienen. Puur op het gevoel. Na de 6^e kuur volgde de derde PET scan. Dit was ‘the one’. Op voorhand wisten we. Dat verdere chemo geen optie was op een zeer korte termijn. Ook wisten we dat pas twee maanden na de chemo duidelijk welk effect het heeft gehad, maar iedereen wil antwoorden. Dat gold voor ons net zo goed als voor onze oncoloog. Natuurlijk was dit wederom spannend. Maar veel minder dan de vorige scan. We hadden vertrouwen…. Veel vertrouwen, ik in ieder geval. In die periode hoorde wij ook dat Johan Cruijff toch nog vrij snel was overleden….. Hij was een paar weken daarvoor nog in het openbaar gesignaleerd. Een tussentijdse scan had aangetoond dat zij (John Cruijff) met rust (helft van de kuur) spreekwoordelijk met 4 – 0 voor stonden……… Zo snel kan het gaan… Niet bij nadenken dacht ik nog…. Dat is overigens niet hetzelfde als ontkennen.

December 2016 (4)
‘Ga op het rad staan’ beval Mrs. Denise mij. Op het moment dat we naar deze kamer toegingen, hield ik rekening met dit scenario. Ik had daar per slot van rekening recentelijk nog om gevraagd. (zie Kikken) Even daarvoor had zij mijn armen bevrijd van de bondage. Uit ervaring weet ik dat ik de handvaten boven aan het rad eerst moet vastgrijpen. Vervolgens werden de riemen om mijn middel stevig vast gezet. Na een paar minuten zaten mijn armen en benen muurvast ingesnoerd.

‘Heerlijk als ik slaafjes pijn kan doen. Vooral diegene die daar helemaal niet van houden…….. Dit is een monoloog geen dialoog.’ Ging ze vrolijk verder. De glinstering in haar ogen verraadde mij het plezier wat zij had. Ze ging recht voor mij staan en sloot haar ogen, blind prikte ze mij. Ze gaf als het ware Sinistra en Destra de vrije hand. Dit laatste is wel een hele dubbelzinnige woordspeling!! Om de beurt werden mijn linker en rechter tepel ‘verwend’. Beter gezegd verwende mijn tepels Sinistra en Destra. In ieder geval Mrs. Denise genoot hier meer van dan ik. Hahahaha lag ik met een van pijn getrokken gezicht. Eerlijk gezegd geniet Mrs. Denise waarschijnlijk het meeste van mijn angst. En ja ik schreeuw zo nu en dan als een speenvarken. Hahahaha

Mrs. Denise had ondertussen het rad een beetje gedraaid. Mijn hoofd hing op 10 over 12.
‘kijk jij stiekem naar mijn borsten?’ vroeg ze plotseling fel.
‘……….Ja’ antwoorde ik eerlijk na zo een 2 seconde bedenktijd.’
‘Wat vind je ervan?’
‘Ik vind ze Mooi’ antwoorde ik zonder te denken. Hierna werd ik op de kop gehangen. Mrs. Denise pakte er een krukje bij en begon het verhaal (Mijn ogen straalde) te lezen.
‘Als je het niet meer kunt houden, moet je het melden.’ Merkte ze oprecht bezorgd op.

Ik vind het niet erg om zo op mijn kop te hangen. De druk op mijn voeten was wel groot. Ik had echter geen tijd om me daarop te focussen. Mrs. Denise presenteerde een van haar laarzen voor mijn neus. Ze hoefde niets te bevelen. Ik begon meteen gepassioneerd haar laarzen te kussen. Na een paar minuten draaide ze mij een of twee keer rond.
‘Gaat het nog Sjakie?’ Vroeg ze bezorgd.
‘Ja Meesteres’, antwoordde ik kordaat.

Tevreden las Mrs. Denise mijn verslag, met hier en daar een opmerking zoals: ‘Heb ik dat gezegd? Leuk om terug te lezen.’ Als slaafje groei ik dan van binnen. Haar goedkeuring is waar ik voor schrijf.
Ik werd bevrijd van het rad. Helaas voor mij waren Sinistra en Destra nog niet klaar met mij.
Mrs. Denise stak de wijsvinger van beide handen vooruit tegen mijn tepels.
‘Duwen Sjakie…….DUWEN…….Duw mij naar achter.’
‘Auuuw……’
Maar de pijnlijkste uitsmijter moest nog volgen. Deze had ik in zijn geheel niet aanzien komen………

4 augustus 2003 (2)
Op de een of andere manier zette ik mijn emoties om in woorden, dus niet geschreven. Moeiteloos ratelde ik alles er keurig en duidelijk uit. Wat ik precies allemaal heb gezegd is me inmiddels ontgaan. Maar het kwam recht uit mijn hart, het was als of mijn hart sprak. Na een redelijk lange speech van mij, zei Mrs. Denise plechtig met de ketting die vast zat om mijn halsband, in haar hand:
–      “Goed sjakie, Missy jij mag hem hebben.” Hierop overhandigde ze de ketting aan Mrs. Missy.

Mrs. Denise maakte haar Collar los en Mrs. Missy deed mij vervolgens haar Collar om en de overdracht was geschiet. Het hele moment ontroerde mij, dit was zo mooi, het gebeurde zo plechtig. Een heel mooi en eervol moment voor zowel mijn nieuwe Meesteres als mezelf. Een moment dat zonder medewerking van mijn ‘vorige’ Meesteres nooit had plaats kunnen vinden. Het was zo mooi dat ik er gewoonweg ontroerd van was, zo plechtig met zoveel stijl en klasse. Mrs. Missy dirigeerde mij weer naar het midden van de kamer.
Met mijn armen geboeid op mijn rug en een ketting tussen mijn benen kroop ik moeizaam achter Mrs. Missy aan. Innerlijk voelde ik mij erg opgelucht, ik wist dat ik mijn voormalig Meesteres niet had teleurgesteld. Ik denk dat ze wel een beetje trots op mij was. De ketting tussen mijn armen werd losgemaakt en mij werd gesommeerd om mijn jonge heer vast te pakken. Deze was inmiddels behoorlijk stijf geworden.
Rechts van mij stond Mrs. Denise en links Mrs. Missy. Van mijn nieuwe Meesteres kreeg ik opdracht om aan mijn lul te trekken. Ik wist niet welke van de dames ik moest aankijken, dus keek ik naar Mrs. Missy, omdat ik nu haar slaaf ben.

• “Kijk maar naar Denise” zei ze rustig “dat heeft ze namelijk meer dan verdiend.”

Nog één keer zou ik mij voor de mooie ogen van Mrs. Denise aftrekken. Niet veel later zou ik mijn laatste projectiel voor haar afschieten.
Als gebruikelijk volgde daarop het bedankwoordje, opnieuw herhaalde ik hoe trots ik was dat ik haar had mogen dienen, dat ik haar slaaf had mogen zijn. Hoeveel zij voor mij ook had betekent, toen ik bijna volschoot met tranen, kapte zij het wijselijk af. Met meer gevoel dan ooit tevoren kuste ik de puntjes van haar laarzen.

16 december 2016 (5)
Mrs. Denise pakte het uiteinde van het condoom vast en trok deze zover mogelijk uit. Vergelijk dat maar met een elastiek. Vervolgens liet ze los. Het condoom klapte vervolgens op mijn eikel.’
‘Auw’ kraaide ik uit met een half lachend gezicht. Toen vond ik het nog wel een goede grap. Mrs. Denise vond dat kennelijk ook. Ze trok wederom het condoom ‘strak’…….PATSSSSSS…. knalde het condoom op mijn eikel……. Nu vond ik het niet meer leuk. Mrs. Denise des te meer natuurlijk. Ik stond voorover gebogen om hiervan te herstellen. Ze zag dat ik het er moeilijk mee had.
‘Nog een keer Sjakie.’
‘Ja Meesteres, voor U’ antwoordde ik met angst in mijn ogen.
Wederom trok ze het condoom strak. Tot over het maximum, voor mijn gevoel zelfs nog verder. In dit geval een spreekwoordelijk gevoel. Het letterlijk gevoel zou snel volgen. Als in een film……..je ziet de klap aankomen…… dramatische muziek op de achtergrond, waarin de spanning wordt opgevoerd. Als de klap dan komt zie je het slachtoffer tot 3 á 4 keer uit verschillende gezichtshoeken in slow motion tegen het canvas gaan. Ze liet los ………..P……….A……..T……..SSSSS………………….. PATSSSSSS…………… PATSSSSSSSSS……….  PATSSSSSSSSS………. echode de klap na in mijn hoofd. Als een boxer ging ik dizzy tegen het canvas….. het leek in slow motion te gaan… De tranen stonden ondertussen in mijn ogen……….. AUWWWWWW AUWWWWW…. Kermde ik uit….. Daar lag ik dan in een soort van foetus houding…… Mrs. Denise kwam ondertussen niet meer bij van het lachen. Spreekwoordelijk rolde ze over de grond. Waar ik dit moment probeer te omschrijven als een heroïsch gevecht vol dramatiek, waarbij ik Knock out ga, ligt de waarheid veel dichter bij de kolderieke ongein van Jackass. Waar ik als Johnny Knockville op de grond lig te creperen van de pijn na wederom een of andere debiele stunt. De filmcrew krijgt na het aanschouwen van de stunt kramp in het gezicht van het lachen.
‘Sta op Sjakie, volg mij..’ Nadat zij was bijgekomen van het lachen. Gedwee volgde ik haar na de ‘Witte kamer.
‘Ga op de stoel zitten’ We kwamen op hèt terrein van Mrs. Denise. Zelf heb ik niet zoveel met ‘medical play’, maar dit is echt een passie van haar. Ze is trots op haar medische achtergrond en dat mag natuurlijk ook. Ze voelt zich als een vis in het water. Zelf keek ik wat onwennig voor mij uit. Ik kan me maar een moment voor de geest halen dat ik in deze ruimte ben geweest. Ze  deed een handschoen aan en bracht met haar hand vloeistof aan om mijn pik, net voordat ze er een vacuümpomp overheen schoof. Even later zette zij de pomp aan.

‘Zo sjakie, ik zal die pik van jou eens wat groter maken.’
Binnen de kortste keren werd mijn lid ‘kunstmatig’ vergroot. Mrs. Denise speelde met de grote van mijn pik. Ze beheerste mij. Ik keek haar gefascineerd aan en droomde ietwat weg….
‘KIJK JE WEER NAAR MIJN BORSTEN!!’ Klonk het plotseling fel…….
Dit keer had ik geen antwoord, eerlijk gezegd wist ik het niet opdat moment. Ja natuurlijk kijk ik regelmatig….. Een zwakke sterveling zoals ik kan daar domweg niet altijd naast kijken…….
Ze bevrijdde mij een paar minuten later van de pomp.

‘Sjakie, je krijgt…..even wachten……..nu….1 minuut……’
De target was te scherp voor mij…… gelukkig kreeg ik een verlenging van 45 seconde……. Even later kwam ik klaar……………..

19 december 2016
Het verhaal ‘De overdracht’ bracht enkele herinneringen opnieuw tot leven. Zoals ik al vaker heb geschreven, geloof ik niet in toeval. In het originele slotwoord van dit verhaal eindigde ik met:
Ik weet niet hoe het zal gaan lopen, maar onze wegen zullen zich nog wel eens kruisen.
Omdat ik jou nooit zal vergeten, ik hou van jou op mijn manier. (11 augustus 2003)

Als ik mijn gevoelens
kan vergeven
kan ik verder
gaan met leven.
Wordt vervolgd……….

Mrs. Gwen en Mrs. Zascha, bedankt voor de ‘muzikale begeleiding’… Ik heb daar echt van genoten…..

Verzachte pijn
Met verdriet
in mijn hart.
Kijk ik naar U
uit met smart.

Ons afscheid was
het einde van haar lijden.
Het ultieme offer was
niet te vermijden.

Mijn gevoelens zijn
al maanden in trance.
Mijn geest is
compleet uit balans.

Ik kan alleen verder
gaan met leven.
Als ik mijn gevoelens
kan vergeven.

Ik leef, kan doen
en laten wat ik wil.
Het verdriet in haar
ogen maakt mij zo stil.

Gelukkig mag ik
zo nu en dan bij U zijn.
Het klinkt raar, maar
het verzacht de pijn.